خدا

خدا = خُد دا = خود شناسی ( کسی که به درون خود پی برده )
فردا = فر ( برابر پر / up / اف به معنای بالا و بیشتر است دا => روشنایی بیشتر => منظور امید به روشنایی و موفقیت بوده / به امید فردا = به امید روشنایی و موفقیت )
پیدا = پی دا = دنبال روشنایی و موفقیت گشتن = زمانی که چیزی را مییابیم میگوییم پیدا کردم ( موفق شدم )
یلدا = یلد دا = از واژه یلد سریانی به چم زاییدن و دا ساخته شده و تولد/ میلاد / متولد / اولاد و . . . . . از ریشه این واژه سریانیست که در ترکیب با دا میشود = تولد روز و روشنایی = از همینرو جشن یلدا را در چله زمستان که به سمت روشنایی میرود میگرفتند چرا که از تاریکی شب کاسته میشد و به روشنایی روز افزون.
همه اینارو گفتم تا اثباتی باشد بر اینکه دا همان روز/ روشنایی/موفقیت است پس خدا میشود = خودشناسی ( چیزی را در خود یافتن / دیدن )

تعداد حروف 3
تلفظ xodā
نقش دستوری اسم
ترکیب ( اسم ) [پهلوی: xvatāy] ‹خدای›
مختصات ( خُ ) [ په . ] ( اِ. )
آواشناسی xodA
الگوی تکیه WS
شمارگان هجا 2
منبع فرهنگ فارسی عمید
فرهنگ بزرگ سخن
فرهنگ لغت معین

تنها زیبایی و عشق مطلق برازنده ی اوست
دوستتدارم این فرمانروای جهااااااااااان، تنها تو لایق پرستش و ستایش هستی از مهربانترین مهربانان

شعار مردم ایران در اواخر دوران امپراتوری ساسانی به سرکردگی موبدان موبدانان ( به اصطلاح باریک بینان و نکته سنجان پیرو آیین زرتشت ) به شکل زیر بوده است : اَهو بزرگ است ؛ خیلی بزرگ است ؛ اهو گُنده است ؛ خیلی گُنده است طوریکه گُنده تر از آن یافت نمی شود.
لذا شعار همه جانبه امروز یعنی " اللهُ اکبر " از آسمان نازل نشده و بر سر هستی و وجود انسان ایرانی تخریب نگردیده و توسط قوم آراب ( عرب ) هم بر ما تحمیل نگردیده است بلکه ادامه همان راه گمراه می باشد که از زرتشت و آئین مَزِدی سنای وی آغاز و در اواخر دوران ساسان ها ( زا زان ها به معنای دانایان ) با شعار اهورا بزرگ است به اوج خود رسیده و پس از آن با ورود دین اسلام به ایران و توسط خود ایرانیان و به کمک و مدد کاری و هدایت ها و رهنمون های پدرانه حکیمان و عارفان و ادیبان و شاعران و حاکمان قوم عرب ، آن شعار لباس و حجاب و پوشش خودرا عوض کرده و به شکل الله اکبر تجلی یافته است.
در صورتیکه زرتشت و شاگردان و هم عصران وی نتوانسته اند بدانند که عنوان یا نام اهورامزدا قبل از تولد زرتشت در زبان مردم ایران به شکل زیر تلفظ و بیان می گردیده است : اهو را مَزِدا .
یعنی هو اولیه یا آغازین را از خاطره پاک نکن ( مَزِدا ) بلکه آنرا همیشه به یاد داشته باش. تا که پیر نشوی و همیشه به کمک ذکر و تسبیح نام هو جوان بمانی البته پس نوشیدن شربت تهیه شده از عصاره گیاه هوم اقوام فارسی زبان سومری و ایلامی . و آن گیاه هوم به احتمال زیاد همین تنباکوی سبز و طبیعی امروزی بوده است تحت نام های گراس یا گانجا و یا ماری ژوانا ( یعنی ماری جوان و باکره ) که به قول ابن سینا در شفا یا نجات ، این گیاه طبی یا داروئی فهم و عقل را تیز و حس و فکر و خیال را روشن می کند.
پند و اندرز کودکانه من در این زمینه این است که قبل از معراج نامه نویسی ، اول یک سیگاری درست و حسابی بار بزنید و بکشید و نوش طبع و جان کنید و سپس در مورد خود و خداوند بیاندیشد و در قدم اول بخود و سپس بخداوند. زیرا عِرف این ( عرفین ) مقدم تر است از عِرف آن ( عرفان ) . یعنی این ( خود ) نزدیک تر است از آن ( خدا ) .
اول مِن عِرفَ نَفسَه و سپس مِن عِرفَ ربه ( شاید بر وزن دَبّه ) .

واژه � گیتی � که همه جهان پایین را دربرمی گیرد از تبار � گته لته � و بیانگر � بزرگترین زمین � است.
واژه انگلیسی � god � هم آوا با واژه � گد � و به جای �خدای بزرگ� به کار می رود.

میانه و اوستا kwu�a گفته می شد در پهلوی به خدا یزدان و برابر ضد آن ایزد گفته می شد مثل عربی اله پرستنده

واژه مال این عزیز کشور ماست که این طور نیست واقعا کجا تأسف دارد اما واژه مشترک ما با از زبان های سکایی یا کوشانی که وارد زبان قوم عزیز ترک شد بیشتر واژه پارسی با ترک مشترک هستیم یا از خود پارسی هستند یا قوم های آریایی ایرانی تبار سکایی سغدی تخارها کوشانی هستند.

خداوند دو نوع می باشد ؛ یکی لفظی یا واژه ای و یا کلمه ای در زبان و مفهومی و ایده ای و انتزاعی در فهم و عقل انسان و در کتب بخصوص دینی به وفور نعمت یافت می شود و دیگری حقیقی و واقعی یا بطور کلی طبیعت و کیهان که شرح و توضیح آن در کتب علمی یافت می شود.
نتیجه کلی اینکه هر فرد انسانی که از طریق محتوای کتب آئینی و دینی به خداوند متعال اعتقاد و باور و ایمان و امید داشته باشد و به مبداء و معاد و آخرت دینی و قیامت های انفرادی - صغرایی و قیامت جمعی - کبرایی بر اساس معارف وحیانی و حدیثی و روائی دینی باور و ایمان داشته باشد و بخصوص در سطوح بالای رهبریت و پیشوائی و مرجعیت تقلید دینی باشد، متاسفانه کلیه لحظات عمر شریف دنیوی خود را در ظلمت های ژرف و جهل های علاج ناپذیر سپری خواهد نمود، گرچه ممکن است که تصورات اوهامی خود وی در خیال این پنداشت باشد که بطور شبانه روزی در نور و روشنایی مشغول سیر و سلوک در آفاق و انفس است و دیگران در جهل و تاریکی گیر کرده و نیازمند رهنمود ها و هدایت های معنوی وی باشند. در پایان البته با کمال احترام خدمت کلیه پیروان موئمن و نیک پندار نیک گفتار و نیک رفتار کلیه آئین ها و ادیان .
آفریدگار کائنات نیافرید مرا بهر طاعت و بندگی و الا یعبدون/ بلکه تا کند مرا به معرفت کامل ابعاد فراوان و بیکران خویش رهنمون/.

من نمی دانم که آیا واقعاً خدا اینها را می گفت یا نه، ولی اگر می گفت، فکر می کنم اینها حرف هایی است که او به یک فرد معتقد می گفت:
دست از عبادت بردار. چیزی که از تو می خواهم انجام دهی اینست که بیرون بروی و وارد دنیا شوی و از زندگی ات لذت ببری. از تو می خواهم که آواز بخوانی، تفریح کنی و از همۀ چیزهایی که برایت ساخته ام، لذّت ببری!
از رفتن به آن معابد تاریک و سرد که خودت ساخته ای و می گویی آنجا خانۀ خداست، دست بردار. خانۀ من در کوه ها، جنگل ها، رودخانه ها، دریاچه ها و سواحل است! من در همه اینها زندگی می کنم و عشق خود را به تو ابراز می کنم.
از سرزنش خود در زندگی دست بردار! من هرگز به تو نمی گویم که اشکالی داری یا گناه کاری! یا امور جنسی تو چیز بدی است. سکس موهبتی است که به تو ارزانی کردم و تو با آن می توانی عشقت، سرمستی ات، و شادمانی ات را ابراز کنی. پس مرا به خاطر هر آنچه که تو را به باور به آن برانگیختند، سرزنش مکن!
دست از خواندن نوشتجات مقدّس ادّعایی بردار که ربطی به من ندارند. اگر نتوانی مرا در طلوع آفتاب، در منظره ای، در نگاه دوستانت یا در چشمان پسرت بخوانی . . . در هیچ کتابی نخواهی یافت!
دیگر از من مپرس که چگونه کارم را انجام دهم؟ بس کن، از من مترس، من نه تو را قضاوت می کنم و نه به تو انتقاد! نه عصبانی می شوم و نه اذیت! *من عشق خالص ام. *
دست از تقاضای بخشش بردار، چیزی برای بخشش وجود ندارد! اگر من تو را ساختم . . . تو را از احساسات، محدودیت ها، لذّت ها، نیازها، ناسازگاری ها و . . . اختیار، پر کردم! چطور می توانم تو را به خاطر واکنش نسبت به آنچه که در وجود تو نهادم، سرزنش کنم؟ اگر من آنی هستم که تو را ساختم، چگونه می توانم تو را به این خاطر که این گونه هستی، مجازات کنم؟
فکر می کنی که آیا می توانستم مکانی برای سوزاندن ابدی همۀ فرزندانم که رفتار بدی داشتند، ایجاد کنم؟ چه خدایی این کار را می کند؟
به همسالان خود احترام بگذار و آنچه را برای خود نمی خواهی برای دیگران هم نخواه . . . تنها چیزی که از تو می خواهم این است! به زندگی خود توجه کن، هوشیاری راهنمای توست.
محبوب من، این زندگی نه امتحان است، نه یک قدم در راه، نه یک تمرین و نه مقدمه ای برای بهشت! این زندگی در اینجا و اکنون تنها چیزی است که هست و آن تمام چیزی است که نیاز داری!
من تو را کاملاً آزاد گذاشتم، نه جایز ه ای و نه مجازاتی، نه گناهی و نه فضیلتی، روی کسی علامت گذاشته نمی شود، هیچ کس سابقه ای را ثبت نمی کند!
برای خلق کردن در زندگی، کاملاً آزادی. بهشت یا جهنم؟
من نمی توانم به تو بگویم که آیا بعد از این زندگی چیزی وجود دارد یا نه، ولی می توانم یک رهنمود به تو بدهم: طوری زندگی کن که انگار بعد از این زندگی چیزی وجود ندارد. که انگار این تنها فرصت برای لذت بردن، عشق ورزیدن، و موجودبودن است.
بنابراین، اگر بعد از این زندگی چیزی وجود نداشته باشد، از فرصتی که به تو داد ه ام لذت برده ای. و اگر وجود داشته باشد، خیالت راحت باشد که نخواهم پرسید که آیا رفتارت درست بود یا غلط، من می پرسم خوشت آمد؟ خوش گذشت؟ از چه چیزی بیشترین لذّت را بردی؟ چی یاد گرفتی؟
دیگر از اعتقاد به من دست بردار . . . ! اعتقادداشتن یعنی فرض کردن، حدس زدن، تصوّرکردن. من نمی خواهم که تو به من اعتقاد داشته باشی، می خواهم که به خودت اعتقاد داشته باشی. از تو می خواهم وقتی معشوق/معشوقه ات را می بویی، وقتی دختر خردسالت را به بستر می بری، وقتی سگ ات را نوازش می کنی، وقتی در دریا آبتنی می کنی، مرا در خود حس کنی!
دست از تمجید من بردار. مگر فکر می کنی که من خدای خودشیفته ای هستم؟
حوصله ام از تعریف و تمجید سر رفته. از اینکه از من تشکّر می کنی، خسته شده ام. احساس قدردانی می کنی؟ این را با مراقبت از خودت، از سلامتی ات، از روابطت و از دنیا ثابت کن! شادیت را ابراز کن! این راه تمجید من است.
از پیچیده کردن چیزها و تکرار طوطی وار آنچه که در مورد من به تو آموخته اند، دست بردار!
برای چه کاری معجزات بیشتری می خواهی؟ این همه توضیحات؟
تنها چیز مطمئن اینست که تو اینجایی و زنده و این دنیا پر از شگفتی است!
در بیرون به دنبال من نگرد، مرا نخواهی یافت. در درون جویای من باش . . . من در درون تو در طپشم!

