حرم

در معنایی توسعه یافته، حرم برای مدفن ائمه و حتی امامزادگان و اولیاء هم به کار برده شده و از تعابیری چون حرم علوی، حرم رضوی یا حرم عبدالعظیم حسنی استفاده شده است. حرم در عرف عامه شیعیان امامیه، به مسجد یا محوطه ای زیارتی گفته می شود که بر گرداگرد مدفن ساخته شده است.
بنابر نظر مشهور فقهای شیعه، از احکام اختصاصی حرم مکی، حرم نبوی، مسجد کوفه و حائر حسینی، جواز و حتی استحباب کامل خواندن نماز مسافر در این اماکن است.
مسلمانان معتقدند که حرم های افراد نام برده شده در اسلام دارای قداست هستند. و حتی زیارت آن ها دارای فواید زیادی برای زیارت کنندگان است. برای نمونه به این حدیث توجه کنید:
( عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ أَرَادَ أَنْ یَکُونَ فِی جِوَارِ نَبِیِّهِ وَ جِوَارِ عَلِیٍّ وَ فَاطِمَةَ فَلَا یَدَعْ زِیَارَةَ الْحُسَیْنِ )
از امام ششم شیعه : ( هر که می خواهد در جوار پیامبرش و جوار علی و فاطمه باشد، زیارت حسین را رها نکند )
در آداب زیارت احرام الهی مستحبات و واجبات زیادی آورده شده است. ازجمله واجبات پاک بودن بدن و لباس و همچنین جُنُب نبودن زیارت کننده و محرم است و ازجمله مستحبات نیز می توان به داشتن وضو سلام دادن ماقبل از ورود و… اشاره کرد.
پیرامون واژه
�حرم� واژه ای با ریشهٔ عربی است که واژه هایی چون �حریم� با آن از یک ریشه هستند.
حرم، از ریشه حرم ( به معنای ممنوع بودن ) است، گاهی به اهل منزل یا منزل که آن ها را از تعرض دیگران حفظ می کند حرم می گویند.
منابع ها.
دهخدا، علی اکبر، لغتنامهٔ دهخدا.
معین، محمد، فرهنگ فارسی معین.
عبدالرحمان جبرتی، تاریخ عجائب الآثار فی التراجم و الاخبار، ج۲، ص۱۴۳.