جبرئیل

کَف = حبابهای یا هر چیزی که باعث پوشیدن یا پنهان کردن چیزی شود
کَپَر = پوشش هایی ( تلویحا خانه های چادر مانند ) که باعث پوشاندن و مخفی شدن میشود
کاپ =cup یا جام که چیزی را در درون خود میگنجاند = مخفی میکند.
گور که بعدها بدان قبر گفتند یعنی تنه یا جسمی که میپوشاند / دقت بفرمایید تن از تنیدن آمده یعنی در هم پیچ خورده یعنی مخفی و مستور = ملاک پنهان کننده روح بوده.
با تبدیل واو به ب در گور ؛ گبر را خواهیم داشت که به پنهان کنندگی و مستور سازی میرسیم که بیشک گبر بعدها به قبر تبدیل شد
نکته اینکه همانطور که دوستمان گفتند گور واژه ای بسیار کهن است و از آن ریشه های زیر ساخته شده و هر کدام چمار و معنای خود را یافته مانند
گور / کور / خور
گبر / قبر
گپر / گفر / کفر / کف میتواند از نگاه دگردیسی آوایی به ریخت امروزی درامده باشند پس میتوان گفت کَفَر و کَف یعنی پوشاننده و مخفی کننده و نیز برای خور یعنی منبع یا دارنده
برای کور یا کُر ( core ) یعنی هسته یا چشمه ( از همینرو در زبان ایرانی به core هسته میگوییم ) یعنی چیزی که در وجود آن است = ساخته شده = دربرگیرنده
پس میبینیم که در هر ریختی یک چم و معنا پیدا کرده و میتوان گفت سه مئدل معنایی از این ریشه ها داریم
1 - محافظت و دربرگرفتن
2 - پوشاندن = حمایت و پنهان سازی
3 - منبع یا هسته یا دربرگیرنده = اشاره به هر چیزی ک چیزی را بپوشاند مانند جسم یا گور یا قبر یا کَپَر یا کَف و . . .
مثال های دیگر
کوروش = هسته روشنایی یا هسته روژ ( روژ همان روز یا روشن می باشد ) و کور یعنی خور و هسته یا منبع
خور = خوراک = منبع یا هسته غذایی / آخور = منبع غذای حیوانات / خورآسان = جایی که خورشید آسان گرفته = جایگاه آسایش و استراحت خورشید / خورشید = منبع و دارنده شید ( نور ) / خوردن = منبع سازی ( تغذیه سازی ) / هور یا آهورا = منبع یا دارنده و . . .
پس کُفر ریشه دیگری از کپر و . . . . میباشد یعنی پوشاننده و مخفی کننده راستی
کفش از کپش امده و انرا در کاپشن لاتین میبینیم . کپ یا کاپ همانیست که بعد ها به پاشنه پا ( به دلیل U شکل بودن ان ) و جام یا کاپ ( CUP ) گفته شد که باز هم از برای U شکل بودن ان است . همچنین در گپر که بعد ها کَپَر ( نوعی چادر کوچ نشینان ) آنرا داریم
در کَپَک =کفک = کَپ کوچک
کپ که بعد ها کف شد
در کپشن و کاپشن = caption که هم پوشاننده و پنهان کننده است انرا داریم
روشن اینکه کف میپوشانند و مخفی میکند همانطور که کفش ( کپش ) میپوشانند و مخفی میکند / از سویی پوشاندن در زبان امروزی هم دو چم برتن کردن و پنهان کردن دارد ؛ همگی اینها از هم آمدند.
چیزی که پیداست اینه بر وزن مادر؛ برادر ؛ خواهر، پدر؛پسر؛دختر و . . . . . گبر یا گپر از گپ ِر یا کپ ِر آمده ( صفت فاعلی ساز در دوران قدیم که بعد ها به گر امروزی تبدیل شد ) حال اگر از گپ آمده باشد میشود حرف و فاصله ( gap = سخن یا فاصله ( توضیح اینکه حرف در عربی یعنی فاصله و تحریف یعنی فاصله اندازی و دور ساختن از اصل هر چیزی ) ) و گپر میشود کسی که تحریف میکند یا فاصله می اندازد ( همانی که نوشتید کافر ) اگر از کپ آمده باشد که بعدها کف و کفر از ان ساخته شد میشود پوشاننده؛
مورد دیگر واژه جبر است که گویا با تبدیل گ به ج و پ به ب از گپر ساخته شده و به ظالم و جابر امروزی شناخته میشود و به گمان میرسد نامسلمانان را به این عناوین نسبت دادند؛ پس گویا ظالم، جابر، کافر و مخفی کنندگی از نامسلمانی را به آنان نسبت داده بودند. با توجه به اینکه ظالمان و کافران دیگران را مجبور و مامور به انجام کاری میکردندمیتوان فهمید که. . .
