تقلید

تقلید نپذیرفتم و حجت ننهفتم
زیرا که نشد حق بتقلید مشهر.
ناصرخسرو.
هرکه او از پس تقلید همی خواند
مر مرا، خود ز پسش رفتن نتوانم.
ناصرخسرو.
بیان کن حال و جایش را اگر دانی مرا ور نه
مپوی اندر ره حکمت ز تقلید ای پسر عمیا.
ناصرخسرو ( دیوان ص 28 ) .
تو چون موری و این راه است همچون موی تو تاری
مرو زنهار بر تقلید و بر تخمین و بر عمیا.
سنائی.
عابدی درسبیل تقلید منکر حال درویشان بود وبی خبر از درد ایشان.
( گلستان ) .
به تقلید کافر شدم روز چند
برهمن شدم در مقالات زند.
( بوستان ) .
عبادت به تقلید گمراهی است
خنک رهروی را که آگاهی است.
( بوستان ) .
مر مرا تقلیدشان بر باد داد
که دو صد لعنت بر این تقلید باد.
مولوی.
از ره تقلید آن صوفی همین
خر برفت آغاز کرد اندر حنین.
مولوی.
زانکه تقلید آفت هر نیکوئیست
گر بود تقلید اگر کوه قویست.
مولوی.
پی تقلید رفتن از کوریست
در هر کس زدن ز بی نوریست.
اوحدی.
نگویمت که بزر باش حامی اشراف
که آن بمذهب من هست تیره وجدانی
ولیک گویمت ازامر چون خودی بگذر
مباش بنده تقلید اگر نه حیوانی.
کمالی.
|| ( اصطلاح فقه ) فتوی مجتهدی را عمل کردن. عمل کردن عامی بدانچه مجتهد اعلم در مسائل شرعی فرعی فتوی دهد. مقابل اجتهاد. || کاری کردن که دیگری کرده است. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) . || بازی و تمثیل مضحک کسی یا کاری. ( یادداشت ایضاً ) .
منبع. لغت نامه دهخدا

نام منبع به انگلیسی: A Concise Pahlavi Dictionary by D. N Mackenzie

در میان بگذاریم، بیشتر مجبور می شویم، که مسیر دیگری را در پیش خود بر روی پا بگیریم و به این ترتیب از مسیر اصلی خود باز گردیم. ما که خودمان را باور داریم، اهدافی نیز داریم، که باید به آنها دست یابیم. اما پس از گفتن اهداف خود به دیگری، احساسات دیگری با احساسات ما آمیخته می شوند و خلوت ما را با خدا از بین می برند. متأسفانه هرگز نباید رازها و تاکیدات خود را با دیگران در اشتراک گذاشت، زیرا رازها هستند، که ما را انسان می سازند. اینها همچنین می توانند، مراسم پیش پا افتاده ای باشند، همانند نوشیدن یک لیتر آب در اول صبح و یا غیره. گفتن این مطالب به دیگری باعث ایجاد احساسات در افراد دیگر می گردد و سپس در مقابل ما قضاوت را بوجود میاورد، بنابراین ابتدا باید هر روز صبح قبل از نوشیدن آب، این انرژی ها را از خودمان دور کنیم و در این راه احساس بدی خواهیم داشت. حتی گاهی اوقات از ادامه مراسم خود باز می داریم و سپس یک رسم و یا آرزو ویران می گردد. حتی فکر می کنم، که بهتر باشد، که به بهترین دوستان خود نیز چیزی نگوییم. بیایید و در مورد آب و هوا و یا زیبایی دنیا صحبت کنیم، بیایید برویم به یک پارک و در مورد زیبایی گل های آنجا صحبت کنیم. اما در بهترین حالت ممکن، اجازه ندهیم، که گل مورد علاقه ما را لمس کنند. من از روی تجربه می گویم، که وقتی می نویسم، حتی نباید احساسات خود را با خانواده خود در میان گذاشت. به قول امام صادق ( ع ) ، چقدر زیباست تنهایی با خداوند متعال، در این رابطه.

فرهنگ فارسی عمید
فرهنگ فارسی معین
فرهنگ واژه های سره
فرهنگ فارسی هوشیار
واژگان مترادف و متضاد

تقلید مصدر عربی باب تفعیل از مادّه «قَلَد»، و در لغت به معنای چیزی را ملازم کسی یا شخصی قرار دادن و گردن نهادن به کاری است. این واژه در اصطلاح فقهی به معنای التزام به عمل و گفتار مجتهد معیّن است. البته این واژه در متون فقهی در مبحث حج به معنای «علامتی بر گردن قربانی آویختن تا معلوم شود برای قربانی در حج است» هم به کار رفته است. در منابع اصولی و فقهی دو گونه تعریف برای تقلید مطرح شده شماری از فقها تقلید را امری متمایز از عمل کردن به حکم شرعی و آن را اخذ فتوای مجتهد یا پذیرفتن آن یا التزام داشتن به آن تعریف کرده اند. در برابر، بیشتر فقها ماهیت تقلید را همان پیروی عملی از فتوای مجتهد دانسته اند.
از دیدگاه فقه اسلامی، تقلید در برخی موارد، از جمله دربارهٔ احکام ضروری و یقینی مجاز نیست، زیرا در سیرهٔ عقلا تقلید تنها در مواردی صورت می گیرد که علم و قطع برای خود شخص وجود نداشته باشد. مورد دیگری که تقلید در آن ممکن نیست، عقایدی است که باید نسبت به آن ها اعتقاد یقینی حاصل شود ( مانند اصول دین ) ، حال آنکه تقلید یقین آور نیست. البته در برخی عقاید فرعی مذهبی رجوع جاهل به عالم می تواند برای مکلف یقین آور باشد، مانند رجوع به پیامبر اسلام برای تعیین امام و جانشینان پس از او؛ ولی این امر مصداق تقلید مصطلح شمرده نشده است. اهل سنّت نیز تقلید در عقاید را جایز نمی دانند زیرا در این گونه امور تفکر و رسیدن به اطمینانْ مطلوب و تقلید مذموم است. آیة ۲۲ سورهٔ زخرف پیروی بی دلیل از روش گذشتگان را ناپسند شمرده و پیامبر اسلام نیز به تفکر در آیات مربوط به معرفت الهی توصیه کرده است. تنها به ظاهری مذهبان جواز تقلید در عقاید نسبت داده شده است.
موارد دیگر ممنوعیت تقلید در منابع فقهی امامی عبارت اند از: مسائل اصول فقه؛ مقدّمات اجتهاد، مانند صرف و نحو؛ شناختن مفهوم آن دسته از موضوعات احکام شرعی که جنبهٔ عرفی یا لغوی دارند، بر خلاف مواردی که شرع آن ها را ایجاد نموده ( مانند نماز و روزه ) ؛ و بالاخره احکام غیرالزامی مانند مستحبات و مکروهات که نیازی به تقلید ندارند و می توان آن ها را به امید رسیدن به پاداش الاهی انجام داد. در پاره ای منابع فقهی سه مورد نخست هم، به استناد سیره عقلا، مشمول ادلهٔ جواز تقلیدند.