دموکراسی

�هوتن به داریوش گفت به نظر من زمان آن گذشته است که یک تن از میان ما همه کاره باشد و خودسرانه فرمانروایی کند. روش حکومت استبدادی نه خوشایند است و نه به صلاح شماست؛ و خود بهتر می دانید که فزونی قدرت و غرور چگونه کار کمبوجیه را تباه ساخت؛ و همان وضع را هم در زمان گئوماتای مغ دیدید. چگونه ممکن است این شیوه ی حکومت را با قواعد اخلاق و سیاست تطبیق داد؟ در همان راهی که تنها یک تن مقتدر و مختار باشد بی این که هیچ مسئولیتی یا نظارتی در کارش باشد و هر جور که دلخواه اوست، رفتار کند؟ حتی نیک ترین کسان هم هنگامی که به چنان جایگاهی برسند، بعید نیست، به کلی متفاوت شوند؛ زیرا آنها در اوج قدرت، وضع را مانند سابق نخواهند دید. پاره ای نقایص عادی فرمانروایان خودسر، برآمده از رشک است و برخی دیگر از خودبینی بر می خیزد. حسد از آن رو که ضعف سرشت آدمی است و غرور بدان جهت که جاه و ثروت بیکران سبب این پندار و فریب می شود که حاکم ستمگر خود را برتر از مردم خواهد پنداشت و همین دو عامل ریشه ی هر گونه تباهی است و به دیکتاتوری می انجامد. هر دارای قدرت مطلق باید بر پایه خرد از رشک بر کنار باشد؛ زیرا با اختیارات تام خود می تواند آن گونه که دلخواه اوست، رفتار نماید؛ ولی چنانکه وضع زیردستانش نشان می دهد، در عمل چنین نیست. وی نسبت به کارگزاران برجسته ی سرزمین خود حسادت می ورزد؛ زیرا تنها خواهان برجستگی خویش است؛ از این رو از رفتار فرومایگان خشنود می شود و به همین جهت است که جلب رضایت هیچ کس دشوارتر از جلب رضایت او نیست. وانگهی فرمانروای خودکامه منش و رفتار استواری ندارد. اگر به اندازه ی کافی او را ستایش کنی، آزرده می شود که چرا بیش تر ستایش نشده است و اگر خود را بیش از اندازه در برابرش خوار کنی، به چاپلوسی تعبیر خواهد کرد. دیگر آنکه فرمانروای خودسر، پایه سنت ها و قوانین گذشته را سست و با بهانه های ناچیزی بی گناهان را اعدام می کند و زنان را وسیله ی خوشگذرانی خود می نماید؛ ولی حکومت مردم بر خلاف آن است. نخست این که این شیوه ی حکومت، یعنی برابری حقوق سیاسی و اجتماعی، نام خوشایندی دارد و تساوی همگان در برابر قانون است. دوم این که وقتی مردم زمامدار شوند، خودکامگی از میان خواهد رفت. دادگران و داوران با رای مردم برگزیده می شوند و مسئول کردار خود خواهند بود و در همه ی کارها، تبادل نظر خواهد شد. از این رو پیشنهاد می کنم حکومت پادشاهی را کنار بگذاریم و مردم را صاحب اختیار سازیم؛ چرا که در واقع نام مردم و دولت یکی است. �
( ترجمه تاریخ هرودوت، وحید مازندرانی، ص 218 و 219 با ویرایش )

این واژه در سال 1361 میلادی به زبان فرانسه راه یافته و به رژیم سیاسی گفته می شود که در آن قدرت به طور مستقیم در دست نمایندگان مردم و غیر مستقیم در دست شهروندان است؛ و دکترینی است که بر پایه آن مردم از همه گونه آزادی سیاسی - اجتماعی و اقتصادی به طور یکسان برخوردارند.
( https://www. cnrtl. fr/definition/democratie )
( Le Petit Robert 1 )

دموکراسی به چندین اصل اساسی وابسته است:
حق رأی: همه شهروندان باید حق رأی داشته باشند و بتوانند در انتخابات شرکت کنند.
آزادی بیان: مردم باید بتوانند نظرات و انتقادات خود را بدون ترس از سرکوب بیان کنند.
حاکمیت قانون: قوانین باید برای همه یکسان اعمال شوند و هیچ کس بالاتر از قانون نیست.
مشارکت سیاسی: مردم باید بتوانند در فرآیندهای سیاسی، از جمله انتخابات و تصمیم گیری های عمومی، فعالانه شرکت کنند.
حقوق بشر: احترام به حقوق بشر و آزادی های فردی، از جمله آزادی های مدنی و سیاسی، از اصول بنیادین دموکراسی است.
به طور کلی، دموکراسی به معنای ایجاد یک جامعه ای است که در آن مردم به طور فعال در تعیین سرنوشت خود مشارکت دارند و حقوق و آزادی های فردی آنها محترم شمرده می شود.