دین زرتشتی دین آریایی نیست و آریایی شده نمی تواند.
زیرا آریایان به خدا باور دارند و اما به پیغمبر باور ندارند.
این ویژگی ویژه آریایان است که به پیغمبر باور نمیداشته باشند و هر آدمی را پیغمبر میدانند، یعنی هر آریایی در زادش خودش پیغمبر است.
هر زنده جان یک پیام خدا است.
پارسه = پاک ره ۳
سختن = ۳ خوبی تن
سناتن درما = سنا/ثنا، تن، درما.
سنا/ثنا = ستایش
تن = تن
درما = دروازه روان/روح
سناتن درما = دروازه ستایش تن و روان/روح
برهما = به راه روان ( من ) روح ( نماینده دین )
ویشنو = بیداری و یا بخش نو ( نماینده کارگران ) .
شیوا = تنها، یگانه، نامری ( نماینده مردم ) .
سختن
سناتن درما
پارسه/پارسی

دادارباوری - خدااِنگاری ( Deism )
خدانامهم دانی - بی خدایی عمل گرا ( Apatheism )
خداناشناس دانی ( Ignosticism )
همه خدایی ( Pantheism )
همه دادارباوری ( Pandeism )
خدافراگیردانی - همه درخدایی ( Panentheism )
پساخداباوری ( Post - theism )
تراخداباوری ( Transtheism )
هستی گرایی ( Existentialism )
هیچ گرایی - پوچ گرایی ( Nihilism )
شک گرایی ( Skepticism )
مردم ستیزی ( Misanthropy )
انسان گرایی/باوری ( Humanism )
کلبیون/سگزی ها ( Cynicism )
تولدستیزی ( Anti - natalism )
مردستیزی - مردبیزاری ( Misandry )
بی تفاوتی - بی احساسی ( Apathy )
این ها همگی با هم از لحاظ معنا تفاوت دارن

الله، اشور، بگوان یک نیرو است که از راه ( داد، حق، Justice ) به خدایی میرسد.
در ادیان دروغین خدا هر کاره است و یکی را میسوزاند و دیگری را میبخشد.
اما در دین آریایان ( مهر ) خدا کسی را بخشیده و یا شکنجه کرده نمیتواند و فیوز خدایی میپرد و آن نیرو خدایی را از دست میدهد.
در دین مهر جمشیدی خدا ( آفریدگار و نگهدار و بازخواست گر ) است و درین جهان بخشاینده و در آن جهان دادگستر است و کردار ما را پاداش میدهد.
خدای آریایان هر کاره نیست که قاتل را ببخشد و مقتول را ریشخند کند.
آریایان از خدا نمیترسند و بلکه از کردار خود میترسند که هر کار ما پاداش دارد.
این خدایان غمدرون که میگویند به نام من بکشید و غارت کنید ( هیولای نامری ) و سند بی بند و باری اند.

هم گفتگو کنیم و نه روی هم دیگر و اینکه از هم دیگر collective یا گروهی یاد بگیریم. ترک همین واژه ایی که اینها برای ملیت و هویت خود نشان می دهند ( به زبان خودشان ) به چم قوی یا نیرومند است. با آدمی که خود را اینگونه نشان می دهد, گفتگو کردن مانند این می ماند که آدم بنشیند و با خروس شطرنج بازی کند!

لطفا چرا این کار انجام نمیدن بخدا ظرفیت ذهنی یک انسان نرمال خیلی بیشتر این حرفاست من ادم دیوانه میشناسم که دو زبان تکلم مکنه و حتی درس هم نخونده ولی از محیط یاد گرفته. همین ادم اگه از بچگی بجای دو زبان یکی بیشتر هم دورش باشه اونم ناخوداگاه یاد مگیره. کافیه فقط اموزش پرورش بخواد همچی میشه. مملکت از مردم خالی نمیشه نترسید.

که زبان خارجی هست و ترجمه گوگل دقیق نیست. کلا متوجه شدم اونی نیست که دنبالشم. چیزی که من دنبالشم خیلی فراتر از این هست که فکر نکنم گیر بیاد چون کسی از گذشته خبر نداره تاریخ یک حرف سلیقه ایی هست بیشتر به دروغ نوشته شده شباهت داره خیلی مهارت نیاز هست حرف راست بتونی در بیاری. بنظرم همه مردم یک زبون مشترک داشتن که به مرور زمان و دور شدن از هم تغییر کرده و زبان های امروزی بوجود امدن همه به مادر تقریبا همون مادر مگن و برای پدر یا فادر همینه. من داستان یک لغت مخوام چطوری پیداش کنم.