گویا جبرئیل یعنی مامور خدا / خدا مامور / فرشته مامور / فرشته پنهان / خدای پنهان ؛ کسی که مجبور به انجام کارهای خداست و یا از دیده پنهان است
ئیل یا ایل یا عیل از آل آمده و ای در گذشته نام خدا بوده یعنی بالا / والا که نشان از بزرگی داشته و به خدا نسبت دادند .
الله = آل اله = خدای بزرگ
آل = عقاب = انکه و آنچه در بلندی می باشد
آل = نام یکی از جنیان
آل = علی = بالا / والا
آلاشت = نام زادگاه رضا خوان = بالا نشین / بلندا نشین ( کوه نشین = ارتفاع نشین یا جایی که در بلندی می باشد ) ( آل اشت ( اشت بعد ها است و هست شد و استان از آن آمده یعنی مقرر شده / قرارگاه / جایگاه و معانی بسیاری که بعدها پیدا کرده )

این نام تلفظ های دیگری چون جَبرائیل، جِبریل، گابریل و کردایل نیز دارد. از جبرئیل به نام های فرشتهٔ وحی، امین وحی، عقل اول، ناموس اکبر، روح اعظم، روح الامین و روح القدس ( روح قدسی ) و … نیز یاد می شود.
کتاب دانیال ظاهر جبرئیل را به صورت مردی عادی توصیف کرده است. بنا به گفتهٔ پیروان اسلام او گاهی به صورت واقعی خود و گاهی به شکل جوانی خوشرو به نام دحیهٔ کلبی نزد محمد می آمد. در داستان معراج، او همسفر محمد بود و در منتهای معراج، در سدرةالمنتهی بازماند و به محمد گفت دیگر اجازه ندارد که پیش رود، و محمد به تنهایی به معراج ادامه داد.
بنا بر بعضی روایات مسلمانان، جبرئیل پنجاه بار بر ابراهیم، چهارصد بار بر موسی، ده بار بر عیسی و بیست و چهار هزار بار بر محمد نازل شده است.
شیخ مفید در روایتی آورده است: «جبرئیل در میان فرشتگان به شکل مردی میان بالا، سپیدپیشانی، سیه چشم، و دارای چهار بال سبز مرصع لؤلؤ است. »
و در حدیث دیگری او دارای ششصد بال مرصع به دُر است.
نام وی در زبان عبری ( גַּבְרִיאֵל ) به معنای «مرد خدا» است. همچنین در لاتین جبرئیل «گابریل» ( Gabriel ) نامیده می شود.
نام جبرئیل یا جبراییل ۴ بار در عهد جدید و عهد قدیم آمده است که ۲ بار از آن در انجیل لوقا به عنوان مژده آور تولد یحیی برای زکریا و مژده آور تولد عیسی برای مریم آمده است و نام او ۲ بار دیگر در کتاب دانیال آمده است. در کتاب دانیال نبی آمده جبرئیل به صورت انسان نازل می شود خوابش را برایش تعبیر کند اما جذبهٔ اوی باعث می شود دانیال از هوش برود. در جای دیگر آمده جبرئیل در حین عبادت دانیال پروازکنان نازل می شود تا اسراری را برایش آشکار کند. در یهودیت جبرئیل را در درجهٔ دوم اهمیت می دانند و میکاییل را بر آن ترجیح داده اند چرا که جبرئیل را نازل کنندهٔ بلا و فرمان قتال و جنگ می دانستند. در دانشنامهٔ معیار کتاب مقدس آمده: حضور جبرئیل در عهد عتیق نشان دهنده قدرت الهی است اما حضور او در عهد جدید علاوه بر قدرت الهی آرامش بخش و اطمینان آفرین می باشد. هر چهار بار حضور جبرئیل در کتاب مقدس به نوعی بیان کنندهٔ وعدهٔ الهی به ظهور مسیح می باشد.

- تورا ( تورات ) و ملحقات آن تحت عنوان عهد یا وصیت نامه قدیم.
- ایوان گِلی های چهارگانه ( اناجیل اربعه ) و ملحقات آن تحت عنوان عهد یا وصیت نامه جدید.
- بی بِل ( Bibel با تلفظ بای بِل به زبان انگلیسی ) : عهد یا وصیت نامه قدیم باضافه عهد یا وصیت نامه جدید روی همدیگر.
- هوسِتا ؛ آو سِتا و یا اوستای زرتشتیان به خط و زبان اوستایی و تفاسیر گوناگون آن به زبان خود اوستایی و پهلوی یا فارسی میانه و الا آخر.
