ترور

از سال ۱۷۸۹ به هراس گروهی گفته شده یعنی کاری که باعث ترس گروهی و یا هراس یک رژیم می شود. ( Le Petit Robert 1 )

این واژه در سال 1931 برای نخستین بار به معنای حذف فیزیکی مخالفان سیاسی بکار رفته است.
در سال 1789 نیز برای نخستین بار در فرانسه برای رژیم سرکوبگر ویتنام بکار رفته است .

وحشتناک تر از خوی ترور، جا افتادن این خو در مردم یا فرهنگ ترور است. فرهنگ ترور به معنای ضریب بالای هراس افکنی و زدوخورد فراوان در جامعه می باشد.
بیشترین کمک را به کاهش هراس، آگاهی می کند. آگاهی در یک فضای مدنی سالم، ضریب خطر را برای همگان به شدت کاهش می دهد. بزرگان یک جامعه در کاستن یا افزودن وحشت، نقش زیادی دارند. قرآن، تذکر می دهد که مومنان حتی به هنگام نماز، امور حفاظتی را رعایت کنند اما این نباید به معنای هراس ایشان و مرگ گریزی باشد. ایجاد بادیگارد یا گروه حفاظت شخصی، روش اصلی برخورد با ریشه های ترور نیست و گاه می تواند به ابعاد آن، دامن هم بزند. بزرگان و فرمانروایان ما معمولا بجای فرار از ترور، با این پدیده روبرو می شوند و ای بسا با آغوش باز به سوی کشته شدن در این راه می روند. سرآمد آنها علی المرتضی می باشد که گویی در هر لحظه از زندگی مخصوصا از لیلةالمبیت در پایان صفر ( شب اتفاق قریش بر سر ترور پیامبر ) تا لیلةالقدر در پایان رمضان به فاصله چهل سال، در حال برخورد با پدیده ترور می باشد. او در رویارویی خود، بجای تاکید بر روشهایی چون برخورداری از بادیگارد، رسالت یک بزرگمرد را در رویارویی آگاهانه با چالش ها ضمن رعایت ادب و جوانمردی به دور از نمایش های ریاکارانه و شعارزدگی، نشان می دهد. او عملا برای فقرزدایی، چه فقر علمی و فکری و چه فقر مالی و اقتصادی، تلاش می کند و در راستای کاستن از شکاف طبقاتی و شدت جهل، ایجاد فضای مسالمت آمیز مدنی و همراه کردن علوم مختلف و افکار انتقادی جوانان، گام برمی دارد. چنین ویژگی هایی او را از جاویدترین نیکان
می سازند.
در برابر، فردی چون معاویه ایستاده است که خودش هم از ترور گزیده شده؛ گویا تروریستها در همان شبی که علی را ضربت می زنند، به معاویه نیز حمله می کنند و تقریبا یک دستش را چلاق می نمایند. معاویه همچنین به نشان حفاظت از مکان های عمومی خصوصا مساجد و ائمه جمعه، اهتمام دارد و هزینه زیادی می کند اما عملا معاویه، بیش از آن که قربانی ترور و مخالف آن باشد، خودش از طراحان بزرگ ترور و قتل های زنجیره ای مخالفان سیاسی و حتی مردم و کودکان بی دفاع است. او را اگرنه نخستین، می توان بزرگترین نماینده حکومت ترور در تاریخ مسلمانان برشمرد. تئوری استبداد در جهان اسلام توسط او به وسیله ترور و با قدرت زیاد، پیاده و تثبیت می شود.
متاسفانه ترور و غافل کشی وارد فرهنگ تشیع و کسانی که خود را مرید علی بن ابیطالب می خوانند هم شده است. سرآمد آنها حسن صباح از شیوخ هفت امامی ها در سده پنجم هجری است که گروهی پرآوازه را با هدف ترور به مرکزیت الموت در نزدیکی تهران، سازمان می دهد.
در هنگامه پایان جنگ جهانی دوم و خروج قوای متفقین از ایران، برخی فقها و طلاب دوازده امامی هم رویکرد ترور را در پیش می گیرند. هسته نخستین آنها به نام فدائیان اسلام شناخته می شود که هرچند با ترور افرادی چون تیمسار رزم آرا به یک قهرمان تبدیل می گردد اما با ترور دکتر کسروی و دکتر فاطمی، همچنین تهدید دکتر مصدق به ناسیونالیسم و نهضت ملی آسیب می زند و زمینه بازگشتن حکومت وحشت و کودتا را با توانایی بیشتر، فراهم می نماید.
برخی دانشگاهیان و دانشجویان نیز آلوده به رویکردهای تروریستی می شوند که سرآمد آنها سازمان مجاهدین خلق می باشد. بیشتر اعضای کلیدی آن، دانشجویان رشته های حقوق و مهندسی هستند اما گویی دانش آنها چندسویه و همراه با آگاهی عمیق نیست و به همین دلیل، تاثیر رفتارهای تروریستی یا اصطلاحا جهادی آنها نسبت به اهداف کلانشان، غالبا معکوس است.
خوشبختانه هم حوزه و هم دانشگاه، هیچگاه بصورت یکپارچه به حمایت از گروههای ترور برنخاسته اند اما انتطار بیشتری از آنها می رود. در راه آگاهی، آنها بار سنگین تری بر دوش دارند. نه تنها نباید ابزارهای خشونت و آدمکشی را ترجیح دهند بلکه لازم است بصورت یکپارچه در برابر رفتارهای تروریستی و قهرمانهای کاذب از تاریخ گذشته تا به امروز قرار بگیرند و برای تبیین و بهبود شرایط جامعه مدنی در آینده نزدیک، تلاش و تکاپوی جدی تری از خود نشان دهند

تاریخی نیز رفتارهای تروریستی در ایران پدیدار است. در گزارش بیستون از داریوش سخن از ترور بردیا بدستور شاه وقت، کمبوجیه می رود. بزرگان فرهنگ ایرانی، این گونه از برخورد را نپسندیده و نشان از پستی و دون مایگی می انگارند. با این حال، در تواریخ غیرایرانی، چنین شیوه هایی به برخی بزرگان ایرانی نسبت داده می شود؛ از جمله قتل رهبران سکاها بدست کیاکسار، قتل پی در پی شاهان هخامنشی پس از داریوش، قتل کراسوس بدست سورنا، . . . در صدر اسلام نیز قتل چند شیخ و شاعر جاهلیت عربی را به پیامبر نسبت داده اند اما عموما بسیاری از صحابه پیامبر، قربانی ترور هستند در حالی که از عمل به ترور، اکراه می ورزند