درست است که خواجه نظام بدون جلب نظر شاهان سلجوقی نمی توانست اندیشه هایش را جامه عمل بپوشاند ولی آیا بدون خردمندانی مانند او، کوچروهایی که اداره یک شهر راهم نمی دانستند و اینک تاج شاهی را ربوده بودند، چگونه می خواستند سرزمینی پهناور تا آن حد را اداره کنند چه برسد به ساخت هسته های دانش و فرهنگ، همانند تن های بی مغز بودند.
آن حاکمان اشغالگر و بدون مشروعیت، برای حکومت بر ایرانیان چاره ای نداشتند جز چنین رویکردی و اقبال به پارسی که پشتوانه و همراهی اندیشمندان و توده مردم را به دست آورند.
آل بویه نیز بر عراق و بغدادِ عربزبان شده چیره شده بود و بناچار همین رویکرد را در برابر تازیان پیاده می کرد ولی آنها هم دلبسته به پارسی بودند، نمونه اش هم علاءالدوله کاکویه که به خواهش او، پورسینا کتاب سترگ دانشنامه علایی را که در هفت بخش از دانشهای گوناگون است به پارسی نگاشت.
جناب . . . . ! اینکه شما سخن مرا متعصبانه و . . . خواندید از روی نگاه مبتنی بر شور و احساسات شماست وگرنه این که من گفتم رمه گردانها را چه به دانش و . . . ، آیا این گزاره از روی بی انصافی یا توهین بود؟
اصطلاح رمه گردان که گفته شد، اصطلاحی استعاره ای و برای شناساندن قومی خاص است که خواننده هم آن را درمی یابد و تعمیم و فراگیر کردن آن به لرها و کردها و عربها، کاری شیطنت آمیز و مثلن برای یارگیری از میان آنهاست، وگرنه رمه گردانی به خودی خود نه تنها بد نیست که کاری بسیار سودمند و پیشه پیامبران بوده.
کوچروها و رمه گردانها هم تا هنگامی که کارشان همین می بود، چه با هوش و سواد چه بدون آن، مردمی شریف و با آبرو بودند ولی اگر در کنار این کار، هر از گاهی چشم طمع به یکجانشینان شهری و روستایی دوخته و دست تجاوز به جان و مال و ناموس آنها دراز، دیگر از گستره شرافت وآبرومندی بیرون می شدند که شوربختانه ما از همان رمه گردانهای شمال خاوری، مورد دوم را در تاریخ می بینیم.
البته تفاوتی هم ندارد که این بی فرهنگیها را چه قوم رمه گردان یا غیر رمه گردانی مرتکب می شده، ترک، آریایی یا عرب، به هر روی از آبرومندی و بزرگواری بی بهره بودند.
اما مغولان و ترکان گوی سبقت را در این زمینه از همه ربوده، خود را زبانزد خاص و عام کرده بودند، کم شاعر و ادیبی در گذشته یافت می شود که از آن شرارتها چیزی در سخن نیاورده باشد بگونه ای که کتابی مفصل بلکه کتابها درباره شیرین کاری!!!های آنها می توان نوشت.
انوری شاعر سده ششم، قصیده بلند و تاثر آوری از ترکتازی غزها در خراسان در همان زمان سلجوقی دارد که روح هر انسان آزاده ای را به درد می آورد و بسیار اشعار شاعران دیگر که تنها نمونه ای از آن را گفتم.
این را چیرگی تمدن قوی بر ضعیف نام نگذار، کدام تمدن؟ چه نشانه ای از تمدن و فرهنگ در آنها بوده؟
از سرهای مردم غیرنظامی مناره ساختن به دست لشکر مغول و فرماندهان و سربازان ترکشان را چه نام می توان نهاد؟
از شرقی ترین شهرهای این مرز ُ بوم مانند خجند و سمرقند و هرات گرفته تا غربی ترین شهرها مانند اردبیل و مراغه و همدان را به کشتارگاه ها و ویرانه هایی مسکونی تبدیل کردند، بسیاری از روستاها و برخی شهرها مانند سناباد و بسطام بطور کل ناپدید شدند، برخی مانند ری و نیشابور، آن نگینهای دانش و ادب، تا سالهای سال تهی از هستی و زندگی بودند.
قیمت گذاری تیمور لنگ ترکتبار بر روی سر مردم اصفهان و قتل عام هفتاد هزار از مردم این شهر را دیگر کجای دلمان بگذاریم؟ و ویرانی شهرهایی مانند زنجان اگر در برابر تیمور کوچکترین پایداری می کردند.
از کشتار وحشتناک لشکر هلاکو که مانند گرگهای گرسنه ی خون، از این شهر به آن شهر می تاختند و زمین سوخته بر جای می نهادند، چه بگوییم؟
به گفته تاریخ پژوهان، در آن سه تازش ویرانگر مغولان و ترکان، میلیونها انسان یعنی حدود نیمی از جمعیت ایران آن زمان نابود شدند و به دنبال آن نابودی آثار فرهنگ و تمدنی که داشتند.
اگر نبودند کسانی مانند خواجه نصیر الدین توسی و خواجه رشید الدین همدانی و دیگران، بعید نبود که این وحشیان
موجود زنده ای باقی نگذارند.
کجای این، جنگ دو تمدن بوده؟ اصلن کجایش جنگ بوده؟ اگر سرزمینی را گرفتی، دیگر چرا اینقدر نسل کشی؟ که نفَس این خاک را تا دو سه قرن پس از آن یعنی تا روی کار آمدن صفویان، به شماره انداخته بود.
اگر یکپارچه سازی ایران در زمان صفویان ایرانی تبار در سایه آیین تشیع و ملت ایرانی انجام نمی گرفت، چه بسا که به دست ترکان و ازبکان و عثمانیها خرد شده بود که آرزوی دلی همان خودترک پنداران هم هست هرچند به زبان نیاورند.
پس از آن دوباره نوبت به غزها از گونه ی قاجاریش رسید، از سرآغازشان که تپه ساختن با چشم مردان کرمان بود تا باختن خوارزم و قفقاز و هرات و واگذاری ساده شمال خراسان به روسها به دست کسانی که حکومتداری را با حرمسراداری و روابط خارجی را با خوشگذرانی در فرنگ جابجا کرده بودند.
این چکیده گوییها برای این بود که بدانی سخن من نه از روی تعصب و . . . ، بلکه از روی گواهی ها و مستندات تاریخ است و مهمتر اینکه نه تنها بدهکار و مدیون حکومتهای ترک نیستیم که دادخواه از آنها در درازنای تاریخیم به همان دلیلی که در نوشته پیشین و اینجا گفتم که یکی از آنها دگرسازی زبانی در آذربایجان و شروان بود.
وقت تنگ است و سخن بسیار. . .
-
پرسیدی اگر ترک نیستیم پس چه هستیم؟
چرا از من می پرسی؟ از تاریخ بپرس، از ابن مقفع، که از اصفهان و ری و دماوند تا همدان و آذربایجان را پهلوی زبان دانسته، می توانی از تاریخنگاران یا جغرافی دانانی مانند حمزه اصفهانی، مسعودی، اصطخری، ابن حوقل، مقدسی یا یاقوت حموی ( نخستین کسی که از نام آذری برای زبان آذربایجان بهره برد ) بپرسی که همگی زبان آذربایجان را پهلوی یا فارسی گفته اند.
یا حمداله مستوفی در آغاز سده هشتم: " زبان مراغه پهلوی مغیر است و زبان مردم زنجان پهلوی کامل است و زبان گشتاسفی ( منطقه ای میان اردبیل و باکو ) پهلوی وابسته به گیلانیست.
یا چلبی عثمانی که در سده یازدهم ق هنوز پهلوی و پارسی را در نخجوان، تبریز و مراغه گزارش می کند.
چرا هیچکدام ترکی را حتا به عنوان زبان اقلیتی از مردم هم ذکر نکرده اند؟ شاید از نظر شما همه این نام بردگان دروغ می گویند!
چرا هیچ ادیب و شاعر و فرزانه ی ترکزبانی در گذشته آذربایجان به چشم نمی خورد؟
چرا کسی مانند شیخ شهاب الدین از سهرورد ( سرخ گل ) زنجان باید از حکمت خسروانی ایران باستان الهام بگیرد و از اصطلاحات پهلوی - پارسی درکتابهایش بهره ببرد و نیمی از کتابهایش را به پارسی بنگارد و شعر پارسی بسراید؟
اگر بازهم آن ادعای نخ نما را تکرار می کنید که کسانی چون نظامی و خاقانی به پارسی شعر سروده اند زیرا که زبان ادبی بوده، پس با سروده های پهلوی همام تبریزی ( سده 7 ) ، شیخ صفی الدین اردبیلی ( سده 8 ) ، اوحدی مراغه ای ( سده8 ) مهان کشفی ( سده 9 از نمین ) ، ماما عصمت ( سده 9 از اسپست اسکو ) و دیگران چه می کنید؟ زبان آنها از کجا سرچشمه گرفته؟ نکنددیوانه یا خواب نما شده، زبانی عجیب بر آنها الهام شده بوده؟
اگر زبان شیخ صفی الدین یا دیگران ترکی بوده، چرا به پهلوی سروده اند که زبان ادبی هم نبوده؟ ولی دریغ از یک بیت ترکی!
کتاب سفینه تبریز را که درسده7 - 8 ق در تبریز نوشته شده را ببین، بخشهای پارسی و عربی آن را کار ندارم ولی بخشهایی هم به زبان تبریزی که گویشی از پهلویست نوشته شده.
دیوان روحی انارجانی را بخوان که روحی آن را به زبان مردم تبریز در سده یازدهم نوشته است یعنی زمانی که آذربایجان، کشتار ترک و مغول و عثمانی را از سر گذرانده ولی همچنان ایرانی زبان بوده.
حالا مدارک شما چیست؟ اینکه طبری گفته مسلمانها در آذربایجان با لشکر ترک جنگیدند!
یافلان نویسنده یا قصه گو، این جنگ با ترکان را بازگو کرده. این چه دلیل ضعیفیست؟
پیش از اسلام و در یمن، حبشیهای مهاجم با لشکر ساسانی جنگیدندو شکسست خوردند، پس آیا یمن، ایرانی بوده یا حبشی؟ هیچکدام، عرب بوده.
در آذربایجان هم عربهای مسلمان با ترکهای مهاجم جنگیدند و آنها را به سوی شمال بیرون راندند، آیا مردم آذربایجان، عرب بودند یا ترک؟ هیچکدام، همان پهلوی زبانانی بودند که مورخان گفته اند.
چنین جنگهایی که دو طرف میدان نبرد، بومی آنجا نیستند در این زمان هم وجود دارد مانند سوریه ویا جنگ ارتشهای آمریکا و ژاپن در چین در جنگ دوم جهانی و همانندهای بسیار دیگر.
پس چرا اکنون مردم آذربایجان ترکزبانند؟ به همان علت که مردم مصر یا سوریه عربزبان شده اند، به همان دلیل که مردمان چند رنگ وچند زبانه آناتولی ترکزبان شده اند.
ولی آذریها یا ترکیه ایها باوجود غالب بودن صفات و ژنتیک ترکی نسبت به آریایی، چه همانندی و شباهت چهره ای با ترکان اصیل زردپوست دارند؟ تقریبا هیچ شباهتی، اگر هم چهره ترکی پیدا شود، به احتمال فراوان، دارای نیمی از ژنتیک آریایی هم هست که پنهان مانده ولی ممکن است در فرزندان نمایان شود.
درباره چرایی این دگرش زبانی که مواردش در گوشه و کنار جهان، کم هم نیست وهمچنین تبار سکاییان، باشد برای زمان و توانی دیگر.
سپاسگزارم

