خائن

همتای پارسی این واژه ی عربی، اینهاست:
پرزاب parzāb ( سغدی: parżābe )
نایار، سست پیمان، پیمان شکن ( دری )
دبگر dabgar ( پارتی )

برای نمونه واژهٔ "دشمن یار"، هر چند در برخی وخت ها خوب است، ولی هم ترازی فراگیر ( عمومی ) برای خائن نیست، چون در برخی وخت ها یک خائن را داریم که همزمان که خود را دوست جا می زده ولی دشمنی می کرده و به تنهایی نَخشه می کشیده. او با هیچ "دشمن" پیوندی نداشته. پس "دشمن یار" نبوده.
پیمان شکن هم به درستی ماناکِ همگانیِ خائن را می رساند، ولی چهار آواج ( سیلاب ) دارد. بهتر است واژه های جایگزین، هم در پارسیِ "نوین" ریشه داشته باشند، و هم آواج های ( سیلاب های ) کمتری از دیگر برابرهای پارسی داشته باشند.
واژهٔ دُژیار ( با سپاس از کاربر: م بیک ) به راستی هر دو ویژگی را دارد. هم کوتاه است و هم ماناکِ واژه را در خود دارد، چون هم دُژ و هم یار در پارسیِ نوین جا افتاده اند.
دُشیار ( یارِ بد، یارِ زشت ) هم برابرِ دُژیار است.

با چیم خیانت کردن! به گمان می رسد که همین واژه به زبان عربی راه یافته و در دستگاه واژه سازی این زبان به خائن و خیانت و . . . انجامیده و سپس با گسترش این زبان در ایران و منطقه گسترش یافته است. چنین رویدادی درباره واژه های بسیاری مانند نفت ( نپت ) و سفینه ( سِپینَگ ) و فردوس ( پَردیس ) و جنجال ( جنگال ) نیز رخ داده است.