تک

تَکیدن کارواژه آن است یعنی پیش رفتن و . . . و میتوان فهمید تِک مازندرانی ( ناحیه لب / دهان و صورت ) برابر تکیدن فارسی و برابر بُک خراسانیست که با توجه به عمومیت این واژه در زبان لاتین میتوان فهمید اصل واژه تِک یا تَک بوده البته واژه های دیگری هم داریم همچین یه تُک پا . . . . . که این تُک از نُک آمده ( نوک ) یعنی لحظه کوتاه ( ضربه کوچک ) برابر واژه ناک = ضربه لاتین
اما مورد گفتگو خود بُک می باشد که به نظر میرسد همان بو یا هوا باشد و
سبُک = س بُک = از هوا آمده
چابُک = شاپ ( در زبان مازندرانی به قدم های بلند و پرشی شاپ میگویند ) بُک = هوا قدم = کسی که قدمش سبک باشد = نشانه تیز پا بودن
از سویی چابک را با چست همیشه می آورند که خود چست همان جُستن یا جَستن بوده = دقت بفرمایید هر استانی به گویش خود از کسره فتحه و ضمه استفاده بیشتری دارد پس بیشک بُک = هوا میشود و تِک / تَک / تُک و دُک ( در دکان = مغازه = جلو آمده / پیش آمده و . . . . ) که در نوک و ناک ( nuck ) آنرا میبینیم و نشان از به همپیوستگی با هم دارند.
واژه تِکان به معنای لرزاندن بیشک از یکی از معانی اختصاص یافته به آن آمده یعنی نُک = تُک = ضربه
درخت تاک هم به دلیل رونده بودن به تاک یعنی تکیدن و پیشرونده بودن پرآواز شد.

دو واژه "زُتَک" و "پَتَک" ساخته می شوند که هر دو برابر "دفاع، ضد حمله" هستند و هر دو نزدیک به هم هستند پس هر دو را میتوان بکار برد:
نادرست:حمله به این کشور زیان زیادی برای آنها داشت.
درست تَر:زُتَک به این کشور زیان زیادی برای آنها داشت. /پَتَک به این کشور زیان زیادی برای آنها داشت.
بِدرود!

تک در زبان ترکی به معنای بی هدف می باشد و به شکل مخفف �تکین� و به معنای شبیه نیز کاربرد دارد مانند :آیتک ( همانند ماه ) پس ارتباطی با واژه فارسی تک و تنها ندارد.

در پاسخ به کاربر بالا:
می توانید ما را هم روشن کنید که این سایروس در یونان دقیقا چی کار می کرده؟ یا در بنمایه های عبری چه می کند؟ متاسفانه به خاطر چرت نویسی از کسی مالیات نمی گیرند!
نامواژه های" آذری" و به ویژه نام پهلوی هم از سده ها پیش، از سوی تاریخنگاران بسیاری برای نامیدن زبان آذربایگان بکار رفته ( "الآذریه" به گفته یاقوت حموی سده 7 ) ، به همان گونه که زبان مازندران را مازنی می گفته اند، زبان آذربایگان را هم آذری گفته اند و این ربطی به کسروی و. . ندارد کسروی فقط گفته ها و مستندات و بُنمایه های تاریخیِ بجا مانده از تاریخنگاران و ادیبانِ گذشته را بررسی کرده و دستاوردش را در کتاب[ آذری یا زبان کهن آذربایجان] نشان داد که تاکنون نیز از سوی مراجع علمی و تاریخ پژوهی در جهان مورد پذیرش است و گزندی به آن نرسیده.
تاریخ، چیز ی سلیقه ای نیست که به دلخواه خود آن را بپذیرید یا نپذیرید ودشمنی با آن هم چیزی را به سود خودترک پنداری شما تغییر نمی دهد.
از سوی دیگر هیچ کتاب، سنگنوشته، شعر و. . از گذشته آذربایگان به ترکی نیست وهیچ تاریخنگاری در پیش از چهارصدسال پیش، مردم آذربایگان را ترک ننامیده یا زبانشان را ترکی نخوانده.
از دیدگاه ژنتیکی هم که به این جُستار بنگریم ناهمگونی که مایه جدایی قومی میان ایرانیان باشد دیده نمی شود به دیگر سخن، میان ژنتیک و هاپلوگروپ مردم آذربایگان با هاپلوگروپ دیگر ایرانیان جدایی و اختلافی که ارزش گفتن داشته باشد دیده نمی شود وارونه اختلاف فراوانی که با هاپلوگروپ ترکان اصیل زردپوست دیده شده، در اینباره می توانید پژوهش دکتر اشرفیان بناب از دانشگاه کمبریج را ببینید ( او که دیگر به دربار رضاشاه نزدیک نبود! )