وقتی می گویم غزنویان و سلجوقیان به دانش و هنر توجه داشته اند بخاطر همین است. خواجه نظام الدین توسی هم وزیر آنها بوده و اگر آنها اجازه چنین کاری نمی دادن قطعا او نمی توانست کاری از پیش ببرد. ترک ها قدرت کامل را در دست داشتن که یعنی اگر می خواستن به آسانی زبان فارسی را کنار می زدن و زبان دیگری را جایگزین می کردن مثل عربی که زبان دینی و هم قرآنی. که جناب به آن پشتوانه سازی. . . می گویی. برای همین است که می گویم باید مدیون باشین.
تاخت وتاز که اکثر تمدن ها داشتن که تمدن قوی بر ضعیف چیره میشد. پس ترک ها را وحشی مخوان که سخت فاشیست بودن خودت را آشکار می سازی که این بدست و ممکن است آن چند نفر که لایکت می کنن نیز مأیوس کنی.
در ادامه، دانشنامه بریتانیکا بیان میکند: استقلال فرهنگی زبان فارسی ( از زبان عربی ) در امپراتوری سلجوقی شکوفا شد. پادشاهان سلجوقی برخی خود شعر می سرودند، چنانکه ملکشاه یکم هم اشعار فارسی حفظ داشت و هم خود به فارسی شعر می گفت و همچنین طغرل سوم آخرین پادشاه این سلسله شاعر فارسی گوی بوده است. سلطان محمود، غزنی را به مرکز آموزش علوم تبدیل کرد و فردوسی و ابوریحان بیرونی را به دربار خود دعوت نمود. او ترجیح داد که شهرت و جلالش به زبان فارسی ثبت گردد و صدها شاعر فارسی گوی در دربار او جمع شدند. وی کتابخانه های زیادی از ری و اصفهان به پایتخت خود آورد. با فتح ری و اصفهان به دست سلطان محمود، ادبیات فارسی در آذربایجان و عراق عجم گسترش یافت. با فتح شمال هند توسط سلطان محمود غزنوی، فرهنگ و ادبیات فارسی به لاهور راه یافت شد، که بعدها شعرای مشهوری همچون مسعود سعد سلمان در هندوستان پرورش یافتند. لاهور، تحت حکومت غزنویان در قرن یازدهم، عالمان فارسی را از خراسان، هند و آسیای مرکزی جلب کرد و به یک مرکز مهم فرهنگی زبان و ادبیات فارسی تبدیل شد. حتی دانشنامه ایرانیکا هم در این مورد اقرار کرده: اگرچه پادشاهان غزنوی و فرماندهان نظامی آنها اصالتا ترک بودند، ولی از نظر ترویج زبان فارسی و حمایت از شاعران فارسی گوی، اهتمام شاهان غزنوی برای گسترش زبان و ادب پارسی، بیشتر از رقبای ایرانی خود یعنی سلسله آل بویه بود که از شعرای عرب تمجید کرده و حامی بزرگ و مروج زبان و ادبیات عربی بودند. ( متن انگلیسی ایرانیکا: a great patron of Arabic letters, and the patronage extended to the outstanding Arab poet al - Motanabbi, distinguished himself in the promotion of Arabic letters ) این هم آل بویه ای که گفتی.
سرزمین آذربایجان از ابتدا اقوامی از ترک در آن سکونت داشته و زبان ترکی رایج بوده پس این غیر ممکن است که زبان این نواحی تغییر کرده باشد. خود ترک پندار؟! اگر ماها ترک نیستیم پس بگو چه هستیم؟ نکند فارس بودیم و خبر نداشتیم! ترک ها جزیی از هویت اصلی این کشور را تشکیل میدهند.
آیا یک هندی از کوره در نمی رود و خواهد پذیرفت که به آن ها گفته شود سانسکریت یک زبان ایرانی است و به شما تعلق ندارد؟ بله ، خیلی از هم کیشانت سعی در تصاحب آن دارن یا به کل آن را تصاحب کرده اند حالا به هر روشی.
حال خوب هست که جناب برخلاف کاشمری قبول کردی که تشابهات نشان از وام واژه بودن، ندارد. اما درمورد "خدا" همان اظهارات نادرست و معیوب کاشمری را نشتخوار فرمودی که جای تاسف دارد.

در سرآغاز، این بنده کوچکتر بگویم، همانگونه که برای نمونه شیراز یا اصفهان، خاک شیرازیها و اصفهانیهاست، آذربایجان هم خاک آذربایجانیهاست وخاک ایران ارجمند، هموَند برای همه ایرانیان، و هیچکداممان ربط و پیوندی با دشت اورخون یا آلتای یا هرجایی بیرون از میهن گرانمایه نداشته و نداریم وهرگز جایی هم در آنجا نخواهیم داشت. ( هرچند یک خودترک پندار )
اگر ما همگی آب ُ نان این خاک را بخوریم، آیا این بدین معناست که دسترنج خودمان را نخورده ایم؟! آیا دسترنجمان چیزی جز آب ُ نان این سرزمین است؟ برخی سخنان مایه شگفتیست!
بگذریم. .
همانندی واژگان در زبانهای هند ُ اروپایی مانند پدر، مادر، بابا، برادر، دختر، نو، نام، خوب، بد، شماره ها و بسیاری واژگان که در این گفتار نمی گنجد، نشان از یک نیا زبان یا زبان مادر برای این خانواده ی زبانیست و پندار وامواژه ای بودنِ اینها، پندار درستی نیست، هرچند واژه ای مانند خدا که واژه ای آمیزه ای ( خود - آی ) و ویژه زبانهای ایرانیست، در زبانهای دیگر به هر ریختی که درآمده باشد مانند گاد یا قودای و . . . وامواژه در آنهاست.
در ترکی با جایگزینی اسلام بجای آیین شَمَنی، نامهای الله و خدا جای واژه تاری را گرفت. در اروپا با جایگزین شدن آیین ترسایی
بجای چندگانه پرستی به سرکردگی زئوس یا ژوپیتر که پیش از زایش مسیح روامند بود، در برخی زبانها ازجمله آلمانی و انگلیسی همین دو نام، جای نامهای پیشین را گرفت ولی در زبانهایی مانند فرانسه و اسپانیایی همچنان واژه های دیئو و دیوس کاربرد داردکه همرده با واژه دِئوَ در سانسکریت و تئوس یا زئوس در یونانی و دیوس لاتین و ریشه در همان نیا زبان دارد.
دئوَ یا تِئو در این نیازبان به چم خدای رخشندگی و نور ( سو ) و سپیدی/ زئو= سو= ژو / ژوپیتر = سوپدر = خدای نور، فروغ و روشنایی
و واژه های دی و روز و روژ ( کردی ) به معنای نور و روشن ( روژین ) در پیوند با همان واژگان بنیادین است.
جناب . . . . . ! زبان اوستایی و سانسکریت، دو برادر از زادآورانی ( والدینی ) هموَند هستند و همانطور که برادر، بازو و یاور برادر خود است، در پژوهشهای تاریخی نیز این دو زبان یاریگر یکدیگر هستند و سخن از سانسکریت به معنای تصاحب آن نخواهد بود.
فرنام آریا نیز تنها ویژه ایرانیان نیست بلکه در بنمایه های سانسکریتی نیز بارها از آریاییان و سرزمینشان ( آریاورته در برابر ایرانویج ایرانی ) نام برده شده که این سرزمینِ نخستین به باور بسیاری از پژوهشگران، سرزمینیست که دربردارنده خوارزم و افغانستان کنونیست که در واقع همان شمال هند خواهد بود، هرچند که در تازه ترین تحقیقات، خود کشور ایرانِ کنونی نیز بخشی از ایرانویج شناخته شده است، یعنی آریاییان نه تنها کوچنده به ایران نبوده اند بلکه از این سرزمین به دیگر مناطق ازجمله اروپا کوچ کرده اند.
جناب . . . . . در سخنشان سغدیان و سکایان را ترکتبار خواندند، از کدام منبع کهن و کدام بن مایه ای که گفته شان را تایید کند؟
سغدیان که همان مردم خوارزم بودند به گفته تاریخنگارانی مانند ابوریحان در آثار الباقیه، شاخه ای از پارسیان ( ایرانیان ) بودند که به زبان سغدی که شاخه ای از زبانهای ایرانی بود، سخنور بودند که هم اکنون نیز در تاجیکستان و ازبکستان به گویش تاجیکی سخن می گویند اما بخشی از سغدیان همچنان با گویش سغدیِ یغنابی در کوهستان یغناب در تاجیکستان زندگی می کنند.
بنمایه های کشف شده از زبان سغدی در تورفان چین و غار هزار بودا از جمله متن داستان رستم به زبان سغدی و همچنین دیگر آثار یافت شده از این زبان از دره رود سند گرفته تا مغولستان و دیوار چین ونیز در سمرقند، افزون بر اینکه تبار این مردم و گونه زبانی آنها را به روشنی آشکار نمود، پیشه اصلی آنها یعنی بازرگانی و سوداگری را نیز نمایان نمود بدین رویکه همراه با بازارگانی، آنها پیامرسانان دینهای مانوی، بودایی و مسیحیت از هند ُ چین تا باختر زمین بودند.
سکاها نیز که دسته ای از آنها در سکستان ( سیستان امروزی ) نشیمن کردند از اقوام کوچرو آریایی بودند که زبان و نژاد آنها از مردم باشنده در سیستانِ ایران و افغانستان به درستی نشان دهنده کیستی و چیستی آنهاست درحالیکه هیچ ویژگی از زبان و فرهنگ ترکی در آنها نمود ندارد.
همانگونه که کاربر گرامی ( لر وطن پرست ) یادآور شدند، سرزمین ایران پیش از حکومتهای ترکتبار غزنوی و سلجوقی، نیمه خاوری و خراسان به دست سامانیان و نیمه باختری به دست آل بویه و پیش از آن بطور کامل به کوشش صفاریان از چنگ خلفای عباسی بیرون آمده بود و دیگر خطری از سوی حکومت تازیان، زبان پارسی را تهدید نمی کرد، پس کنشگری حاکمان ترک نه تنها به خاطر دلسوزی برای زبان پارسی نبود بلکه برای پشتوانه سازی برای حکومتهای اشغالگر خودشان نزد ایرانیان بود به طوریکه حتا سلطان محمود تا جایی پیش رفت که خود را از تبار ساسانیان می دانست.
به گواهی تاریخ، آنها در طول چند سده با زمین خواریهایشان در خوارزم و شمال خراسان و با دگرسازی هویت در آذربایجان و شروان از پهلوی به ترکی، سنگینترین ضربه ها را به ایران وایرانی وارد کردند.
ساخت هسته های دانش مانند نظامیه ها را نیز بیهوده به سلجوقها نسبت نده! رمه گردانها را چه به دانش و هنر و ادبیات؟
نظامیه ها همانگونه که از نامشان هویداست از همت و کوشش خواجه نظام الدین توسی، وزیرِ خردمند آلب ارسلان و ملکشاه برپا شدند و به طور کلی همه پویشهای فرهنگی - هنری و علمی از زمان غزنوی تا ایلخانان و پس از آن، به دست دبیران و اندیشه یِ فرزانگان ایرانی انجام می گرفت وگرنه در مخیله بیابانگردان چپاولگر، چیزهایی دیگر جولان می داده.
درضمن فرار رو به جلو هم نکن! اینگونه نوشتارها برای روشنگری خوانندگانِ واقعگراست وگرنه از پیشتر هم روشن شده بود که گفتمانِ منطقی با امثال شما شستشوی مغزی شدگان، کاری بیهوده و آب در هاون کوبیدن است که هر بار پس از روبرو شدن با پاسخهای اندیشه ورزانه، یا فرافکنی می کنید یا گفتار را به جاده خاکی می اندازید.
با سپاس از رویکرد خوانندگان

