دیار

این واژه یک واژه کاملا ایرانی است و ارتباطی با کلمه دیر ( صومعه ) نداشته و عربی نمی باشد.
همچنین در مناطق کردنشین دیار یک اسم رایج در میان پسران ایشان است.

مَثَل:
دیار است که فلانی این کار رو انجام داده.
٢. وادیار ، دیاری ( بسیار پرکاربرد ) = دیدن، دیدار، بدیدار معنایی که فهم میشود: ( سرزدن، جویای احوال، پشتبانی، نگهداری )
مَثَل:
بریم وادیار فلانی.
وادیار ما نمی نگرید.
وادیار ما نمیاین.
خدا وادیارتان باد.
٣. دیار ( بسیار پر کاربرد ) = دیدرس، به چشم آمدن، دیدن
مَثَل:
خانه ی فلانی دیار است = خانه فلانی دیده می شود.
بیا وادیاری = بیا جایی که دیده شوی. ( در دیدرس )
برو دیاری رودخانه= برو دیدرس رودخانه
۴. آدم دیاری = آدم سرشناس
۵. دیار، دیاری ها = سرزمین و جاهایی که از یک جا می شود دید. ( وطن کوچک ) .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
دیار در نوشتار فارسی به معنای سرزمین بوده نه خانه و شهر.
و از معنای آنچه که در دیدرس قرار دارد گرفته شده و زمین های نزدیک جای زندگی و وطن کوچک که در دیدرس بوده و پس از آن معنای سرزمین و وطن بزرگتر را گرفته است.
و به هیچ وجه معنای عربی از جمع خانه ها را نمی دهد.
. . . . . . . . . . .
شاید دیار به معنای کسی و نفری هم از این معنا ( ۴ ) باشد. ( کسی که در دید بیاید )
چون در شعر حافظ و فرخی و ناصرخسرو این معنا برداشت می شود.