جلب

جِلَب
در گویش محلی راوری
به بچه پر انرژی و اذیت کن میگویند بچه جِـلِـبـه
و به آدمهایی که رعایت مسائل عرفی و اخلاقی را نمیکنند و باعث آزار میشوند ، میگویند ، فلانی آدم جِلِبی هست

سلیم
جَلب: بسوی خود کشاندن.

جلب jalb ( به سوی خود کشیدن ) : همتای پارسی این واژه ی عربی، اینهاست:
ات et ( سغدی )
هینان ( کردی )
جلب jalab ( بدکاره؛ عشقی: این زن جلب از داور زن قحبه بدتر بود دیدی چه خبر بود ) : همتای پارسی این واژه ی عربی، این است:
آژاو āžāv ( کردی: āžāva )

تا به کی بوسه بر چک جلبی
بشمری همچو تنگه را صراف
فرالاوی

جُلب: ( در زبان عربی ) ابر تنک بی باران ؛ عماء. صراد. . ( لغتنامه دهخدا )

‏یکی دیگر از آنگونه واژگان:
شادروان استاد مقدم ( از نخستین و بزرگترین استادان زبانشناسی ایران و موسس گروه زبانهای باستانی ایرانی دانشگاه تهران ) در کتاب خود، راهنمای فعل های ایرانی، ستاک ج ل ب عربی را برگرفته از ستاک گرب پارسی ( ریشه گرفتن و گرو و . . . ) یاد کرده اند! ( بسنجید با grab انگلیسی )
... [مشاهده متن کامل]

بسیاری از واژگان عربی ریشه پارسی دارند مانند مدارا و اداره که از دار میاید چون شهردار که شهر را میدارد اداره میکند و درباره دار برابر مدارا نیز در همین واژه نامه بنگرید با اینهمه نمیتوان بیخود هر واژه ای را چون نظر و جلب را پارسی گفت و اگر هم بگوییم نظر را از نگر گرفته اند باز تنها نگر پارسی است و نظر عربی میماند جلب واژه عربی و برابر جابجا کردن چیزی است
... [مشاهده متن کامل]

نظر من جالب اینه جلب رو نمی دونه کسی ولی کلام خدا گفته نظر همه را جلب کردن یعنی باید کاری کنی خدا هم تشویقت کنه و شایدم برعکس بشه

جِلَب ( jelab ) گاو نر جوان، به کنایه به جوان سرکش و بدخو هم گفته می شود
گویش فارسی جیرفت

در زبان ترکی به زن مکار و زیرک و حقه باز و بعضا فاسد و شالاتان جَلَب گفته می شود . به نظر می رسد این واژه عربی باشد و اصلش از جلبه باشد به معنی فریاد شدید ، و داد و فریاد راه انداختن . و زن شالاتان و حقه باز چون برای ترساندن طرف داد و فریاد راه می اندازد به این نام خوانده شده