شکل درست این کلمه در زبان تورکی ، ججیم هست که به شکل جاجیم وارد زبان دری و زبان های دیگر شده
گلیم یا کیلیم ، قالی و قالیچه و جاجیم و دشک و دشکچه و شلوار و تنبان همگی کلمات تورکی هستند
گلیم یا کیلیم ، قالی و قالیچه و جاجیم و دشک و دشکچه و شلوار و تنبان همگی کلمات تورکی هستند
جاجیم یا جاجِم گونه ای زیرانداز دورویه است. جاجیم دست بافی است از پارچهٔ کلفت شبیه به پِلاس که از پلاس نازک تر است و آن را از نخ های رنگین و ظریف پشمی یا پنبه ای یا آمیزه ای از این دو می بافند.
جاجیم ها پرز ندازند و می توان از هر دو روی آن استفاده کرد. کوچ گردان از آن بهرهٔ زیادی می گیرند و کاربرد آن به عنوان روانداز و محافظ سرما است. جاجیم مناسب ترین چیزی بود که در قدیم روی کرسی می انداختند، بود با متروک شدن کرسی زغالی بافت و مصرف جاجیم در شهرها و حتی در شهرستان های دور و نزدیک نیز به فراموشی رفت ولی روستائیان طبق عادت قدیمی مناسب ترین روانداز کرسی زمستانی را رها نساخته اند و پیر زن های دهاتی همچنان جاجیم خودشان را در زمستان و تابستان در فضای باز اطراف خانه و میدان ده یا هر مکانی که امکان داشته باشد دراز می کنند و سه پایه مخصوص آن را بر پا می دارند و جاجیم می بافند.
... [مشاهده متن کامل]
بافت جاجیم در اکثر قریب به اتفاق دهات و مناطق روستائی ایران مرسوم است تنها تفاوت جاجیم، ترکیب رنگ و ظرافت نخ و نقوشی است که روی آن ایجاد می کنند. جاجیم بافی به عنوان یکی از صنایع دستی رایج در ایران در بعضی استان ها از جمله گیلان، مازندران، آذربایجان شرقی، اردبیل، کرمانشاه، کردستان، ایلام همدان، لرستان و فارس است که از دیرباز بین خانواده های روستایی و عشایر رواج داشته است. جاجیم به عنوان زیرانداز استفاده می شود وهم چنین هنگام کوچ عشایر برای بسته بندی و جابه جایی اسباب و لوازم کاربرد دارد.
گاهی نیز به عنوان بالاپوش گرم مورد استفاده قرار می گیرد. حتی در بین برخی از خانواده های روستایی جاجیم را به عنوان چشم روشنی و جهیزیه نوعروسان هدیه می دهند و به عنوان یادگاری ارزنده سال ها در خانوارها باقی می ماند.
مواد اولیه جاجیم پشم است و بافت آن شبیه گلیم است، با این تفاوت که جاجیم در چهار تخته بافته می شود و پس از بافتن به هم متصل و دوخته می شود. در منطقه اورامان و ثلاث باباجانی زنان جاجیم هایی را با نقوش متنوع و جنس مرغوب می بافند که در نوع خود کم نظیر است.
بافت جاجیم پس از تهیه نخ مورد نیاز در رنگ های مختلف یا چله کشی شروع می شود و اغلب تمام مراحل بافت مخصوصاً چله کشی آن در فضای باز و شبیه به چله دوانی قالی های فارسی بافت صورت می گیرد بدین ترتیب در محوطه های به طول تقریبی ۱۰ تا بیست متر به وسیلهٔ تعداد چهار میخ چوبی وضعیتی به شکل زیر روی زمین ایجاد می شود.
جاجیم ها پرز ندازند و می توان از هر دو روی آن استفاده کرد. کوچ گردان از آن بهرهٔ زیادی می گیرند و کاربرد آن به عنوان روانداز و محافظ سرما است. جاجیم مناسب ترین چیزی بود که در قدیم روی کرسی می انداختند، بود با متروک شدن کرسی زغالی بافت و مصرف جاجیم در شهرها و حتی در شهرستان های دور و نزدیک نیز به فراموشی رفت ولی روستائیان طبق عادت قدیمی مناسب ترین روانداز کرسی زمستانی را رها نساخته اند و پیر زن های دهاتی همچنان جاجیم خودشان را در زمستان و تابستان در فضای باز اطراف خانه و میدان ده یا هر مکانی که امکان داشته باشد دراز می کنند و سه پایه مخصوص آن را بر پا می دارند و جاجیم می بافند.
... [مشاهده متن کامل]
بافت جاجیم در اکثر قریب به اتفاق دهات و مناطق روستائی ایران مرسوم است تنها تفاوت جاجیم، ترکیب رنگ و ظرافت نخ و نقوشی است که روی آن ایجاد می کنند. جاجیم بافی به عنوان یکی از صنایع دستی رایج در ایران در بعضی استان ها از جمله گیلان، مازندران، آذربایجان شرقی، اردبیل، کرمانشاه، کردستان، ایلام همدان، لرستان و فارس است که از دیرباز بین خانواده های روستایی و عشایر رواج داشته است. جاجیم به عنوان زیرانداز استفاده می شود وهم چنین هنگام کوچ عشایر برای بسته بندی و جابه جایی اسباب و لوازم کاربرد دارد.
گاهی نیز به عنوان بالاپوش گرم مورد استفاده قرار می گیرد. حتی در بین برخی از خانواده های روستایی جاجیم را به عنوان چشم روشنی و جهیزیه نوعروسان هدیه می دهند و به عنوان یادگاری ارزنده سال ها در خانوارها باقی می ماند.
مواد اولیه جاجیم پشم است و بافت آن شبیه گلیم است، با این تفاوت که جاجیم در چهار تخته بافته می شود و پس از بافتن به هم متصل و دوخته می شود. در منطقه اورامان و ثلاث باباجانی زنان جاجیم هایی را با نقوش متنوع و جنس مرغوب می بافند که در نوع خود کم نظیر است.
بافت جاجیم پس از تهیه نخ مورد نیاز در رنگ های مختلف یا چله کشی شروع می شود و اغلب تمام مراحل بافت مخصوصاً چله کشی آن در فضای باز و شبیه به چله دوانی قالی های فارسی بافت صورت می گیرد بدین ترتیب در محوطه های به طول تقریبی ۱۰ تا بیست متر به وسیلهٔ تعداد چهار میخ چوبی وضعیتی به شکل زیر روی زمین ایجاد می شود.