قبل از رژیم پهلوی و استبداد رضا پالانی ، همه اقوام و طوایف به زور ایرانی خوانده نمی شدن . بعد ها با ظهور ناسیونالیسم در اواخر دوره قاجاریه و بعد شدت گرفتن آن در عهد رضا خان. قهرا تحت لوای یک زبان یک ملت، همگان "ایرانی" عنوان گرفتن. که چنین چنین چیزی حتی در دوره باستان هم موجود نبود و غیر ایرانی ( آریانی ) ها را انیرانی خطاب می کردن
"عنوانا" را بخاطر همین بکار بردم

اصل جمله رو ول کرد و چسبید به تشابعات. در نظر این کاربر ، ملاک و معیار سواد انسان ، غلط های املایی اوست! بنده هم در این جمله یک مثال آوردم و گفتم لغت ها در هر گروه زبانی شبیه هستند. پس نمی شود آن را وام واژه و قرضی در نظر گرفت که از یک زبان به زبانی دیگر رفتن! و نیازی هم نیست که کلی لغت پشت هم ریسه کنی ( گرچه بماند خیلی از آنها حتی شبیه هم نیستن ) که بعد بگویی از فارسی آمدند!! بهتر است که دست از این ریشه یابی های دروغینت برداری و توهماتت را کنترل کنی. ( نمونه دیگر: ایل در ترکی - آل در عربی - All در انگلیسی که همگی آنها معنی دسته یا گروهی را می دهند )
اکثر زبان های اروپایی شاید مستقیما دربر گیرنده حرف �خ� یا خیلی دیگر اصوات موجود مثل �چ� یا �ش� در الفبای خود نباشند، اما خیلی از حروف در زبان های اروپایی �چندصدایی� هستند. و یا با ترکیب حروف موجود الفبایی پدید می آیند.
- حروف چند صدایی مثل X یا C
- ترکیب حروف مثل ch یا sh
سانسکریت جز میراث فرهنگی و تاریخی مردم هند محسوب می شود و پانفارس نمی تواند آنرا تصاحب کند. ( شاید در تخیلات خود! )
چراگاه آریایی ها! یعنی اجدادت در هند می چریدن! دقت کن چه می نویسی.
خشایار شاه، شاید وقتش شده که عینکت را عوض کنی. آن بالا نوشته هایم موجود است و جوابت را واضح و روشن ذکر کردم ، دیگر خودم را برای بازنویسی خسته نمی کنم.
گاد کم نبود که به سلامتی برای Deus در لاتین هم ریشه یافتی و تصاحبش کردی. باید به تو دست مریزاد گفت! دست به جعلت حرف ندارد.
فتوای اعدام حسنک وزیر را خلیفه عباسی در بغداد صادر کرد. آن هم بخاطر اسماعیلی بودن او که مورد مخالفت شدید سلطان محمود قرار گرفت. ربطش را به فارسی نمی دانم! ( خب این هم از سواد تاریخی جنابعالی!! ) سلطان محمود از فردوسی حمایت می کرد، خود شخص فردوسی در مدح او شعر سروده. نه تنها او بلکه از خیلی دیگر از شعرای فارسی نیز در دربارش حمایت میکرد. مثل عنصری ، فرخی . . . و خود نیز فارسی را می دانست و به آن سخن می گفت. تاریخ بیهقی تو این دوره به فارسی نگاشته شده و هزار مورد آثار دیگر . . .
و اما سلجوقی، آنها مراکز آموزش عالی را تأسیس کردند ( نظامیه ) و حامیان هنر و ادبیات بودند. در دوره امپراتوری سلجوقی، فارسی را زبان ضبط تاریخی تبدیل کردن. که یعنی زبان و ادبیات فارسی در کل ایران رواج پیدا کرد و زبان عربی در این کشور جز در آثار معارف دینی ناپدید شد. ( این هم یک نمونه پس فشار بخور! )
اگر آنها این زبان را نادیده می گرفتن، به کل محو و نیست می شد. ( ای کاش چنین می شد )
پ. ن: اگر بخواهد این کاربر اراجیف خودش را نشخوار کند و بحث به همین منوال پیش برود دیگر نمی شود آن را ادامه داد و فایده ای هم ندارد، فقط اتلاف وقت است. بهتر است که این بشر را در لجنزار جاهلیت و نادانی خودش ول کرد تا غرق شود.

2 - کاربر باسواد!! ( ( شباحت ) ) ؟؟؟ ( ( تشابعات ) ) ؟؟؟ اگر سواد را تو تعریف می کنی، باشد من بی سواد هستم. یکی از فرزندان آذربادگان درست می گفت که پانمغولیسم آمیخته ای از دروغ و بیسوادی و بیشعوری است.
هنگامیکه زیر تاربرگِ واژه ( ( خدا ) ) به کوچه بغل می زنی و درباره عثمانی و سلجوقی و. . . سخن می گویی، بدین معناست که هدفت از آمدن در این تاربرگ چیزی جز ریشه شناسیِ واژه خدا است، آن هدف هم بر همگان روشن است. زبان ما را غزنویان و سلجوقیان پاس داشتند؟؟خخخ. بلایی که سر حسنک وزیر و فردوسی بزرگ، غزنویان درآوردند، به کنار. به من بگو سلجوقیان به راستی در راستای پاسداشت زبان پارسی چه کردند؟جز تُرکتازی ونابودی سرزمین های ایرانی زبان.
3 - هنگامیکه با عینک امروزی گذشته را داوری می کنی همین می شود. پیش خودت بپرس سرزمین هندوستان از کِی هندوستان شده؟؟آیا کسانی که به زبان سانسکریت سخن می گفتند، نام هندوستان را برای نخستین بار نام گذاری کردند یا خیر؟؟ تبار مردمان هندوستان چه بوده؟؟
این واژه هندوستان خود آیا واژه سانسکریت نبوده؟؟ هنگامیکه سخن از هندوستان می بری، رویِ سخنت با سانسکریتی هاست یا دراویدی ها؟؟
کسانی که به زبان سانسکریت سخن می گفتند که در شمال هندوستانِ امروزی سُکنا گزیدند، دارای تبار مشترکی با آریایی تبارانِ سرزمین های بلخ، خوارزم، بخارا ( سرزمین های ایرانی زبان ) بودند. حال آنکه ساکنان جنوب هندِ امروزی، به زبان دراویدی سخن می گفتند و می گویند؛ که این زبان دراویدی از زبانهای سانسکریت، اوستایی و. . . جداست، برای نمونه در مناطق شمالِ هندوستانِ امروزی ناحیه ای به نامِ ( ( آریا ورته ) ) داشتیم که ورته همان ورطه در زبان امروزی پارسی است ( چراگاه آریاییان ) . جای این ژاژگویی ها، اگر همانندی های زبان اوستایی و سانسکریت را بررسی کنی، برای تو همه چیز روشن خواهد شد ( در اینجا هم از نظر کهن نگاری و هم از نظر زبانشناختی بهت پاسخ دادم ) . گستره زبان دراویدی و سانسکریت را در اینترنت جستجو کُن تا ببینی که هیچ همپوشانی با هم ندارند.
4 - درباره واژه ( Deus ) یا ( Divus ) : ( دائوا ) در ایران کُهن همان ( دَئوَ ) در اوستا و ( دِو ) در پهلوی و ( دیو ) در پارسی کنونی است که در آیین های مزدَاپرستی و اوستایی نماد پلیدی و اهریمنی است، حال آنکه دِوی ( देवी ) سانسکریتِ آن می شود، که در سانسکریت نمادی مثبت و برابر با ایزد هست، Deus یا زئوس ( از اسطوره های یونان باستان ) نیز از این واژه گرفته شده است و درست دربرابر آیین های نامبرده یِ ایرانی که دیو نماد پلیدی است، در سانسکریت و لاتین دیو نمادی ایزدی است.
ای بابا این واژه هم که سانسکریت و اوستایی درآمد!!خخخ.
رویکرد و نگرش آیین ها را در برابر پدیده ها می بایست درنظر می گرفتی که نگرفتی.
Proto - Germanic: gudan. Its cognates in other Germanic languages include gu�, gudis ( both Gothic )
From Sanskrit ( ( huta ) )
حالا به من بگو این واژه سانسکریتِ ( ( huta ) ) با واژه ( ( گاتا ) ) اوستایی و واژه ( ( خُدا ) ) از یک ریشه نیست؟؟ ( از تارنمای انگلیسی منبع آوردم تا نگویی فلان و بهمان ) ) .
5 - اینکه در لاتین به خدا، دئوس ( زئوس ) گفته می شود بدان معنا نیست که واژه خدا یا گاتا در جای دیگری بسته به فرهنگ آن مردمان بکار نرود. ( دیدگاه سیمز ویلیامز ) با واژهautokrator :
Greek ) autokrator )
from the Iranian languages, the term *hwatawa 'lord, sovereign
واژه hwatawa در نوشته یِ بالایی به آن اشاره شد و بُن واژه خدا، خدیو و خاتون است.
6 - پاسخ مرا درباره آوای نخست واژه خشایارشا ندادی، پیچاندی. اینکه باید بگویم روند زبانی بسیار کهن تر و گذشته تر از درگیری های میان فرمانروایانی که گفتی، بوده است، افزون بر این، درست است که پارسیان با یونانیان در نبرد بودند ولی کتابهای گزنفون ( شاگرد سقراط ) ، افلاطون ( شاگرد سقراط ) و اندیشه های سقراط ( که از زبان افلاطون بازگو شده ) را بخوان، تا ببینی چه دیدگاه نیکی در پیوند با پارسیان داشته اند. اندیشه های هراکلیتوس را هم بخوان تا نزدیکی دیدگاههای وی را با اندیشه های ایرانی دریابی. این در پاسخ به این گزاره ات بود که گفتی:
چون دو گروه با یکدیگر در نبرد بوده اند، پس دادوستد فرهنگی نداشتند!!!
7 - چند نمونه واژگان هندواروپایی با آوای نخست ( خ ) در پارسی می آورم، شاید کمی شرم کنی:
1 - خشک ( اوستایی:Haus، Hushka ) /پارسی باستان ( Ushka ) /یونانی:Hauos، Auos/لاتین:Sudus/انگلیسی:SERE، SEAR.
2 - خشم، خشمگین/لاتین:OISMA
3 - خفتن، خفتیدن، خوابیدن/دیگر زبانهای هندواروپایی:SWEP، SWOP
4 - خُم، خمبه ( به معنای خمره، کوزه ) /لاتین:CUMBO/انگلیسی کهن:CUMB/آلمانی:KUMME
5 - خنده، خندیدن/ارمنی:XAXANKH/لاتین:CACHINNO ، CACHINNARE
6 - خواست، خواستن/ارمنی:XOSTAG/لاتین:SVADEO، SVADERE
7 - خوال/سغدی:XWRN/لاتین:SORDES، SORDERE/گوتیک:SWARTS/انگلیسی:SWART
8 - خواهر/پشتو:KHOR/ارمنی:KHOIR/یونانی:EOR/لاتین:SOROR/گوتیک:SWISTAR/آلمانی:SCHWESTER/انگلیسی:SISTER
9 - خوب/پارسی باستان:U /اوستایی:HU، HUBAYA/پهلوی:XVAP/یونانی:HU، EUS/لاتین:EU/لیتوانی:SU، SU - DRUSو. . .
10 - خسرو/ارمنی:SKESOR/یونانی:ECHUROS/لاتین:SOCER، SOCRUS/ایتالیایی:SUOCERO، SUOCERA
واژگان و زبانهای متناظر با هر واژه بسیار هستند. من تنها چند نمونه از این واژگان را آوردم برای نمونه:خور، خورشید ( هور ) ، خوردن، خوک، خون، خوی ( عرق بدن ) ، خود، خویش، خواندن، خوان ( به چمِ خوردنی ) ، خشت، خروس، خستر، خرفستر، خروش، خروشیدن، خاییدن، خرس، خُرد، خِرَد، خرچنگ، خایه، خام، خس، خسیکه ( خارپشت ) و. . . ولی دریغ از اینکه حتی یکی از این واژگان در زبانهای اروپایی با ( خ ) واگویی شوند.
( ( منبع: نبیگِ ( کتابِ ) فرهنگ ریشه های هندواروپایی از دکتر منوچهر آریانپور کاشانی ) ) رویه یِ 250 ( واژه خواهر ) ، رویه یِ 251 ( واژه خوب ) از همان نبیگ.

