داود

داوداز اید گرفته شده است : اید هم به معنی قدرت آمده و هم به معنی نعمت .
یعنی داود یعنی کسی که ذا الاید بود ، یعنی کسی که هم از نظر جسمانی و روحانی دارای قدرت . نیروی جسمانیش در حدی بود که در میدان جنگ بنی اسرائیل با جالوت جبار ستمگر با یک ضربه نیرومند به وسیله سنگی که از فلاخن رها کرد جالوت را از بالای مرکب به روی خاک افکند ، و در خون خود غلطید . بعضی نوشته اند سنگ سینه او را شکافت و از آن طرف بیرون آمد ! و از نظر قدرت سیاسی ، حکومتی نیرومند داشت که با قدرت تمام در برابر دشمنان می ایستاد ، حتی گفته اند در اطراف محراب عبادت او هزاران نفر شب تا به صبح به حال آماده باش بودند ! . و از نظر قدرت معنوی و اخلاقی و نیروی عبادت چنان بود که بسیاری از شب را بیدار بود و به عبادت پروردگار مشغول ، و نیمی از روزهای سال را روزه می گرفت .
... [مشاهده متن کامل]

داود :
ترا بس ناخوشست آواز ، لیکن اندرین گُنبد
خوش آوازت همی دارد صدای گنبد خضرا
ولیک آن گه خجل گردی که استادی ترا گوید
که با داوود پیغمبر رسیلی کن درین صحرا
دکتر شفیعی کدکنی در مورد واژه ی داود می نویسد : " داود در ادب فارسی رمز خوش آوازی است . "
... [مشاهده متن کامل]

دادگر
دلبر

دادگر