منبع. عکس کتاب فرهنگ فارسی یا کتاب فرهنگ عمید کتیبه آلپ ارسلان سلجوقی در حلب سوریه کتیبه واقع در دیوار شرقی زیارتگاه محسن ابن الحسین در حلب: متن به فارسی 《بسم الله الرحمن الرحیم در ایام مولای ما امیرمهربان الرحمن الرحیم سرور بزرگ شما عادل دانا پشتیبان المنصور - مظفر، عمادالدین، رکن اسلام، حامی امام، یاور اسماء، محیی عدل، قطب خلافت، حاکم دولت، حامی الایمان، جلال. امت، شرف پادشاهان، چند سلطان، فاتح معتمر، دین سرکوبگر کفار و مشرکان، پیشوای مجاهدین، حافظ حوزه علمیه، شمس المعالی، پادشاه از شاهزادگان مشرق و مغرب، شهریار شام و عراق، پهلوان جهان خسرو ایران، آلب غازی آغ ارسلان، آیدانگ قوطلق طغر لکین اتابک، یاور امیرالمؤمنین علیه السلام و یارانش کار در محرم سال سی و هفتم. 》 ... [مشاهده متن کامل]
🌀 کتیبه های اسلامی در سوریه، احمد خامه یار ، رویه ۵۸
به دید بنده این واژه میتواند گونه ای دیگر از واژه خشتره یا خشایاسیه باشد در زبان پهلوی که به چم شاه هستند همگی یا همخانواده واژه شاه هستند همخانوادگی واژگان آذر و آگر اتش کمی شگفت اور هست ولی هر دو واژه از واژه آترخشب هستند
با توجه به قانون تبدیل حروف به حروف دیگر در غالب کلمه در زبان ها و لهجه های مختلف مثل کوروش و کوروس داریوش و داریوس مثل چوپان و شبان مثل خرما و حرما مثل شارژ و چارج مثل روژان و روشان و فراوان از این دست کلمات، کلمه خسرو نیز طبق همین قائده اگر ریشه یابی کنیم یعنی خوشرو.
هوسر، هوسرَو، هوسَراو - نام پسرانه واژه اوستایی: هَئوسرَوَنگهه ( haosravanghahe ) هوسر ( hosr ) : نام اوستایی کَسرا یا کِیخسرو یا خسرو کیانی! هر دو واژه انگلیسی ( caesar, kaiser ) از پارسی کَسرا ( هوسرَو یا خسرو ) برگرفته شده اند! ... [مشاهده متن کامل]
سانسکریت: سوشروس ( سوشروتا سَمهیتا: نام نخستین پزشک و جراح پلاستیک هندو ) ( ( آگاهی درباره واژه " کَسرا" که برخی گمان می کنند عربی است ولی اُسپور ( کاملا ) پارسی است: کَ: کوتاه شده کَی یا کِوَی - پادشاه، شاه، فرمانروا، کاریزما! مانند: کاویان، کیخسرو، کیکاووس، کیقباد و. . . سرا: ستاک ( بُن فعل ) سَُراییدن معنی: شهنام، شاهانه، نیکنام و همان معنای هوسرَو یا خسرو! ) ) . هو: فطرت، سرشت پروردگار، نشانه اهورامزدایی ( سَروَر راستی، بزرگِ دانایی ) ، رنگ و بوی خدایی، هو ( هولس ) ! شخصیت، انسانیت، منش، نهاد، وجود، گوهره، نژاد، خیم!، آسِن ( در واژه آسنا! ) ، روه ( روح - در واژه روهان! ) - نیک ( نیکو ) ، خوب، خوش، بهتر، شایسته، پسندیده، اَشا ( درست و راست ) ، هَژیر! . سر ( سرَو، سَراو ) : ستاک ( بُن فعل ) سَُراییدن - از واژه اوستایی: سَراو - پهلوی: سُروتَن . معنی: نیکنام، خوشنام ( هونام! ) ، پر آوازه، خوش آوازه، سرشناس، نامدار، نامی، ناموَر - آبرومند، دارای ارزش و صاحب اعتبار، وَرسَنگ ( ورهَنگ ) ! - پیشکِسوَت، کهنه کار، اسطوره ( استوره ) - مُرشد، پیشوا، راهنما، رهبر، سرپرست، کلانتر، ناخدا، فرمانده، سردَمدار، سردسته، سرکَرده، سرگروه، سرتیم ( کاپیتان ) ، سَردار ( سِزار ) ، باباشَمَل! - پرچم دار، پیشگام، پیشرو، پیشتاز، پیشاهنگ، پیش قَراوُل، یکه تاز! - تبار نیک، نیک نژاد، گوهره ی گیرا و جذاب، خانواده نیک و دلگرم ( امیدوار ) . بخشی از بند 18 دُرُواسپ ( گوش ) یشت: yatha azem bandayeni mairīm tūirīm frangrasyānem uta bastem vādhayeni uta bastem upanayeni bastem kavōish haosravanghahe "janāt tem kava "haosrava pasne varōish caēcastahe jafrahe uruyāpahe puthrō kaēna syāvarshānāi zūrō - jatahe narahe akhraērathaheca naravahe معنی: تا افراسیاب یا تَبار فرنگیس ( نام دختر افرسیاب و همسر سیاوش ) قاتل تورانی را ببندم، تا او را در بند بِکِشَم، تا او را در بند نزد شاه هوسرَوَه ( کیخسرو ) بیاورم، تا شاه هوسرَوَه ( کیخسرو ) او را در پشت دریاچه عمیق آب های شور، دریاچه چیچِست ( دریاچه ارومیه ) بِکُشت تا خون خواهی سیاوش را بگیرد. پدر سیاوش مرد ( جدّ سیاووش، کیکاووس ) و اَغریرَث نیمه مرد یا نامرد ( اَغریرَد، بردار افراسیاب که به فرنود همراهی با ایرانیان به دست او کشته شد! ) . یادآوری از واژه ارومیه: به روایت شاهنامه: در نبرد های متوالی، پیران ویسه کشته شد و افراسیاب زخم برداشت و به گَنگدِژ ( نام قلعه ای در شهر بابل ) گریخت و در آذرگُشَسپ آرزوی پیروزی کرد ولی هوم، عابد و پارسای معروف غار بَردَع ( نام شهری در قفقاز ) افراسیاب را دستگیر کرد، اما افراسیاب با حیله و نیرنگ مؤفق به فرار شد و خود را در دریای چیچِست افکند و در آب پنهان شد. هوم به گودرز که به جست و جوی افراسیاب آمده بود می گوید: درین آبِ چیچِست پنهان شده ست / بگفتم تو را راست چونان که هست گودرز این خبر را به کاووس و کیخسرو رسانید و آن ها با تدبیر، افراسیاب را از این دریاچه بیرون کشیدند و کیخسرو به انتقام خون پدرش ( سیاووش ) افراسیاب را کُشت.
با سلام و ادب خسرو در کردی با فتحه تلفظ میشه اگه این تلفظ درست باشه خسرو از دو بخش خس ب اضافه رو تشکیل شده ، بخش اول یعنی خس ب معنی پر رنگ و غلیظ است و بخش دوم یعنی رو ب معنی روی و صورت است پس خسرو یعنی کسی ک صورت پر رنگ دارد، یعنی خوش چهره و زیبا، ... [مشاهده متن کامل]
مثلا ما میگم چای گه خس ه یعنی چای غلیظ و پررنگه،
نادر شاه پس از فتح هند سکه طلا ضرب کرد برروی سکه نوشته است نادر ایرانزمین خسرو گیتی ستان
خُسرو = خُس ( خودش ) رو ( ریشه رفتن و حرکت کردن ) خسرو / یعنی کسی که خودش راهش را میرود . یعنی خودفرمان هست ، برای همین هست که آنرا معادل پادشاه و فرمانروا قرار میدهند . که معنی اصطلاحی آن است نه تحت الفظی ... [مشاهده متن کامل]
هنوز هم در گویش های فارسی تبار که ریشه در فارسی پهلوی و باستان دارند ( خودش ) را ( خُس ) تلفظ میکنن . تلفط ( رو ) بر خلاف آنچه امروزه رایج هست بصورت ( رَو ) هست . و تلفط دُرست خُسرو بصورت ( خُسرَو ) می باشد . که این تلفظ هنوز هم در بین برخی اقوام ایرانی رایج هست . هنوز هم برخی اقوام ایرانی ( بَهرام ) را بصورت ( بَهرُم ) تلفظ میکنند که به تلفظ باستانی آن بسیار نزدیکتر است تا تلفظی که الان در زبان فارسی رایج شده . تلفظ درست ( هوشنگ ) هم ( هَوشَنگ ) هست . تلفط دُرست ( فردوسی ) هم ( فَردَوسی ) هست . تلفظ دُرست عدد ۶ ( شَش ) هست. تلفظ دُرست هزار ( هَزار ) هست . تلفظ درسا عدد ۱ ( یَک ) هست . که هنوز در بین برخی اقوام ایرانی در داخل کشور و در خارج از کشور بکار میرود . تلفط درست انوشیروان ( اَنَوشئروان ) هست . تلفظ درست منوچهر ( مَنَوچِهر ) هست .
