خلافت

پیش از ظهور اسلام، قبایل اعراب در دوران جاهلیت به سر می بردند و به آیین های بت پرستی و چندخدایی و شِرْک باور داشتند و به عنوان جوامع یکجانشین خودمختار یا عشایری کوچ نشین در شبه جزیره عربستان می زیستند. به دنبال فتوحات اولیه مسلمانان توسط پیامبر، مناطق عربستان از نظر سیاسی متحد و یکپارچه شدند.
نخستین خلافت، خلفای راشدین، بلافاصله پس از مرگ پیامبر در سال ۶۳۲ جانشین وی شدند. چهار خلیفه راشدین از طریق شورا، روندی از رایزنی و همفکری با جامعه که برخی آن را شکل اولیه دموکراسی اسلامی می دانند، انتخاب شدند. خلیفه چهارم، علی بن ابی طالب، که برخلاف سه خلیفه قبلی از طایفۀ نبی ( بنی هاشم ) بود، طبق باور شیعیان اولین خلیفه و جانشین بوده است. علی در زمان فتنه اول ( ۶۵۹–۶۶۱ ) ، که جنگ داخلی میان علی با طرفداران خلیفه ترورشده سابق، عثمان از بنی امیه، بود و همچنین شورشیان مصر، حکومت می کرد. این جنگ ها در نهایت منجر به تأسیس خلافت موروثی امویان، تحت حکومت معاویه اول، در سال ۶۶۱ شد.
خلافت دوم، خلافت امویان، بدست خاندان بنی امیه، یک قبیله مکی از تبار امیه بن عبدشمس اداره می شد. این خلافت به فتوحات مسلمانان ادامه داد و قفقاز، ماورالنهر، سند، مغرب و اندلس را داخل جهان اسلام کرد. این خلافت مورد حمایت و پذیرش تعداد قابل توجهی از مسیحیان در قلمروی خود بود که این ضروری بود زیرا تعداد بسیاری مسیحی در قلمروی آنها، به ویژه در شامات، وجود داشت. به دنبال انقلاب عباسی ( ۷۴۶–۷۵۰ ) ، که مورد حمایت بسیاری از اتباع غیرعرب امویان، به دلیل تبعیض هایی که بر اتباع غیرغرب روا می شد، بود، خلافت اموی سقوط و بازماندگان آن به اندلس متواری و خلافت عباسیان در سال ۷۵۰ تأسیس می شود.