- وِدا های چهارگانه و اُوپانی شاد های هندوان و بودائیان .
ما انسان ها باوجود این همه اسطوره ها و افسانه ها و حماسه ها و معارف وحیانی و حدیثی و روائی دینی و معارف حاصل از استدلالات منطقی و عقلانی فلسفی و کشف و شهودات شوقانی و ذوقانی عرفانی و این همه آثار ادبی و هنری و این همه پیشرفت های علمی و صنعتی و هنری در زمینه شناخت کلی خود و انسان و خداوند و چگونگی آفرینش جهان های متناهی و مساوی و موازی و بیشمار و موجودات درون آنها بطور یکسان و برابر هنوز در مقدمه راه قرار داریم و نه در میانه یا وسط و یا در مراحل پایانی راه.
کلیه معارف آئینی و وحیانی و حدیثی و روائی دینی و فلسفی و عرفانی در طول تاریخ پیدایش انسان روی کره زمین که کنون در مورد خدایان گوناگون و حکمت و امر و کلام و کار و هنر خدای یگانه و احد و واحد و آفرینش جهان و انسان و موجودات غیر زنده و زنده نباتی و حیوانی توسط وی به اندازه سر یک سوزن خیاطی از حقیقت برخوردار نمی باشند غیر از شناخت و دانش علمی.
بیائید با همدیگر از همین امروز تکلیف خود را با دو جناح و جبهه تاریک و ظلمانی یک بار برای همیشه روشن نمائیم؛ یکی آئین و دین و مذهب و فرقه و حلقه از یک طرف و دیگری آتئیزم و کمونیزم از طرف دیگر. مرا با این دو غول بی شاخ و دُم کاری نیست و میلی هم ندارم که گُرز گران رستم تهمتن و پتک سنگین کاوه آهنگر و یا کلنگ سر تیز فرهاد کوهکن را بر فرق سر بنیان گذاران و مخترعین یوغ های سنگین و سبک شرایع جناح اول و بی شریعتی جناح دوم که نفس های مجرد آنان ( یعنی من ها یا خود های آنان و نه ارواح یا روان ها یا جان ها یا عقل های آنان ) که هم اکنون در خاک این طبیعت خسپیده و در لحظه جاودانه حال ( و نه در زمان های گذشته که دیگر وجود ندارند و نه در زمان های آینده که هنوز نیامده اند ) به موازات خواب ژرف و شیرین مرگ از برترین زندگی در سطح کمال ایده آل خوبی و زیبایی با کمیت و کیفیت بهشت برین در قالب رویاهای حقیقی و روشن تر از روشنایی روز های دنیوی بر خوردار اند و همگی با زبان خداوند باهمدیگر مشغول گفت و شنود و بازی و لذت و شادی اند، فرود آورم بلکه ریشه ابهامات و اوهامات و خرافات بجای مانده در آثار آنان را طوری خشک نمایم تا نه فقط تا پایان این دنیا ( یعنی تا آخرین لحظه انقباض مجدد محتوای این جهان در مرکز و تبدیل آن به دمای محض و بسیار داغ و چگال و سنگین و وقوع مه بانگ بعدی ) بلکه برای همیشه تا دیگر مانند علف های هرز نتوانند دوباره سبز شوند و دیگر نتوانند مثل سابق فعالیت های قوای ادراکی فهم و عقل محدود و ناقص انسان را بیشتر از این بسوی چنین ظلمت های ژرف و جهل های علاج ناپذیر موجود منحرف نمایند. در طی این نبرد جانانه هم هیچگونه نیازی به انتظار نشستن برای دریافت امداد های غیبی بطور مجانی و رایگان به کمک توکل بخدا ندارم.

) . مرحوم دهخدا چنین یادداشت کرده اند: کلمه یونانی است و به معنی جبرئیل نیست و این معنی جبرئیل را به غلط از این حدیث فهم کرده اند: حدّثنی احمدبن عثمان المعروف بأبی الجوزاء. . . قال رسول اﷲ. . . ثم قال : اقراء، قلت : ما أقراء؟. . . قال : اقراء باسم ربک الذی خلق. فقرأت ، فأتیت خدیجة فقلت لقد اشفقت علی نفسی. . . ثم انطلقت بی الی ورقةبن نوفل بن اسد. قالت اسمع من ابن اخیک. فسألنی فاخبرته خبری فقال هذا الناموس الذی انزل علی موسی بن عمران [ تاریخ محمدبن جریر طبری ]. ورقةبن نوفل ، مرادش همان قانون خدای یگانه پرستی بود و�هذا� به �خبر� راجع است نه �جبرئیل �. ولی چون تصوررفته است که مرجع ضمیر جبرئیل است ناموس و سپس ناموس اکبر را لقب جبرئیل یا نام او گفته اند. ( یادداشت مؤلف ) . || ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) قاعده و دستور بزرگ و شریعت ، چرا که در لغت حکما ناموس به معنی تدبیر و سیاست است. ( آنندراج ) ( از غیاث اللغات ) .

