دمیدن

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

ز گرمیش بس خشکی آمد پدید؛ ) )
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 188 )

در کسی دمیدن که بیهقی در اینجا به کار برده از اصطلاحات ترکی است که امروزه هم ترک ها استفاده می کنند. ترکی آن می شود: شئشیرتْمک یا یلْلَندیرمک معنی تحت الفظی می شود فوت کردن در چیزی مثل بادکنک یا مشک
ولی در اصطلاح یعنی با تعریف و تمجید و وسوسه طرف رامتقاید کنی که در نزد خود خیال و باور کند که راست می گویی و همچنین معنی تحریک کردن و وسوسه کردن می دهد
خلاصه یعنی با سخنان دروغین و فریبکارانه طرف را گول بزنی و باعث شوی او مرتکب آن شود در حالی که آن کار بیشتر به نفع او نیست بلکه به نفع شماست.