جور

را پذیرا نمیشود چون ایرانیان و پارسیان مخالف انسان کرایه ای بودند. و برای انسانیت و کوشش تولیدات دامی و کشاورزی بقول اعراب تعاون داشتند و من در شگفتم واژه تعاون باید پارسی باشد چون با حرفنون ختم میشود این واژه از کجا به سوره مبارکه تعاون راه پیداکرده و در آخر سوره دوقبضه ثبت شده و یم نعون الماعون نعون و ماعون هردو مشتق از تعاون است و لذا اجاره ومزدوری در ایران قدیم اکراه بوده ولی دهقانی که اگر حساب کنیم خرج و برجش را دهقان هم باندازه مالک سهم می برده یعنی یک پنجم بدون خرج و یک هم هفتم سهم خرکاری و یک دهم سهم گاو سواری خرمنکوب یا بردی سواری که معمولا آنهم بچه خوددهقان بود و تا موقعیکه خربزه کاری در روستا داشتیم تیم خربزه کاری دوارده نفر لازم دارد این دوازده نفر حرفه ای هیچکدام اجاره ای نبودند و همه هم از برکت باران بندسارشان پرآب و تا یکماه بعد سال نو آب داشت بعد که آب خشک میشد یک شخم عمیق که به آن شیار عمیق میگوییم وبعد سله شکنی اقدام بکاشت بیست هکتار یا سی هکتار خربزه که اصلا کارگراجاره ای نه تخصص دارد و نه پیدا میشود ولی همه یاور هم بودیم امروز برای من فردا برای شما پس جور بدون حرکتهای عربی مانند فتحه و کسره وضمه بیداد و ستم میشود فکر کنم بخاطر معنی اجاره انسانیت باشد چون در ایران زمین کارگر اجاره ای نبود

به همین آوند ( =دلیل ) گمان می کنم واژه جور /jōr/ واژه ای ایرانی است و عربی آن را از ما گرفته است.

فرازی از مناجات شعبانیه در این زمینه :إِلٰهِی قَدْ جُرْتُ عَلی نَفْسِی فِی النَّظَرِ لَها فَلَهَا الْوَیْلُ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَها. خدایا من بر خویشتن ستم کردم در آن توجهی که بدان کردم پس واى بر او اگر نیامرزی او را.