برای ادعای خود یک گواه تاریخی نداری. یک سنگ نبشته، یک کتاب تاریخی. هیچی برای ارائه ندارید. چون مغولان و نیاکانشان در درازای تاریخ جز کشت و کشتار کار دیگری بلد نبودند. یک کتاب پیش از گاتهای زرتشت به زبان مغولی به من نشان بده؟یک سنگ نبشته یا گل نبشته پیش از زمان ساسانیان نشان بده. ریشه شناسی پیشکش.
من درباره زبان ایغوری چیزی نمی دانم و چیزی هم نمی خواهم که بدانم، از همین رو راه برای مغالطه کردن از سوی پانمغولان باز است. ولی یک نوشته از زبان اویغوری که به زمانه ساسانیان برمی گردد، که واژه خدا در آن بکار رفته، به به من نشان بده تا راستینگیِ گفتار شما ثابت شود. تنها یک گواه تاریخی بسنده می کند. ولی دریغا که هیچ برای عرضه ندارید. از همین رو هرزه گویی و یاوه گویی از دهان پانمغولان نمی افتد.
واژه god را هم به انگلیسی بزن ( god etymology ) ، تا دریابی این واژه هندواروپایی است.
حتی در زبان مغولی واژه خدا وجود ندارد. چند دوره در زمان ساسانیان جنگ میان ایرانیان و ترکان درگرفته، این کاربر می گوید روابط حسنه داشتند! خخخ . هیچی گویا از تاریخ نمی دانی. تنها در یک بُرهه که هپتالیان دارای ارتش و نیروی بزرگی بودند، انوشیروان بناچار با گوک تُرک ها برای چیرگی بر این دشمن مشترک همداستان بود، آنهم آفند در دو جبهه ی گوناگون و نَه در یک جبهه. جنگ هرمز و بهرام چوبین با ترکان را گویا نشنیده ای، یا دیگر پادشاهان ساسانی. در کل همیشه ترکان در زمان ساسانیان با ایرانیان در جنگ بوده اند. بی خود هم آنها را به پادشاهان ما نچسبان.
درباره زبانها هم باید بگویم، هر زبانی برای مردمانش ارجمند است، البته برای گویشورانِ راستینش. . . دانی که. . . شمار ساخت واژگان مغولی و عربی، از پارسی بسیار کمتر است، بگونه ای که چون پانمغولان توان پیش بُرد زبان مغولی را ندارند، می خواهند با آمدن در فرهنگنامه واژگان پارسی، فردیدهای بازی را برهم زنند. وگرنه اگر زبان مغولی توانایی داشت که در این تارنما به دنبال یاوه سرایی نبودند.
این هم ریشه شناسی واژه خدا به زبان انگلیسی در تارنمای https://en. wiktionary. org/ :
( xod�y ) From earlier
( from Middle Persian ( hwtʾy /xwaday/, “lord” ) ( xwaday
( ultimately from Proto - Iranian ( hwatawa
راستی چرا لاتین زبانها ( خ ) در خدا را هنگام نگارش با x می نویسند و ( خ ) را ( ک ) تلفظ می کنند؟؟خخخخ.
این هم ریشه شناسی واژه خاتون:
( from Sogdian ( xwaten, xuten
or perhaps entered Persian via Manichaean Middle Persian
( Ultimately from Proto - Iranian ( hwatawa
خاتون هم واژه پارسی - سغدی است که با واژه ( خدیو ) در خوارزمی و بلخی از یک ریشه است و همه این زبانها ایرانی هستند.
𐫏‎

نکته دوم لغات عربی تو این زبان به قدری زیاده که عامه اروپایی فارسی را گویشی از عربی می دانند حتی کلیدی ترین لغات تو این زبان عربیه و در کنار اون ترکی مثل کمک ، تلاش ، آقا ، خان و خانم ، باتلاق ، قاشق و بشقاب و قابلمه ، بیگ و هزار مورد دیگر. این موضوع به مذاق پانفارص فاشیست متعصب خوش نیامده و تاب و تحملش را نداشته و برای هر لغت پرکابرد تا توانسته ریشه یابی کرده و ریشه سازی!!. آیا این جعل و تحریف نیست؟ واژه مسجد که از سجده هست را می گویند مزگت بوده! عشق را اشک ! واژه ترکی کمک را می گوید پهلوی کامک بوده! قاشق را کفچک! و حتی لغت 'محمد' که اسم عام است! خلاصه بخوای هر لغت پرکاریردی رو اینجا سرچ کنی میبینی یکی اومده زیرش کامنت گذاشته: این از اساس فارسیه و اعراب آنرا برداشته معرب کردن وبعد ب خودمان شیاف کردن!
خریت و حماقت پانفارص تمامی ندارد
درمورد 'خدا' هم باید بگم که این کلمه تو زبان اویغوری وجود داره. اویغوری زبانیه که کمترین وام واژه ای را بخودش دیده که ترکی بودن آنرا قوی می کنه ضمنا روابط ساسانیان با ترکان حسنه بوده و انوشیروان دختر خاقان ترک رو همسر خودش می کند که هرمز متولد میشه یعنی پدر خسرو پرویز، پس طبیعی که برخی لغات ترکی از این دوره به فارسی سرایز شدن. جاتون' شکل دیگر خاتون' ترکیست. چون در بین ترکان زنان اشراف حکم خدا رو داشتند.
نکته آخر، پانفارص ترکان رو مردمی وحشی و بدوی توصیف میکند اما این را نمی گویند که مهاجرت گسترده آریایی ها به این فلات با کشتار عظیم بومیان همراه بوده! زدند برچسب "دیو" و بعد کشتار وحشیانه آنها. این واقعه تاریخی تایید شده و غیر قابل چشم پوشیه

این واژه با واژگان ( مَزدا و بخش نخست نبیگ اوستا یعنی گاتها ) هماهنگی آوایی دارد.
چنانکه واژه godan در زبان نیاژرمنی و Gott در زبان آلمانی کنونی و god در زبان انگلیسی که زیرشاخه های زبانهای هندواروپایی هستند، از این واژگان ( یعنی گاتها، مزدا، خوتای، خدا ) گرفته شده است.
اروپاییان، واژگان مشترک ایرانی و اروپایی را که آوای نخست آنها ( خ ) هست را نمی توانند به مانند ما با آوای ( خ ) و واگویی ( تلفظ ) کنند، بلکه با ( گ ) تلفظ می کنند، همانند واژه ( خوب ) که آنها ( good ) می گویند ولی ( بَد ) را همان ( Bad ) می گویند. به همین سان واژه خودا ( یا خوتای یا خُدا ) را با آوای ( g=گ ) واگویی می کنند. جدای از آن، در پیش از اسلام ایرانیان به خدا، جاتون ( jatun ) هم می گفتند که این نیز با واژه ( godan ) هماهنگی آوایی دارد.
کاربر بالا می گوید در پیش از اسلام به خدا، اهورمزدا می گفتند، خوب پس خدا واژه پارسی نیست!!!خخخخ. ایشان نمی دانند، ما برای واژه خدا بسیار برابرنهاد داریم نمونه ها:
جاتون، مزدا، اهورا، مزدا اهوره، آفریدگار، دادار، پروردگارو. . .
پس چون اینهمه واژه داریم، باید مال دیگران باشد؟؟خخخ.
این را خودمغول پنداران درنظر بگیرند که واژگان سغدی که زبانی هندواروپایی بوده است، واژگانی که آوای ( خ ) داشتند، هنگام درونشد به زبانِ شبه مغولی به ( ق ) تبدیل شده اند. . نمونه:خربزه به قارپیز، خَرَتَرَ به قاطر و. . .
حالا بگو قودای یا هر چیز دیگر. . . قودای مال مرحوم برسلی بود. خخخ

