خون

و دوم اینکه قرار نیست همه واژه ها از فعل ساخته بشن، گاها فعل ها از واژه ها ساخته میشن، شما هر واژه ای رو چه فارسی چه عربی چه انگلیسی سرچ کنی آرش محمدی زیرش نوشته این از akmak تورکی اومده

واژه خون در پهلوی به چم چشمه نیز بوده که نشان آن را در نام شهرهایی مانند خونسار و سَرخون ( چهارمحال ) می توان دید که چم سرچشمه دارند، همچنین "خیاو" که نام کهن مشکین شهر است معنای چشمه آب دارد: [خی] کوتاه شده خین یا خون که به چم چشمه است و [ آو] که همان آب است.
[آب در پارسی باستان "آپی"، در اوستا آپ و آپام، در سانسکرست آپَ، در پهلوی آپ و آب و اینک در همه زبانهای ایرانی و هند ُ اروپایی دیده می شود، از هند ( اپانی و پانی=آب ) گرفته تا کردی ( آو ) ، فرانسه ( آو ) و ایتالیا، اسپانیا و پرتغال ( آکوا ) و. . . همگی از زبان نیاهند ُ اروپایی ریشه می گیرند، سو در ترکی نیز به گمان بسیار از "شو"=آب در چینی ریشه گرفته]
خین به دیسه خیم هم در آمده که چم سرشت و طبع و سرچشمه انسانی دارد که با معنای خون=چشمه پیوند دارد.
و همچنین از خون به خوی ( =عرق ) می رسیم که می شود چشمه آب روی پوست.

ونیز مشتق " akun " یا " akın" به معنی جریان می باشد
اشکال هین و هون ، خون ، خین و. . . . نیز از این شکل به دست آمده اند و وارد فارسی شده اند
از تلفیق ساختاری معنایی ریشه ik ( یا همان ich=ایچ ) به معنی درون و akı به معنی جریان، مایع، سیال شکل نهایی ki یا chi به معنی جریان درون مایع درون به دست می آید که می توانیم کاربرد آن به شکل chi به معنی انرژی درون ، خون ، مایع حیات در بدن و. . . . در زبان های شرقی مشاهده کنیم .
ki به معنی مایع درون ( یا چیزی که مایع در درون دارد ) به شکل " خی" وارد فارسی شده است و معنایش را نیز از این ریشه گرفته است
از ریشه ki یا kı شکل kım یا kum ( قوم ) به دست می آید که از آن واژه ترکی qumquma ( قومقوما ) به دست می آید که به شکل قمقمه وارد فارسی شده است .
کلماتی چون
خیک = چیزی که درونش پر از مایع باشد
خیس =حالتی که در آن چیزی درونش یا محتواتش یا ساختارش مملو از مایع گردیده باشد
خان = همان آکان ( از فعل آکماک ) به معنی جاری شونده ، نقطه جریان یافتن مایعی در کل
خدو = از فعل آخماق ترکی به معنی جاری شدن از اسم مصدر ماضی " آخدئ یا آخدو " به معنی ترشح کرد ، ریزش ، نشت مخصوصا در مورد ریزش ترشحات مایع از بدن نیز به کار می رود .
خوی = از ریشه ترکی آخئق یا آخوق می باشد و آن هم ترکی است
خوید = بعد از اقتباس خوی از روی آن خوید ساخته شده که آن هم خاستگاه ترکی دارد
از طرفی آب خودش یک کلمه ترکی است و از شکل akıb به معنی سیال ، جریان یافته که از فعل akmak به معنی جریان یافتن ، سیل کردن مشتق شده به دست آمده که به شکل ab وارد فارسی شده و با ریشه ترکی aksu یا ağsu یا asu یا همان su هم ریشه است .
خیابان = هم خی آن ترکیست هم آب آن

