توسعه گرایی یک نظریه اقتصادی است که می گوید بهترین راه برای توسعه اقتصادی کشورهای کمتر توسعه یافته از طریق تقویت بازار داخلی متنوع و تحمیل تعرفه های بالا برای کالاهای وارداتی است.
این تئوری مبتنی بر این فرض است که نه تنها مراحل مشابه برای توسعه در همه کشورها وجود دارد بلکه حرکت خطی از یک مرحله به مرحله دیگر وجود دارد که از مرحله سنتی یا ابتدایی به مرحله مدرن یا صنعتی حرکت می کند.
... [مشاهده متن کامل]
«عصر طلایی» مکتب توسعه گرایی پس از سال ۱۹۴۵ آغاز شد و تا اواخر دهه ۱۹۶۰ گسترش یافت. با این همه، در دهه ۱۹۷۰ محبوبیت و گسترش توسعه گرایی متزلزل شد و رو به کاهش نهاد.
از سمت راست ، منتقدین می گویند که استراتژی های توسعه گرا، بازار آزاد استقلال خود را انکار می کند. با ایجاد یک اقتصاد بازار کنترل شده دولت، طبیعت ارگانیکی را که در آن بازار ایجاد می شود، از بین می برد. آنها استدلال می کنند که استراتژی های توسعه گرا عموماً در گذشته کار نکرده است، و بسیاری از کشورها را ترک کرده است، در حقیقت بدتر از آنکه قبل از شروع توسعه تحت کنترل دولت باشند. این به دلیل عدم آزادی در بازار آزاد و ماهیت تنگ کننده آن است. به نوبه خود، استدلال می شود، نیروهای توتالیتر واکنشی، دولت را در پاسخ به مداخلات غربی، مانند ونزوئلا چاوز و نیکاراگوئه اورتگا، مسئولیت خود را به دست می گیرند و مشکلات پیچیده تری برای چشم انداز غربی توسعه ایجاد می کنند.
این تئوری مبتنی بر این فرض است که نه تنها مراحل مشابه برای توسعه در همه کشورها وجود دارد بلکه حرکت خطی از یک مرحله به مرحله دیگر وجود دارد که از مرحله سنتی یا ابتدایی به مرحله مدرن یا صنعتی حرکت می کند.
... [مشاهده متن کامل]
«عصر طلایی» مکتب توسعه گرایی پس از سال ۱۹۴۵ آغاز شد و تا اواخر دهه ۱۹۶۰ گسترش یافت. با این همه، در دهه ۱۹۷۰ محبوبیت و گسترش توسعه گرایی متزلزل شد و رو به کاهش نهاد.
از سمت راست ، منتقدین می گویند که استراتژی های توسعه گرا، بازار آزاد استقلال خود را انکار می کند. با ایجاد یک اقتصاد بازار کنترل شده دولت، طبیعت ارگانیکی را که در آن بازار ایجاد می شود، از بین می برد. آنها استدلال می کنند که استراتژی های توسعه گرا عموماً در گذشته کار نکرده است، و بسیاری از کشورها را ترک کرده است، در حقیقت بدتر از آنکه قبل از شروع توسعه تحت کنترل دولت باشند. این به دلیل عدم آزادی در بازار آزاد و ماهیت تنگ کننده آن است. به نوبه خود، استدلال می شود، نیروهای توتالیتر واکنشی، دولت را در پاسخ به مداخلات غربی، مانند ونزوئلا چاوز و نیکاراگوئه اورتگا، مسئولیت خود را به دست می گیرند و مشکلات پیچیده تری برای چشم انداز غربی توسعه ایجاد می کنند.
