دان

دان ماری خواهد بود به سر راه؛ و افعی بر کنار راه که پاشنه اسب را بگزد تا سوارش از عقب افتد. » موسی به دان به عنوان شیربچه ای که از باشان می پرد اشاره کرده است.

دانه = چیزی که باید نهادینه شود یا جایگذاری شود
دون = ( کوچک یا پست ) = کنایه از دانه که کوچک است و به کوچکی چیز یا کسی گفته می شود

ولی دان فارسی است با دو معنی یکی دانه و دیگری بعنوان پسوند و اگر بعنوان پسوند در ترکی به کار میرود از پارسی گرفته اند.
این ترکی بسیاری از واژه ها و پسوندها و وندهایش را از فارسی و پارسی گرفته است و امروزه میخواهند واقعیت را وارونه جلوه دهند.
در اصل ترکی زبانی بدوی بوده که بسیاری از واژگان و ساختارهایش را از زبانهای ایرانی به ویژه انهایی که کمتر با عربی مخلوط و امیخته و الوده شده اند مانند آذری گرفته است. زیرا نواحی مانند آذربایجان و آناتولی کمتر تحت تاثیر عربی قرار گرفته بودند و در پانصد ششصد سال اخیر و پس از یورش های مغول و ترکان به ان نواحی این زبان بین مردم آذربایجان و اناتولیشایع شد و بخش بزرگش بخاطر سیاست های حکومتی بوده و هست وگرنه زبانی نیست که در برابر فارسی حرفی برای گفتن داشته باشد زیرا بخش عظیمی از این زبان وام گرفته شده و زاییده از فارسی و میتوان ان را نوعی فرزند زبان فارسی دانست.

دودیگر - دان برابر نوبت - بهر - چون دون چاشت دون پسین - دامداران در بهار چند خانه باهم میشوند هر دو هفته دون خانه یک کس است و همه شیر دوشیده خود را به ان انباز میدهند و کیله میپیمایند تا باز دون به کسی دیگر برسد
این واژه همان دانگ است و یک دانگ یک بخش است و این نیست که تنها شش دانگ باشد میتوان یک چیز هزار دانگ باشد و بیشتر - در پاره ای چیزهای کهن شش دانگ یک درست بوده و میتوان برای یک درست را صدهزار دانگ بخش کرد
سدیگر = دان - دون - تان - تون جای هرچیز است
دوست سمنانی - زبان سمنانی ها بسیار کهن وسره است همین بس که ده را دس میگویند واین با سنسکریت یکی است - مردم استان فارسن نیز درسروده های خود جای گل، ول میگویند جانشینی گ - و بهم در پارسی شیوه کهن بوده وبسیار رواج داشته درزبانهای اروپایی نیز گرگ را ولو =ولف میگویند در نوشته های پارسی نیز گیو را ویو گویند باری درسروده های پارسی میگویند ولم دسمال به سر بسته دوباره/نمیدونم که از بهر چکاره/ولم تا تو نیایی ما نخندوم / ولم سیصد کنیزَ نون میداد/ ول قالیچه بافم دست مریزاد -
گل نیز نخست ورد بوده -

( کلیات ترکی شهریار ، بهجت آباد خاطره سی )