توگو ( با تلفظ اُ برای هر دو واو ) به صورت رسمی جمهوری توگو ( به فرانسوی: République Togolaise ) ، کشوری در غرب قارهٔ آفریقا است. توگو یکی از کوچک ترین کشورهای آفریقا به شمار می آید.
جمعیت این کشور ۸٫۲ میلیون نفر و پایتخت آن شهر لومه است. زبان رسمی این کشور فرانسوی و واحد پول آن فرانک سِاف آ نام دارد. در کنار فرانسوی زبان های بومی رایج عبارتند از زبان های گبه، زبان کوتوکولی، و کابیه. توگو در سال ۱۹۶۰ از فرانسه استقلال یافت.
... [مشاهده متن کامل]
۵۱ درصد از مردم توگو به اعتقادات بومی آفریقا باور دارند، ۲۹ درصد از جمعیت کشور مسیحی و ۲۰ درصد نیز مسلمان هستند.
توگو از سوی غرب با غنا، از سوی شرق با بنین و از سوی شمال با بورکینا فاسو هم مرز است. در جنوب، توگو ساحل کم مسافتی در کنار خلیج گینه دارد. توگو آب وهوایی گرمسیری دارد و اقتصاد آن وابستگی زیادی به کشاورزی دارد.
مردم ولتائی و کوآ اولین ساکنان منطقهٔ توگوی فعلی بودند، سپس قبایل اوه در قرن ۱۴ و آنه در قرن ۱۸ میلادی در این منطقه سکنی گزیدند. در قرن ۱۸ میلادی دانمارک ادعای مالکیت این سرزمین را مطرح نمود ولی در سال ۱۸۸۴ این منطقه تحت عنوان توگولاند به عنوان مستعمرهٔ آلمان درآمد. پس از جنگ جهانی اول و شکست آلمان ها، توگو دو تکه شد و با نظارت اتحادیهٔ ملل تحت قیومیت فرانسه و بریتانیا درآمد. قسمت بریتانیایی توگو به غنا الصاق گردید و قسمت فرانسوی آن در ۲۷ آوریل ۱۹۶۰ با عنوان کشور مستقل توگو از فرانسه اعلام استقلال کرد.
یافته های باستان شناختی نشان می دهد که قبایل باستانی این منطقه در سفالگری و آهنگری سررشته داشتند. نام توگو از زبان اِوِه گرفته شده و به معنی مرداب گاه ( سرزمینی که مرداب ها در آن جای گرفته اند ) است. از تاریخ این منطقه در زمان پیش از ورود پرتغالی ها به آن یعنی تا سال ۱۴۹۰ آگاهی چندانی در دست نیست.
در خلال دوره ای بین سده های یازدهم تا شانزدهم میلادی قبیله های گوناگونی از جهات مختلف به این منطقه وارد شدند: اوه ها از سمت غرب و مینا و گون از سمت شرق. بیشتر آن ها در نواحی ساحلی نشیمن گزیدند.
تجارت برده در این نواحی از سده شانزدهم آغاز شد و در مدتی که دویست سال به طول انجامید کرانه های توگو تبدیل به یکی از کانون های اصلی برده یابی و برده گیری تاجران اروپایی شد به خاطر آن توگو و مناطق پیرامونی ش به نام «ساحل برده ها» شهرت یافتند.
جمعیت این کشور ۸٫۲ میلیون نفر و پایتخت آن شهر لومه است. زبان رسمی این کشور فرانسوی و واحد پول آن فرانک سِاف آ نام دارد. در کنار فرانسوی زبان های بومی رایج عبارتند از زبان های گبه، زبان کوتوکولی، و کابیه. توگو در سال ۱۹۶۰ از فرانسه استقلال یافت.
... [مشاهده متن کامل]
۵۱ درصد از مردم توگو به اعتقادات بومی آفریقا باور دارند، ۲۹ درصد از جمعیت کشور مسیحی و ۲۰ درصد نیز مسلمان هستند.
توگو از سوی غرب با غنا، از سوی شرق با بنین و از سوی شمال با بورکینا فاسو هم مرز است. در جنوب، توگو ساحل کم مسافتی در کنار خلیج گینه دارد. توگو آب وهوایی گرمسیری دارد و اقتصاد آن وابستگی زیادی به کشاورزی دارد.
مردم ولتائی و کوآ اولین ساکنان منطقهٔ توگوی فعلی بودند، سپس قبایل اوه در قرن ۱۴ و آنه در قرن ۱۸ میلادی در این منطقه سکنی گزیدند. در قرن ۱۸ میلادی دانمارک ادعای مالکیت این سرزمین را مطرح نمود ولی در سال ۱۸۸۴ این منطقه تحت عنوان توگولاند به عنوان مستعمرهٔ آلمان درآمد. پس از جنگ جهانی اول و شکست آلمان ها، توگو دو تکه شد و با نظارت اتحادیهٔ ملل تحت قیومیت فرانسه و بریتانیا درآمد. قسمت بریتانیایی توگو به غنا الصاق گردید و قسمت فرانسوی آن در ۲۷ آوریل ۱۹۶۰ با عنوان کشور مستقل توگو از فرانسه اعلام استقلال کرد.
یافته های باستان شناختی نشان می دهد که قبایل باستانی این منطقه در سفالگری و آهنگری سررشته داشتند. نام توگو از زبان اِوِه گرفته شده و به معنی مرداب گاه ( سرزمینی که مرداب ها در آن جای گرفته اند ) است. از تاریخ این منطقه در زمان پیش از ورود پرتغالی ها به آن یعنی تا سال ۱۴۹۰ آگاهی چندانی در دست نیست.
در خلال دوره ای بین سده های یازدهم تا شانزدهم میلادی قبیله های گوناگونی از جهات مختلف به این منطقه وارد شدند: اوه ها از سمت غرب و مینا و گون از سمت شرق. بیشتر آن ها در نواحی ساحلی نشیمن گزیدند.
تجارت برده در این نواحی از سده شانزدهم آغاز شد و در مدتی که دویست سال به طول انجامید کرانه های توگو تبدیل به یکی از کانون های اصلی برده یابی و برده گیری تاجران اروپایی شد به خاطر آن توگو و مناطق پیرامونی ش به نام «ساحل برده ها» شهرت یافتند.