الف - برخلاف باور و تصور غالب بر اندیشه و افکار خاص و عام، هرکدام از افراد انسانی تنها دارای یک سرنوشت جنسی به شکل " یا مرد و یا زن " نیستند بلکه 5 نوع مختلف و گوناگون و مستقل از هم.
ب - همچنین هرکدام از افراد انسانی تنها دارای یک من یا یک خود و یا یک نفس یگانه و مجرد نیستند بلکه 10 تا ؛ پنج تا مذکر یا مردانه و پنج تا موئنث یا زنانه.
سرنوشت های جنسی پنجگانه در عوالم دنیوی - شهودی بیشماری پشت سر هم جاری و ساری میگردند و توسط نفس ها یا خود های دهگانه تجربه می گردند. این عوالم بیشمار از یک خمیر مایه واحد و چند جنبه ای از طریق وقوع سلسله قیامت ها یا به زبان علمی وقوع مه بانگ های متوالی براثر نوسانات متواتر یا پیاپی انقباض و انبساط هستی ها و وجود های کلی و محدود و متناهی و بیشمار در چهارچوب ثابت و پایدار و مسدود و نفوذ ناپذیر فضا ها یا مکان های مطلق و مجرد و سه بعدی در پهنه هستی و وجود بیکران و بینهایت بطور مطلقا همزمان و همسان پشت سر هم به ظهور می رسند و آنهم با درجات تکاملی مختلف بین دو سرحد ؛ یکی نهایت نقصان و دیگری نهایت کمال. لذا باور ادیان ابراهیمی بخصوص مسیحیت و به ویژه اسلام که بر اساس آن هرکدام از افراد انسانی تنها دارای یک سرنوشت جنسی می باشند و از حق یک حیات دنیوی برخورداراند که به حیات برزخی و اُخروی و در نهایت به بهشت و جهنم ختم می شود، یک باور اوهامی می باشد و منافی حقیقت وجود و حکمت خداوند است. خداوند متعال بی نیاز مطلق است و نه تنها فرزندی ندارد و فرزند کسی نیست بلکه به رسول و نبی و خلیفه هم برای هدایت بشر هیچگونه نیازی ندارد. هر اندیشمندی که در جهت دستیابی به حقیقت و درک آن و بخصوص درک حقیقت خداوند باشد و از یک دین و مذهب خاص و ویژه حمایت و پشتیبانی و پیروی کند، هیچگاه قادر به لمس و درک حقیقت نخواهد بود و بو و مزه و صوت حقیقت خداوند به حواس بینایی و بویایی و چشایی سر و بصیرت باطن او خطور نخواهد کرد.

که نقشبند حوادث ورای چون وچراست.
انوری.
- نقشبند قضا :
ز نقشبند قضا هست امید آن حافظ
که همچو سرو به دستم نگار بازآید.
حافظ.

دیو تکبر و خودبزرگ بینی، خوراکش خوانش و مطالعه ی همین دست کتابها و دل سپردن به چرند ُ پرند اینگونه استادان و نویسندگان است که جز تباهی سرانجامی ندارد.
خوانش و مطالعه ای که باعث شود تو هرچیزی را از جماد و نبات گرفته تا حیوان و انسان، از زمین تا آسمان و از دیو و دد تا خدا و فرشتگان، از فرهنگ و قومیت خود بدانی، همانا زیان و تباهی آن مطالعه گریبانت را خواهد گرفت.

ایزد = مأخوذ از یزنه اوستا و یجته سانسکریت در عربی به شکل و مأخوذ از یوجه، یوزه و اوست و اوسته ترکی
یزدان = مأخوذ از یوجه ترکی
بخشنده، بخشاینده= مأخوذ از باغیش ترکی
بخشایشگر = مأخوذ از باغیشلایان ترکی
ایزد, یزدان, خدا, اهورامزدا هیچ کدام به معنای الله نیستند و نمیتوان به جای الله استفاده کرد.
اهورامزدا انسان را خلق کرد چون به او نیاز داشت , پس اهورامزدا و الله یکی نیستد
بلکه در افسانه ها اله های باستانی مانند آمون, اهورامزدا, زئوس, تانری ( ترک ) این ها را میتوان به هم تشبیه کرد. ولی نه الله را.
آقای م. ک مطالعه کمک میکند تورا
مطالعه!

یزدان = مأخوذ از یوجه ترکی
بخشنده، بخشاینده= مأخوذ از باغیش ترکی
بخشایشگر = مأخوذ از باغیشلایان ترکی
ایزد, یزدان, خدا, اهورامزدا هیچ کدام به معنای الله نیستند و نمیتوان به جای الله استفاده کرد.
اهورامزدا انسان را خلق کرد چون به او نیاز داشت , پس اهورامزدا و الله یکی نیستد
بلکه در افسانه ها اله های باستانی مانند آمون, اهورامزدا, زئوس, تانری ( ترک ) این ها را میتوان به هم تشبیه کرد. ولی نه الله را.
آقای م. ک مطالعه کمک میکند تورا
مطالعه!

یزدان = مأخوذ از یوجه ترکی
بخشنده، بخشاینده= مأخوذ از باغیش ترکی
بخشایشگر = مأخوذ از باغیشلایان ترکی
ایزد, یزدان, خدا, اهورامزدا هیچ کدام به معنای الله نیستند و نمیتوان به جای الله استفاده کرد.
اهورامزدا انسان را خلق کرد چون به او نیاز داشت , پس اهورامزدا و الله یکی نیستد
بلکه در افسانه ها اله های باستانی مانند آمون, اهورامزدا, زئوس, تانری ( ترک ) این ها را میتوان به هم تشبیه کرد. ولی نه الله را.

با ذکر خدا و درخواست و جذب مثبت سپاسگذاری از او که ذره ای از خودش را در ما قرار داده تا همراه و یار ما باشه و قدردانی از هر چه هست

کلمه در ذهن و اندیشه انسان حاصل جدا سازی و انتزاع گرایی عقل محض در افق های دور دست خیالات و اوهامات میباشد. ادیان ابراهیمی خداوند را به سان یک فرمانروای زمینی می پندارند که در جایی خارج از طبیعت و کیهان و جهان به اصطلاح مادی، تحت نام های آسمان ، عالم غیب یا ملکوت مسکنت دارد و در مرکز آن بر عرش نشسته و با فرشتگان در حال خوش و بش کردن است و جهان مادی را از بیرون رهبری و هدایت میکند. این باور و بینش دینی مورد احترام من میباشد و مخالفتی با آن ندارم ، اما عقل و خیلات و اوهامات من تصویر دیگری را از خداوند در اندیشه و ذهن من ایجاد میکند که با تصاویر ارائه شده دینی مطابقت ندارد. طبق تصویر ذهنی من، خداوند یک فرد نیست بلکه یک جامعه است که از افراد بیشماری تشکیل گردیده است. بر خلاف جوامع انسانی که در آنها افراد گوناگونی وجود دارند و زندگی می کنند، افراد بی شمار جامعه اللهی از افراد مطلقا یکسان و مساوی تشکیل گردیده است و این افراد هرکدام دارای قدرت، علم، اراده و خواست ، رحمت و محبت و عشق متناهی و مطلقا یکسان بوده و دارای سرا ها ، میدان ها ، محل ها، محیط ها ، مکان ها و زمان ها یا عالم های خاص خویش میباشند. این میدان های متناهی و بیشمار هم از لحاظ فرم یا شکل و محتوا مطلقا یکسان می باشند. از آنجاییکه این جامعه در پهنه بیکرانی و لایه تناهی قرار دارد، لذا تولد این افراد به سوی بینهایت هرگز پایان نمی یابد. و به همین دلیل میگویم که جامعه خداوند لایه تناهی و بی پایان است. خداوند هر عالمی را که از وجود خود می آفریند، دیگر به آن هیچ توجهی نمیکند، زیرا نیازی به تجدید نظر در کار خود ندارد و آنهم به این دلیل ساده که به منشاء و غایات عالم ها آگاهی مطلق دارد، لذا ضرورتی نمی بیند که برگردد و پشت سر خودرا نگاه کند و مطمئن شود که اجرای طرح صحیح صورت گرفته یا نقصی در آن ایجاد شده باشد. تصویر هفت عالم و هفت زندگانی و پنج سرنوشت جنسی و عشقی و مراتب هفتگانه وجود انسان ، اثبات وجود خداوند میباشد و چنین اثباتی تاکنون در طول تاریخ بشری صورت نگرفته است. نه توسط دین و الاهیات، نه توسط حکمت و فلسفه، نه در هنر و عرفان و نه در علوم تجربی و نظری. چنین نظم و سامان هفتگانه ای بطور مطلق امکان ناپذیر است که بخودی خود و تصادفی به وجود آمده باشد و این خود دلیلی روشن بر وجود یک طرح مطلق میباشد و چنین طرح مطلقی دارای صاحب و طراح مطلق. طبق تصور ایجاد شده در ذهن من ، عالم غیب و به اصطلاح عالم مجردات جدا و خارج از پهنه لایه تناهی وجود، جای نگرفته اند بلکه در بطن و باطن وجود و واقعیت قرار دارند.

جگر و شش و غیره هستیم که به شکل اتوماتیک کار خود را انجام می دهند. اگر یکی از آنها کار خود را درست انجام ندهد سخت بیمار می شویم. در این حالت اشا و هماهنگی از بین رفته. در این باره می شود زیاد نوشت که تا اینجا بس است!

درموردریشه و معنای واژه"خدا" اشتراک نظر واحدی وجود ندارد لیکن بنظر می رسد مفهوم"خودآ "و"خودآی"یعنی وجودی که ذات او متکی به "خود" است واز "خود می آید"نه از دیگران ( دیگرآی ) منطقی ترین نگاه باشد.