tacat - ( vohun ) �m hvarem jai�ti. . . .
همچنین تا جایی که من دیده ام استاد حسن عمید در فرهنگ فارسی خود پهلوی بودن این واژه را گزارش نموده و به گمان بسیار بنمایه وی نیز اوستا بوده است. ریخت پهلوی این واژه نیز hun گزارش شده که با ریخت کنونی آن در زبان های ایرانی ( خون و خین و هون و هین ) بسیار نزدیک است. از آبادیس می خواهم این آگاهی های استوار را در بخش آغازین بیاورد تا جوانان ایرانی ارزش زبان و فرهنگ خود را بدانند و از سردرگمی و گمراهی دور شوند و گمان نکنند ایران که از کهنترین فرهنگ های جهان است با این همه شاخه های زبانی ( زبان های ایرانی ) مردم آن برای مایه زندگی تن واژه نداشته اند یا آن را از فرهنگ هایی بیابانی که چیستی خود را وامدار ایران هستند برگرفته اند.
فردوسی: نهادند سر سوی افراسیاب - همه رخ ز خون سیاوش پر آب
سعدی: یکی را خری در گل افتاده بود - ز سوداش خون در دل افتاده بود
مولوی: مانده آن همره گرو در پیش او - خون روان شد از دل بی خویش او
عطار: ای عشق بی نشان ز تو من بی نشان شدم - خون دل بخوردم و در خون جان شدم
نظامی: خواجه را در عروق هفت اندام - خون بجوش آمده بجستن کام
و. . .
زبانزد:
خون به جوش آمدن - چشم ها را خون گرفتن ( خشمناک شدن )
خون جگر خوردن - دل پر خون داشتن ( رنج کشیدن )
از چشم خون باریدن ( بسیار اندوهگین شدن )
خون کسی رنگین تر نبودن ( کاربرد در برابری مردم )
به خون کسی تشنه بودن ( دشمنی بسیار )
در خون کسی دست شستن - خون کسی را به گردن داشتن ( دست را به خون کسی آلوده کردن )
همخون بودن ( هم نیا بودن ) و. . .

خوید ( نمدار، تازه )
خدو ( آب دهان )
خوی ( آب تن، عرق، تَر )
خان ( چشمه، چاه )
و . . . .
نام چندین شهر و بخش کنار آب نیز از ریشه �خی� است:
خوی ( آذربایجان باختری )
خیوه ( ازبکستان )
دریاچه کیاو ( خرم آباد )
خود واژه ی خرم نیز از همین ریشه است.
🚫این واژه بصورت ( قان ) وارد زبان ترکی شده. 🚫
《آرش محمدی جان، نظرت را کامل خواندم ولی زیاد با واژه ی خون ارتباط نداشت. اگر مانند تو داوری کنیم می توانیم بگوییم خون از ریشه ی ( خزیدن ) هم هست. چون سُر خوردن و خزیدن هم از ویژگی های خون است. 》

واژه لاتین crudus که با برداشتن پسوند لاتین ساز آن us به شکل crud در می آید ترکی است و از فعل ترکی kurumak به معنی خشک شدن ، سفت شدن ، زمخت شدن و. . . . و kurutmak یعنی خشک کردن ( به وسیله نور یا حرارت یا در معرض هوا قرار دادن و. . . ) ، سفت کردن و. . . بر گرفته شده است
از مشتقات این دو فعل می توان موارد زیر را نام برد :
kuru : خشک، زمخت ، سفت ،
خالص ( خام ) ، محض ، صرف،
kurutma : عمل خشک کردن، عمل آب زدایی و خشک کردن از طریق در معرض حرارت یا نور آفتاب یا جریان هوا قرار دادن
kurutuk : خشک کرده شده ،
kuruk : خشکیده، سفت شده ، زمخت شده ،
حتی در لاتین واژه crudam به معنی برشته کردن ، کباب کردن میباشد که فرآیندی است که در آن با در معرض حرارت قرار دادن گوشت اقدام به آب زدایی و خشکاندن گوشت می کنیم تا جایی که بافت گوشتی آن نرم و قابل خوردن شود
پس با فرض اینکه حتی در این استدلال دور کلمه crudus یا اشکال دیگر آن در سایر زبان های اروپایی با گذر معنایی از معناهای چون خشک ، خشن، زمخت ، خام ، خالص ، نپخته و کم پخته و خونی به معنایی چون "خون" درست باشد باز سرمنشا ترکی دارد
اما اگر خون را به عنوان ماده ای که ۱ - در بدن در حال جریان است و ۲ - در بین کلیه بافت های بدن پخش شده است و ۳ - به عنوان مایع میانی که از بافت های بدن جدا شده و مابین آن ها قرار می گیرد در نظر بگیریم می توانیم ببینیم که کلمه " خون" از فعل ترکی akmak گرفته شده است
چون فعل akmak دارای معانی زیر می باشد
۱ - جاری شدن ، جریان یافتن
۲ - پخش شدن ، پخش کردن ( شکل امروزی این فعل که با این معنا در حال استفاده است aymak می باشد )
۳ - جدا شدن ( که شکل امروزی فعل aymak میباشد و از آن فعل ayırmak به معنی جدا کردن و ayrılmak به معنی جدا کرده شدن به دست می آید )
که در کلمه akan ( یا kan یا qan یا okon یا oqon یا qon q ) نیز به معانی جاری ، پخش شده ، مابین و جدا ختم می شود که همگی از ویژگی های ماده " خون " در بدن می باشد.