composer of popular songs, sonneteer
تصنیف شعر
versification
تصنیف عاشقانه
ballad
تصنیف کردن
author, compose, write, to compose or write
تصنیف کردن اهنگ
orchestrate, composition, musical composition, popular song, ditty
فارسی به انگلیسی
تصنیف شعر
تصنیف عاشقانه
تصنیف کردن
تصنیف کردن اهنگ
مترادف ها
غنا، اواز، سرود، تصنیف، شعر، ترانه، سرود روحانی، نغمه، خنیا
اواز، سرود، تصنیف
تصنیف، شعر افسانه ای، یک قطعهء رومانتیک
سرود، تصنیف، ترانه
اهنگ، تصنیف، ترانه، نغمه، لحن، اهنگ شیرین، صدای موسیقی نوا، خنیا، نواخت
پیشنهاد کاربران
تصنیف: تألیف، تدوین، و همچنین به معنای صنف صنف کردن و دسته بندی کردن است.
تصنیف رایج ترین فرم در موسیقی سنتی ایرانی است که وزن متریک دارد. نام کامل این فرم احتمالاً «تصنیف صوت» بوده که به مرور زمان کوتاه شده است. اصطلاح تصنیف از حوالی سدهٔ ۸ تا ۹ قمری به کار رفته و در سدهٔ دهم قمری رواج یافته است. با این حال، برخی محققان موسیقی واژهٔ تصنیف را به معنایی عام تر که شامل هر موسیقیِ موزون آوازی باشد، تعبیر می کنند و برای آن ریشه های کهن تری مانند گاتاهای زرتشت می جویند.
... [مشاهده متن کامل]
قدیمی ترین تصنیف هایی که امروز به جا مانده مربوط به دورهٔ عبدالقادر مراغه ای ( که در دورهٔ تیموریان می زیست ) است. تصنیف های دورهٔ صفویه اغلب اوزان عروضی داشتند. در دورهٔ زندیه نوع خاصی از تصنیف با نام «کارِ عمل» ( یا «کار و عمل» ) رایج بود که گاه مقصود از آن نمایش دادن مقام و گوشه های هر دستگاه بود. همچنین تصنیف های عامیانه ای نیز در واکنش به مسائل سیاسی و اجتماعی ساخته می شدند. اما رواج تصنیف به شکل امروزی، به اواخر دورهٔ قاجاریه و آغاز جنبش مشروطه ایران نسبت داده می شود. در این دوره، شاعران و آهنگسازان بسیاری به تصنیف روی آوردند و بسیاری از این تصنیف ها وضعیت سیاسی و اجتماعی جامعهٔ آن دوران را منعکس می کردند. این مفهوم، با آنچه در موسیقی قدیم ایران ( پیش از قرن دوازدهم هجری ) تصنیف نامیده می شد متفاوت است، چرا که برخلاف تصنیف های قدیمی، نقش موسیقی از شعر در این تصانیف بیشتر بود.
در رواج تصنیف، نقش دو تن از آهنگسازان اواخر قاجار، علی اکبر شیدا و عارف قزوینی انکارناپذیر بود. شیدا تصنیف را از مقال گفتگوهای عامیانه به محفل هنرمندان برد، و عارف محتوا، مضامین و فرم تصنیف را تکامل بخشید و کاربردی نو برای آن به وجود آورد. تصنیف های شیدا و برخی از تصنیف های عارف عاشقانه بودند، اما عارف از تصنیف بیشتر برای بیان مفاهیم سیاسی و میهنی استفاده می کرد. پس از عارف و شیدا، محمدتقی بهار نیز بابت ورود تصنیف به ادبیات مکتوب ایران مؤثر بود. تصنیف های بهار نیز مانند تصنیف های عارف ماهیت ملی - میهنی داشتند، و بهار که شاعر توانمندی بود، توانست ارتباط بین شاعری و تصنیف سازی را مستحکم تر کند. از دهه ۱۳۴۰ خورشیدی تصنیف سازان این دوره که اغلب از شاگردان ابوالحسن صبا بودند از لفظ «ترانه» برای توصیف تصنیف ها استفاده کردند؛ از همین رو، از دههٔ ۱۳۲۰ ه. خ به بعد تصنیف سرایی نیز کم کم جای خود را به ترانه سرایی داد. اما رشد این ترانه های دستگاهی، با وقوع انقلاب اسلامی ایران متوقف شد. این دوره که با حذف موسیقی پاپ نیز همراه بود، به ساختن تصنیف هایی با روش قدیم، و نیز احیای لفظ «تصنیف» برای توصیف این فرم موسیقی منجر شد. در این دوره، تصنیف سازان برای آن که به «ترانه» و «ترانه سرایی» پشت کنند، به استفاده از اشعار شعرای قدیمی در تصنیف ها روی آوردند و نقش ترانه سرا در تصنیف سازی حذف شد. تصنیف سازی بین موسیقی دانان معاصر نیز محدود است؛ از جمله تصنیف سازان معاصر می توان از محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و محمدرضا شجریان یاد کرد.