من چون با زبانهای بالا آشنایی کامل دارم این کامنت را نوشتم.
پا برگی : به باور من اگر خدایی جهان و گیتی را آفریده بود آنها شکل دیگری داشتند. منظورم از جهان جایی است که ما آدمها در آن زندگی می کنیم ولی گیتی جهان سیارات و ستارگان است که دائم در حال Expansion یا انبساط است. در جهانیکه ما زندگی می کنیم پنجره ایی وجود ندارد تا مانند خانه بتوانیم بیرون را تماشا کنیم و همه چیزها را زیر نظر بگیریم و بدانیم در آنجا واقعا چه خبر است. با قویترین تلسکوپها می توانیم آنجا را به صورت نقطه های نورانی ببینم. پس وقتی در باره چیزی آگاهی نداریم چرا بیهوده قضاوت کنیم؟ در این باره زیاد بحث نمی کنم و با این اندیشه که تا اینجا بس است به دیدگاهم پایان می دهم!
از مهرداد دانش آموخته دانشگاههای آلمان

در واقع تصور بی نهایت در ذهن ما انسان ها به صورت ذاتی هست و دلیل فکر و اندیشه ما برای معلوم کردن مجهولی نیز همین است. این بی نهایت معلوم را که مشخص شد وجود دارد، می توانیم خدا یا هر چیز دیگری بنامیم.
به این صورت عملاً همه مجهولات برای خدا معلوم است و نیازی به معلوم کردن مجهولی ندارد و اطلاق صفاتی همچون تفکّر، عقل داشتن، هدف داشتن، نیازمند بودن و مشابه این صفات به خدا نادرست است و محمول قرار دادن این صفات برای خدا نادرست و بی معناست. یعنی نمی توانیم بگوییم خدا هدفدار است. هدف داشتن برای موجودی که ناقص است، کاربرد دارد و چون خدا کامل مطلق است، پس هیچ گونه هدفی را دنبال نمی کند. خدا فکر می کند نیز نادرست است. فکر کردن برای موجودی به کار می رود که بخواهد مجهولی را معلوم سازد و چون برای خدا همه چیز معلوم است و مجهولی وجود ندارد، پس به این ترتیب خدا فکر نمی کند. و چون خدا فکر نمی کند، پس نیازی به اقدام و عمل نیز ندارد. پس این گونه نیست که بگوییم خداوند در مدّت مشخصی دست به خلقت انسان و جهان زده است. بی نهایت معلوم خدا همچون روحی در کائنات دمیده شده و جهان هستی را به جوشش و غلیان درآورده و در سلسله رویدادهایی که تصادفی هستند، جهانی که ما می بینیم به وجود آمده است. چون داشتن هدف برای خدا بی معناست، به این ترتیب جهان هستی هم هدف و علّت غایی ندارد. با توجه به نیازمند نبودن خداوند سرنوشت انسان برای خدا از اهمیتی برخوردار نیست و سعادت و شقاوت انسان در دست خود اوست و انسان آزاد است که راه درست و یا نادرست را انتخاب کند.
به این ترتیب ادعای ادیان مبنی بر وحی از جانب خدا برای هدایت و رستگاری انسان و یا به وجود آوردن بهشت و جهنم توسط خدا برای پاداش و یا مجازات انسان، سراسر باطل می شود و بطلان هر دینی اثبات می گردد.

به این خاطر است که متوجه می شویم که یکی از مهمترین و مکررترین آیات در قرآن این است که
اى کسانی که ایمان دارید، شما باید خدا را مکرراً یاد کنید. ( قرآن ۳۳:۴۱ )
شما باید او را شب و روز تجلیل کنید. ( قرآن ۳۳:۴۲ )

یار =خدا
و رسیدن به همه این مسائل نیاز به عنایت خاصی میخواهد که جز دستگیری او و یافتن راه های اتصال با او محال است .
چه داند جزء راه کل خود را
مگر هم کل فرستد رهنمونم
بکش ای عشق کلی جزء خود را
که اینجا در کشاکش ها زبونم

مسئله وجود خداوند همواره به عنوان یکی از سرفصل های مهم کاوش های فلسفی مطرح بوده است، و در طول تاریخ، فلاسفهٔ متعلق به مشرب های فکری مختلف، به بیان و سنجش استدلال هایی له یا علیه وجود خدا پرداخته اند. [۲][۳]
محتویات [نمایش]
ریشه شناسی و واژه شناسی [ویرایش]
نوشتار اصلی: خدا ( ریشه شناسی )
نام های خدا [ویرایش]
نوشتار اصلی: نام های خدا
خداوند یزدان ایزد دادار الله حمید غنی رحمان رحیم اکبر
مفاهیم از خدا [ویرایش]
نوشتار اصلی: مفاهیم از خدا
وجود خدا [ویرایش]
نوشتار اصلی: وجود خدا
گستره و فراوانی ایمان به خدا [ویرایش]
درصد اروپاییانی در هر کشور که به وجود خدا اعتقاد دارند.
نوشتار اصلی: گستره ایمان به خدا‎
پانویس [ویرایش]
↑ Swinburne, R. G. "God" in Honderich, Ted. ( ed ) The Oxford Companion to Philosophy, Oxford University Press, 1995.
↑ Edwards, Paul. "God and the philosophers" in Honderich, Ted. ( ed ) The Oxford Companion to Philosophy, Oxford University Press, 1995.
↑ Platinga, Alvin. "God, Arguments for the Existence of, " Routledge Encyclopedia of Philosophy, Routledge, 2000.
منابع [ویرایش]
ابراهیم پورداوود، آناهیتا
یونگ، کارل گوستاو، پاسخ به ایوب، فؤاد روحانی، ۱۳۷۷، تهران، جامی، ۳ - ۵۶۲۰ - ۹۶۴ ISBN
در پروژه های خواهر می توانید در مورد خدا اطلاعات بیشتری پیدا کنید.
در میان واژه ها از ویکی واژه
در میان کتاب ها از ویکی نسک
در میان گفتاوردها از ویکی گفتاورد
در میان متون از ویکی نبشته
در میان تصویرها و رسانه ها از ویکی انبار
در میان خبرها از ویکی خبر
در ویکی انبار پرونده هایی دربارهٔ خدا موجود است.
رده های صفحه: خدا تعالیم اجتماعی بهائی خدا در اسلام نظریه فرمان الهی
قس عربی
الله هو اسم علم مفرد لا جمع له فی اللغة العربیة یدل على "المعبود" "الخالق" فی الدیانات التوحیدیة الربوبیة ( والنظم العقائدیة الأخرى ) . غالبا ما یوصف الله على أنه الخالق الکلی القدرة والمشرف على الکون. وأرجع علماء الدین مجموعة متنوعة من السمات لمفاهیم مختلفة عن الله. الأکثر شیوعا بینها هی المعرفة ( العالم بکل شیء ) ، والقدرة ( القادر على کل شیء ) ، وفی بعض الدیانات باللا محدودیة ( حاضر فی کل مکان ) ، وفی دیانات أخرى التنزیه عن المکان، والکمال ( الکمال لله ) ، وأزلیة الوجود الأبدیة الدائمة اللامنتهیة.
کما یوصف الله عند البعض بأنه کائن شخصی لا مادی، ومصدر کل التزام أخلاقی، و"أعظم موجود یمکن تصوره". [1] وهذه الصفات مدعومة بشکل عام وبدرجات متفاوتة من قبل الفلاسفة وعلماء الدین الیهود والمسیحیین والمسلمین الکبار، بما فی ذلک موسى بن میمون[2] وأغسطینوس[2] والغزالی[3]. وضع فلاسفة بارزون فی القرون الوسطى والعصور الحدیثة العدید من الحجج لوجود الله. ومن ناحیة أخرى أقام فلاسفة آخرون حججا تنکر وجوده.
محتویات [اعرض]
[عدل]أصل الکلمة
جذر الکلمة إیل فی الکنعانیة أو الاها ܐܰܠܳܗܳܐ بالسریانیة وאֱלָהָא بالآرامیة. وذکرت بالتوراة بالجمع "ألوهیم". وکانت أحد أصنام العرب تسمى "اللات" من نفس الجذر. أما لفظ اسم ( الله ) العربیة فقد استعملها العرب قبل الإسلام. وبالعربیة دمجت "ال" التعریف مع کلمة "إله" لتدل على الله الإله الأحد. [4] واستعملها اتباع کل الدیانات الإبراهیمیة العرب مثل المسلمین والیهود الشرقیین ومسیحیی الکنائس الکاثولیکیة الشرقیة. [5][6][7] وجاء فی مختار الصحاح ج1:ص9: "الله وأصله إلاه على فعال بمعنى مفعول لأنه مألوه أی معبود". ان الله هو الخالق المدبر والرازق والغفار. . . .
[عدل]أسماء الله فی الدیانات الإبراهیمیة
[عدل]الیهودیة
استعمل الیهود کلمة "ئیل" للدلالة على الله وما زالت مستعملة فی الأسماء مثل "إسماعیل" ( سمع الله ) وإسرائیل ( ندیم الله ) . کما شاع استعمال تعبیر یهوه للإشارة إلى الله القومی للإسرائیلیین. وکلمة یهوه فی العبریة ( יהוה ) تعنی "الذی هو" ویستعملونها بدلا من الاسم الحقیقی الذی لا یعلم به أحد. وقد استعمل فی التوراة أسماء أخرى للدلالة على الإله الاوحد مثل: أدونای عند ( الرب ) وکلمة "ها شـِم" השם ( أی الاسم ) وئیل علیون ( الإله الأعلى ) وإیل شدَأی ( المتعالی، رب الجبال ) ورب الصبؤوت ( أی رب الجنود ) وقدوش ( القدوس ) . کما استعملت کلمة ألوهیم أیلوهیم אלוהים وهی جمع "ایلوه" وهی من نفس جذر الله.
[عدل]المسیحیة
بحسب قانون الإیمان المسیحی الذی أقره مجمع نیقیة، یعرف الله بأنه واحد، وهو کلی القدرة ضابط الکل الذی هو أصل کل شیء، لا بدایة له ولا نهایة زمانیاً أو مکانیاً، وهو خالق السماوات والأرض وخالق کل نفس. والله حسب العقیدة المسیحیة ظاهر فی ثلاثة أقانیم، أو صور، کلها مشترکة فی الطبیعة الإلهیة الواحدة، موجودة منذ الأزل وإلى الأبد، وتشترک فی کل الصفات الإلهیة، وهذه الأقانیم تتمثل فی الآب الذی لم یره أحد قط ولا یستطیع إنسان أن ینظره، والکلمة، وهو الله المتجسد من أجل رسالة الفداء التی یؤمن بها المسیحیون والموجود منذ البدء والذی به خلق کل شیء ک . . .