خرابه

خرابه. [ خ َ ب َ / ب ِ ] ( اِ ) ویرانه. جای آباد که ویران شده باشد. ( از ناظم الاطباء ) :
از مدرسه برنخاست یک اهل دلی
ویران شود این خرابه دارالجهل است.
( منسوب به خیام ) .
ز بی حرزی در آن خاک خرابه
مسلمان پخته کافر خورده تابه.
نظامی.
گر اهل معرفتی دل در آخرت بندی
نه در خرابه دنیا که محنت آباد است.
سعدی.
کیمیاگر ز غصه مرده و رنج
ابله اندر خرابه یافته گنج.
سعدی.
رخت خود در خرابه ای بردم
زآن دل افسردگان بیفسردم
نسختم را در اوج نبود
وز خرابی بر اوخراج نبود.
اوحدی مراغه ای.
|| آثار و نشانه هایی که علامت آبادانی جایی بوده است. ( ناظم الاطباء ) . || ملک غنیم. ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) .
خرابه. [ خ ِرْ را ب َ ] ( ع اِ ) طرف بینی. ( از منتهی الارب ) .
خرابه. [ خ ُ ب َ / ب ِ ] ( اِ ) آبی که از استخر و تالاب تراوش کند. || جویی که از استخر بجهت زراعت کنند. || نام بیخی است. ( از ناظم الاطباء ) .
خرابه. [ خ َرْ را ب َ ] ( ع اِ ) مغاکچه سرین. ( از منتهی الارب ) . || سوراخ سوزن. ( از ناظم الاطباء ) . || ج ِ، خارب. ( منتهی الارب ) .
منبع. لغت نامه دهخدا