دق

[ دَ ] ( اِ ) معرب دک، دک ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺻﺎﻑ ﻭ [ﺟﻌﻠﻪ ﺩﻛّﺎ] ، ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻮﻩ ﻣﺘﻠﺎﺷﻲ ﻭ ﺫﺭّﻩ ﺫﺭّﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻤﻮﺍﺭﻱ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮔﺸﺖ.
ﻗَﺎﻝَ ﺭَﺏِ ّ ﺃَﺭِﻧِﻲ ﺃَﻧﻈُﺮْ ﺇِﻟَﻴْﻚَ ﻗَﺎﻝَ ﻟَﻦ ﺗَﺮَﺍﻧِﻲ ﻭَﻟَﻜِﻦِ ﺍﻧﻈُﺮْ ﺇِﻟَﻲ ﺍﻟْﺠَﺒَﻞِ ﻓَﺈِﻥِ ﺍﺳْﺘَﻘَﺮَّ ﻣَﻜَﺎﻧَﻪُ ﻓَﺴَﻮْﻑَ ﺗَﺮَﺍﻧِﻲ ﻓَﻠَﻤَّﺎ ﺗَﺠَﻠَّﻲ ﺭَﺑُّﻪُ ﻟِﻠْﺠَﺒَﻞِ ﺟَﻌَﻠَﻪُ ﺩَﻛّﺎً ﻭَ ﺧَﺮَّ ﻣُﻮﺳَﻲ ﺻَﻌِﻘﺎً ( ﻣﻮﺳﻲ ) ﮔﻔﺖ: ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮم! ( ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ، ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﻮﻩ ﺑﻨﮕﺮ، ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺟﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪ، ﭘﺲ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﻱ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺩﻳﺪ. ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﻮﺳﻲ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺗﺠﻠّﻲ ﻭﺟﻠﻮﻩ ﻧﻤﻮﺩ ( ﻭ ﭘﺮﺗﻮﻱ ﺍﺯ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻛﻮﻩ ﺍﻓﻜﻨﺪ ) ، ﻛﻮﻩ ﺭﺍ ﻣﺘﻠﺎﺷﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﻮﺳﻲ ﻣﺪﻫﻮﺵ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ! 143 اعراف
... [مشاهده متن کامل]

دق. [ دَ ] ( اِ ) معرب دک. در اصطلاح فارسی به زمین هایی گفته می شود که علف و گیاه در آن نروید و زمینی سخت و کوبیده شده داشته باشد که کنده نشود، سر بی مو.

مانند و شبیه

درستی، صحت، دقت، کوبیدن، بهم خوردن، ضربت، صدای تغ تغ، عیبجویی