... [مشاهده متن کامل]
قدیمی ترین تصنیف هایی که امروز به جا مانده مربوط به دورهٔ عبدالقادر مراغه ای ( که در دورهٔ تیموریان می زیست ) است. تصنیف های دورهٔ صفویه اغلب اوزان عروضی داشتند. در دورهٔ زندیه نوع خاصی از تصنیف با نام «کارِ عمل» ( یا «کار و عمل» ) رایج بود که گاه مقصود از آن نمایش دادن مقام و گوشه های هر دستگاه بود. همچنین تصنیف های عامیانه ای نیز در واکنش به مسائل سیاسی و اجتماعی ساخته می شدند. اما رواج تصنیف به شکل امروزی، به اواخر دورهٔ قاجاریه و آغاز جنبش مشروطه ایران نسبت داده می شود. در این دوره، شاعران و آهنگسازان بسیاری به تصنیف روی آوردند و بسیاری از این تصنیف ها وضعیت سیاسی و اجتماعی جامعهٔ آن دوران را منعکس می کردند. این مفهوم، با آنچه در موسیقی قدیم ایران ( پیش از قرن دوازدهم هجری ) تصنیف نامیده می شد متفاوت است، چرا که برخلاف تصنیف های قدیمی، نقش موسیقی از شعر در این تصانیف بیشتر بود.
در رواج تصنیف، نقش دو تن از آهنگسازان اواخر قاجار، علی اکبر شیدا و عارف قزوینی انکارناپذیر بود. شیدا تصنیف را از مقال گفتگوهای عامیانه به محفل هنرمندان برد، و عارف محتوا، مضامین و فرم تصنیف را تکامل بخشید و کاربردی نو برای آن به وجود آورد. تصنیف های شیدا و برخی از تصنیف های عارف عاشقانه بودند، اما عارف از تصنیف بیشتر برای بیان مفاهیم سیاسی و میهنی استفاده می کرد. پس از عارف و شیدا، محمدتقی بهار نیز بابت ورود تصنیف به ادبیات مکتوب ایران مؤثر بود. تصنیف های بهار نیز مانند تصنیف های عارف ماهیت ملی - میهنی داشتند، و بهار که شاعر توانمندی بود، توانست ارتباط بین شاعری و تصنیف سازی را مستحکم تر کند. از دهه ۱۳۴۰ خورشیدی تصنیف سازان این دوره که اغلب از شاگردان ابوالحسن صبا بودند از لفظ «ترانه» برای توصیف تصنیف ها استفاده کردند؛ از همین رو، از دههٔ ۱۳۲۰ ه. خ به بعد تصنیف سرایی نیز کم کم جای خود را به ترانه سرایی داد. اما رشد این ترانه های دستگاهی، با وقوع انقلاب اسلامی ایران متوقف شد. این دوره که با حذف موسیقی پاپ نیز همراه بود، به ساختن تصنیف هایی با روش قدیم، و نیز احیای لفظ «تصنیف» برای توصیف این فرم موسیقی منجر شد. در این دوره، تصنیف سازان برای آن که به «ترانه» و «ترانه سرایی» پشت کنند، به استفاده از اشعار شعرای قدیمی در تصنیف ها روی آوردند و نقش ترانه سرا در تصنیف سازی حذف شد. تصنیف سازی بین موسیقی دانان معاصر نیز محدود است؛ از جمله تصنیف سازان معاصر می توان از محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و محمدرضا شجریان یاد کرد.
تألیف و تدوین و تصنیف کتب موارد متفاوتی از هم هستند.
تألیف آن است که مولف از منابع متعدد مواردی را اخذ کرده و جمع آوری کند.
اما تصنیف آن است که مصنف به تحقیق و استنتاج خویش مطالب کتاب را تحریر کند.
بهمچنین تدوین به هر نوع از نوشتار از هر زمینه و موضوعی گویند.
تألیف آن است که مولف از منابع متعدد مواردی را اخذ کرده و جمع آوری کند.
اما تصنیف آن است که مصنف به تحقیق و استنتاج خویش مطالب کتاب را تحریر کند.
بهمچنین تدوین به هر نوع از نوشتار از هر زمینه و موضوعی گویند.
ترانه, سروده، موسیفی