خلود

( خوالد ) می خوانند، چون بطور مسلم یک پایه خالد و جاودان نیست و این تعبیر به خاطر اینست که سنگ مذکور سنگ محکمی است که دیر از بین می رود، و این کلمه از باب ( خلد، یخلد، خلودا ) است همچنانکه در قرآن فرموده : ( لعلکم تخلدون ) و خلد به فتح ( خ ) و سکون ( لام ) به معنای آن جزئی است که تا آخرین دقایق زندگیش به حالت خود می ماند، و مانند سایر اعضای دچار دگرگونی نمی شود.
و کلمه ( مخلد ) در اصل به معنای چیزی است که مدتی طولانی باقی می ماند، و به همین جهت به مردی که مویش دیر سفید شده می گویند: ( رجل مخلد ) و به حیوانی که دندانهای ثنائیش آنقدر بماند که رباعی هایش نیز بروید، می گویند: ( دابة مخلده ) ، این معنای اصلی کلمه است ، و لیکن به عنوان استعاره استعمال می شود درباره کسی که دائما باقی می ماند. ( ترجمه ی تفسیر المیزان )