نتیجه کلی : بر اساس بینش و باور فردی من خداوند متعال در طول تاریخ پیدایش انسان روی کره زمین تاکنون هیچ انسان هایی را در بین اقوام یهود و عرب و عجم و هیچ قوم دیگری تحت عناوین سوشیان و منجی و ناجی و نبی و پسر و رسول و ولی و والی و هر گونه عنوان دیگری برای تربیت و هدایت معنوی بشر انتخاب و اعزام و ارسال ننموده و در گوش سر هیچ انسانی یک جمله یا جملاتی را تحت عنوان آیه و آیات نجوا و زمزمه نکرده است چه بطور مستقیم و بدون واسطه و چه غیر مستقیم یا باواسطه و شریعت راستین و حقیقی و واقعی خداوند متعال هرگز آئین و دین و مذهب و ایدئولوژی و فرقه و حلقه نبوده و نمی باشد بلکه علم و در راس آن علوم طبیعی و تجربی و ریاضی هم محض و هم کاربردی بهمراه فن آوری های مفید صنعتی و خلاقیت های مدرن هنری و جلد و محتوای هیچ کتابی مقدس نمی باشد و فرشته ای تحت نام های گابریل و جبرئیل نه وجود داشته و نه وجود دارد. اگر فرصتی دست داد شاید بتوانم خدمت خوانندگان گرامی ایده های حقیقی و طلائی و منور و درخشان دیگری در همین زمینه در سرزمین های ایران و هندوستان در اعصار دور دست قبل از پیدایش خط اشاره کنم که توسط خردمندان گم نام میترائی و هندو در باره جاودانه بودن عشق و زندگی انسان و چگونگی حرکت آن از سرچشمه مبدئی - ازلی - ابدی بسوی بازگشت به همان چشمه یا وان در معاد یعنی در پایان حرکت و راه و سفر بسیار طولانی مقطعی و نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین مبداء و معاد، سروده شده اند. البته مبداء و معاد از دیدگاه آن خردمندان و شناخت و دانش علمی و تفسیر صحیح تئوری های علمی عصر جدید بخصوص نظریه مه بانگ و نه از طریق معارف وحیانی و حدیثی و روائی دینی. دو داستان بنیادی و مشترک ادیان به اصطلاح توحیدی ابراهیمی؛ یهودیت و مسیحیت و اسلام در مورد تصویر مبداء و منشاء ؛ یکی آفرینش شش روزه جهان و دیگری بابا آدم و ننه حوا ، دو افسانه تخیلی و توهمی بیش نمی باشند و مطمئنن و یقینن و بدون شک و تردید محتوای آن دو داستان از طرف خداوند متعال و در قالب وحی به گوش سر سرایندگان ابلاغ نگردیده است.
ای شیخ دست بر دار زمین بگذار رها کن بگذر از این سد و مانع عظیم یعنی آئین یکتا پرستی / زیرا نیست چیز دیگری غیر از فرزند راستین و وارث بر حق و ادامه دهنده راه و کمال نهائی جمیع آئین های بت پرستی/ گر نمی توانی ترک کنی این عادت یا اعتیاد کهنه و دیرنه را به تنهایی / به آن تن دِه شبانه روز تا می توانی در چاردیواری کوخ گلی خویش که داری/ اما به سنت و رسم و طریق و روش ضحاک مار بر دوش/ نکن آنرا بر دیگران و همگان تحمیل بطور اجباری/ جدی دان و مپندار و نگیر آن طنین را به شوخی و بازی/ یعنی پژواک صدای نازنین شعار زن و زندگی و آزادی/ در گوش سر و دل نگران حاجیان پس کوچه ها و خیابان و خورده بازاری/ سیاست حجاب و جدایی زن و مرد زهمدیگر از دوران کودکی تا پیروی و کهولت و فرسودگی و مرگ و مردن/ ندارند ریشه در سیاست و حکمت و امر و کلام و کار و هنر خداوند/ الا یعنی بلکه یا مگر در وسوسه های ابلیس و شیطان و یا اهریمن/ در پایان یک پند کودکانه به شیوخ خوب وان اینکه دست بردارند از این همه مردم آزاری/ تاکه انشاء الله شاید باشد الله از دست و زبان دنیوی شان در آخرت و قیامت خشنود و راضی/