خاطر عاطر: در لغت به معنی طبع و قریحه ی عطرآگین و روح افزا و مجازاً به معنی اندیشه ی راهنما و راهگشا که همگان از پرتو فیض آن بهره مند میگردند. عبارتی است که در مکاتبات تاریخی ( به ویژه از اواسط قاجار تا اواسط پهلوی دوم ) به منظور تعظیم و تکریم و تمجید مخاطب به کار می رفته است.
