ج

از دید زبان شناسی تاریخی، پسوند �ـج� بازمانده ای از پسوند ایرانی میانه * - ič / - ij* دانسته می شود که برای نسبت سازی یا مکان سازی به کار می رفته است. در روند تحول واجی در زبان های شمالی ایران، این پسوند از * - ič → - ij → - ِج* دگرگون شده است.
پسوند �ـج� معمولاً به انتهای ریشهٔ اسمی افزوده می شود تا مفهوم �وابسته به� را منتقل کند. به طور کلی، �ـج� در نام های جغرافیایی دو معنا را منتقل می کند:
مکان یا جایگاه ( مانند �ورگاویج� = جای وابسته به گرگ )
وابستگی یا اهلیت ( مانند �شورج ( ونداشورج ) � = منسوب به منطقه تاریخی در کجور )
در جای نام های مناطق کوهستانی البرز مرکزی، پسوند �ـج� به صورت گسترده دیده می شود. نمونه هایی از این کاربرد عبارت اند از:
روینج، لاویج، اکتیج کلا، متوریج، پروریج آباد، کرج
در کنار جای نام ها، پسوند �ـج� در برخی نام خانوادگی های بومی نیز وجود دارد. این نام ها معمولاً بیانگر نسبت جغرافیایی اند، مانند:
مجلج: منسوب به مجل کلاردشت، انگورج: منسوب به انگوران، تمرج: منسوب به تمر، تاکرج: منسوب با تاکر، لکورج، کپج
در شرق گیلان، صورت های متنوعی از این پسوند برای بکار بردن ناسزا دیده می شود، از جمله: گومج و گمج، سگمج