دوشیزه

همچون واژه جوجه که دراصل جوجک بوده ک به ه تبدیل وبصورت ایزه درآمدوبازهم اعراب آن را تغییرداده ودرنوشتار به جای ز حرف ذرا بکاربرده اند. پس دوشیزه دراصل دوشیزک بوده است . وایزهم بمعنی هم مرز ، آماده ورود معنی دارد. ودوش هم درپهلوی بمعنی شیر ( خوراکی ) است. لذا ازترکیب دوش وایزک شیرده یاشیری کوچک دربرابرشیری بزرگ یعنی مادرویاآماده ورود به مرحله شیردهی است. باعرض پوزش اینگونه طبقه بندی درمیان سایرپستاندان وحتی پرندگان نیز مرسوم است وبراساس نوع بازدهی یا سن آنها درهرمرحله به اسم خاصی که گویای اهمیت ثمربخشی آنهاست نامیده می شوند.

دوغ = دوغتر = دوختر = داتر لاتین = کسی که میتواند دوغ را به بار آورد
در همه اینها دوش = بار
همچنین اصطلاح بارش کردم = بر دوش کسی چیزی قرار دادن است => دوش کنایع از مسئولیت نیز شد اما با بررسی دقیق میتوان فهمید دوش یعنی باریدن که خود دو چم دارد
1 - مسئولیت
2 - هر آنچه که بر سر ما می افتد = واران = از بالا به پایین => bar = واحدی برای فشار در لاتین نیز شد => برای اشاره به مسعولیت در ایران بکار رفت
همچنین در باریک نشانه قطره های ریز و کشیده باران شد ؛ پس میبینیم برای یک واژه در چند جا بستگی به نیاز کاربرد های خاصی یافت.

دوش ایزه =دوغ شیزه =دوشنده ی شیر
دوغ =در زمان زرتشت برای کلمه شیر از کلمه دوغ استفاده می شد

کویچَک← کویِ کوچک - کوچِه
ماهیچَک← ماهیچه
کنیچَک← کنیزَک - کنیز ( زن کوچک )