چون در زبان فارسی هیچ معنی نمی ده، چندین واژه ی عجیب را بغل اسم خسرو چسپاندند، خسرو همان خاس رو یا نیک رفتار است، خاس در زبان کوردی یعنی خوب، به ، نیک، درست ، ، رو هم به معنای رفتار و کردار ، و روش است، هم به معنای رفتن، پادشاهان ساسانی لقب خاس رو یا همان خسرو را برای پیشنام خود انتخاب کردند، ،
خسرو. خراب اسمتم. . .
خسرو در اوستا به گونه ( هوُ - سْرَوَه؛ به مانای نیک سروده شده؛ نیکنام، نامدار ) ، در سانسکریت به صورت سوشراواز، و در زبان پهلوی به گونه خسرو و هوسرو به مانای خوش آوازه و نیکنام آمده است و در پازند به سیمای خسرو آمده است.
خسرو یا خشرو یعنی کسی که صورت شاد و خندان دارد.
خسرو به چم "نیک نام" می باشد. نام خسرو از واژگان "خو" ( خوب ) و "سرو" ( نام. نامدار. پرآوازه. همزاد با وازه سرود ) می باشد. همچنین نام خسرو یکم ( خسرو انوشیروان ) و خسرو دوم ( خسرپرویز ) می باشد.
خسرور هو سْرَو = هو به چم خوب است مانند خجسته ( هو جستَک ) srav هم ریشه سرودن است hu srav کسی است که به نیکی سرودندش : نیک نام خوشرو و پادشاه نادرست هستند
احتمالا به معنای داماد در گویش های محلی
پادشاه
خسرو: دکتر کزازی در مورد واژه ی "خسرو " می نویسد : ( ( خسرو در پهلوی در ریخت هسرو husraw بکار می رفته است. این واژه از اوستایی هَئُوسْروه و برآمده است، به معنی نیکنام و آنکه آوازه ی نیکو دارد این واژه در آغاز "نام ویژه" ( = اسم خاص ) بوده است. از زمان ، خسرو انوشیروان، چونان "نام گونه" ( = اسم عام ) کاربرد یافته است . در باختر زمین نیز " سزار " که نخست نام ویژه بوده است، پس از ژولیوس سزار نام گونه شده است، پادشاهان روم را . " ... [مشاهده متن کامل]
( ( شو ؛ این نامهٔ خسروان بازگوی ؛ بدین ، جوی نزد مِهان آبروی. ) ) ( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 219. ) واژه اوستایی هوسرو hu - sraw ( هو=خوب سرو=آوازه ) که امروزه آنرا خسرو مینامند به معنای خوشنام، سرشناس، پرآوازه است که ساخته شده از هو به معنای خوب و ریشه اوستایی sraw که معنای آن شهرت، آبرو، آوازه است. منبع : http://parsicwords. mihanblog. com/
من میپندارم که واژه ی خسرو از اوستایی خواثرَوَنت به خط اوستا ( 𐬓𐬁𐬚𐬭𐬀𐬎𐬎𐬀𐬧𐬝 ) گرفته شده است به چم ( معنی ) پر نور درخشان با شکوه، شاد
شاه شاهان
اسم پدرم خسرو هستش واقعا یک اسم اصیل ایرانی هستش به مف نای خوشرو زیبا خوش قیافه و نام یکی پادشاه های ایران
خسرو متشکل از دو کلمه خوب سرو است که سرو از مصدر سراییدن است و کلمه سرود هم از همین ریشه است بنابراین خسرو یعنی کسی که نامش خوب سروده شده است یعنی اسمش به گوش همه رسیده است وکسی که اسمش به گوش همه رسیده باشد مشهور است پس : خسرو= مشهور
اسم پدر من خسرو هست اسم زیبای اون به اسم من خیلی میاد خسرو یعنی شاه امیر بزرگ کیمیا یعنی کمیاب دست نیافتنی با ارزش من عاشق اسم پدرمم
یعنی شاه بزرگ
چرا همه چیزو سخت میکنیم معنی خسرو کاملا پیداست خسرو = خشرو = خوب رو خوش صورت زیبا حالا بعدا به واسطه پادشاهی خسرو پرویز و جانشینانش کلمه معنیش عوض شده و میگفتن خسروان که یعنی جانشینان و ایل و تبار خوسرو
من گمان میکنم که نام خسرو از واژه خشتره در زبان پارسی باستان اومده که به میشه پادشاه و واژه شاه هم از همین واژه است
لطفا از اسمهای اصیل ایرانی برای فرزندان عزیز سرزمینمان ایرانی آریایی استفاده کنیم با سپاس فراوان