مِنْ أَجْلِ ذلِکَ کَتَبْنا عَلی‏ بَنی‏ إِسْرائیلَ أَنَّهُ مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَیْرِ نَفْسٍ
أَوْ فَسادٍ فِی الْأَرْضِ
فَکَأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمیعاً

دموکراسی نباشه مردم فلج سیاسی میشوند. آگاهی مردم خیلی کم میشه. با پیشرفت مخالفت نکنید و کودک درونتونو بکشید

میشه دموس = مردم و کراتوس = قانون و حکومت که برابر داد یا خشاتر است 🐉
🐎 بازم مردمفرمانروا یا مردمشاهی میشه ولی کراتوس یعنی قانون فرمانروایی پس داد میشه 🐉
🌲 بهترین گزینه برای دموکراسی مردمداد درستتره 🐉
🌲 #سهیل نظری🌲
🌞 کانال تلگرامِ زبانهای ایرانے پارسیک 🦁👇
👉 🌞@PARSIC🌙

و اینکه یک حکومت دارای چه محتوایی باشد، بستگی به جمع اندیشه های حاکم بر حزب یا احزاب آن دارد
شکل تقسیم قدرت در حکومت نیز، از عصر باستان تا به امروز، به دو دسته دموکراسی و اتوکراسی تقسیم شده است
دموکراسی همانطور که از نامش پیداست "دمو=جمع، کراسی=کرسی، صندلی، یا همان حزب ( هر حزبی در حکومت بر اساس میزان سرمایه اش تعدادی کرسی را اشغال می کند ) "، سیستم تقسیم قدرتی در حکومت می باشد که حکومت در آن متشکل از چند حزب می باشد
اتوکراسی همانطور که از نامش پیداست "اتو=تک، کراسی=کرسی، صندلی ) ، سیستم تقسیم قدرتی در حکومت می باشد که حکومت در آن متشکل از یک حزب است
دموکراسی، به معنای حکومتی متشکل از احزاب سرمایه داران می باشد، همچون دموکراسی آتن ( اولین نظام دموکراتیک در جهان که متشکل از احزاب سرمایه دار یونانی همچون حزب روحانیون، حزب اشراف زادگان، بود و به همین دلیل، خشایارشا که یک اتوکرات بود، به آتن لشکرکشی کرد و آن را از چنگال سرمایه داران، آزاد کرد و مردم یونان را بار دیگر به نان و آزادی رساند و پس از آن، کتیبه ای به نام دیوه نوشت که در آن دموکرات ها را دیو و احزاب آنان را معابد دیوها خطاب کرد و به همین دلیل امروزه در رسانه های دموکرات همچون هالیوود در فیلم سیسصد، سعی در تخریب چهره خشایارشا می شود، و به همین دلیل به خشایارشا لقب شاه خدایان را دادند، زیرا افلاطون که بنیان گزار سیستم دموکراسی بود، گفت که حتی خدایان هم نمی توانند این سیستم را از بین ببرند، که اسطوره رایش و مردم خشایارشا، توانست این کار را بکند ) ، جمهوری روم، دموکراسی شوروی، جمهوری فدرال آمریکا، جمهوری وایمار، جمهوری اسلامی، جمهوری خلق کره شمالی، جمهوری خلق چین، به طوری که در آن سرمایه داران هر کدام با سرمایه های خود، کرسی ها را در حکومت اشغال می کنند و ثروت هایی که از جامعه غارت کرده اند را بین خود تقسیم می کنند
و به همین دلیل به سیستم دموکراسی، سیستم سرمایه داری و به حکومت های دموکراتیک، حکومت پول نیز می گویند
درست برعکس سیستم اتوکراسی ( کنترل تک حزبی ) ، که به معنای حکومتی متشکل از حزبی می باشد که مردم انتخاب کرده اند، همچون حکومت رایش بزرگ، پهلوی اول، هخامنشیان، به طوری که این حزب، به جای رقابت بین حزبی برای افزایش سرمایه های حزب خود نسبت به دیگر احزاب، به تلاش برای پیشرفت و توسعه جامعه می پردازد و هر کاری را در جهت منافع مردم و جامعه ملی انجام می دهد، و به همین دلیل به حکومت های اتوکراتیکی، حکومت مردم نیز می گویند