خود

فردوسی.
خود دور بی انصافان بگذشت در این شهر
زیرا بجهان چون شه ما دادگری نیست.
سنائی.
خود بحضورسگی بحر نگردد نجس
خود بوجود خری خلد نیابد وبا.
خاقانی.
خود چه زیانت کند گر بقبول سگی
عمر زیان کرده ای از تو شود محتشم.
خاقانی.
گفتی اگرچه خسته ای غم مخور این سخن سزد
خود بدلم گذر کندغم ببقای چون تویی.
خاقانی.

کلاه خود = کلاه شخص ( کلاهی که با دیگر کلاه ها فرق دارد منظور کلاه جنگی بوده و باید بگویم کلاه خود به چم کلاه فلزی نمی باشد و اینکه خود فلز نیست بلکه شخصی سازی شده می باشد. )
سرخود = سر خود = تصمیم گیری شخصی
بیخود= بدون اجازه از شخصی
خدا= خود دا = خود روشن شناسی = خود = شخصی دا = روشنایی ( یلدا = یلد دا ) فردا = فر دا ( شکوه روشنایی = امید ) پیدا = پی دا = دنبال روشنایی ( دنبال امید ) => خود دا = دنبال شخص ( ذات ) شناسی
و . . . .
بنابراین واژه خود = مشخصه سازی می باشد که گاها به ذات و گاها به ویژگی ها و گاها به اراده و تصمیم گفته شده است همانطور که در زبان عربی نیز بهمین ریخت کاربری شده است

خود به معنی محدودتر خاصه در روانکاوی ناظر است بر بخشی از نظام شخصیت که واسطه یی است میان نهاد و فرا خود و واقعیت .
فلسفه تصورگرا ( ایده آلیستی ) به واسطه توجهش به خود ( یا نفس ) و فلسفه اصالت عمل ( پراگماتیسم ) به واسطه علاقه اش به تحلیل نماد گرایی اساسا بنیادهای مفهوم روانشناختی اجتماعی خود ( یا نفس ) را تشکیل می دهد. در روانکاوی فرویدی ساختار شخصیت سه بخش دارد. نهاد - خود و فراخود . هر چند هر یک از این بخشها از حیث رفتار کارکردهای خاص خود دارد اما پیوسته با یکدیگر بر هم کنش دارند.
کار خود عبارت است از دفاع از فرد در برابر دیگران و در برابر انگیزه های نا هشیارانه نهاد که جلوگیری نکردن از آنها ممکن است زندگی فرد را به خطر افکند.
منبع https://rasekhoon. net