ترمه

اصولاً پارچهٔ ترمه به سبب بافت منحصر به فرد، و به دلیل تراکم زیاد پودهایش از یک مقاومت نسبی مطلوب برخوردار است و در مجموع پردوام تر از بقیهٔ انواع پارچه است. با این وجود، نور و رطوبت از بزرگ ترین عوامل رنگ پریدگی ترمه است؛ زیرا قسمت های سیاه آن در برابر نور و حرارت حساس تر از بقیهٔ قسمت ها بوده و به راحتی آن ها را جذب می کند.
بید یکی از دشمنان ترمه است و به همان گونه که پارچه های پشمی در برابر بیدزدگی محافظت می شود، می بایست در نگهداشت ترمه اقدام شود، که متداول ترین آن ها استفاده از نفتالین می باشد. از آن جا که معمولاً ترمه با آستری و یراق همراه می شود، شستن ترمه با آب به محصول آسیب می رساند و از طرفی دمای بالای آب و مواد شیمیایی موجود در مواد شوینده نیز می تواند آسیب زا باشد؛ بنابراین تنها راهی که برای شستشوی ترمه پیشنهاد شده خشک شویی است.
شروع ترمه بافی در ایران به اوایل دوره صفویه می رسد، در این میان عده ای عقیده دارند که زادگاه اولیه ترمه قلب آسیای مرکزی و ارتفاعات کشمیر است. عده ای نیز بر این معتقدند که بافت ترمه از ایران آغاز شده و سپس به کشمیر راه یافته است. آنچه به جرات می توان در خصوص این پارچه بسیار ظریف گفت آن است که ذوق و سلیقه و ابتکار ایرانیان در ظرافت بافت، جنس و طرح های خیال انگیز آن در جهان کم نظیر می باشد. این هنر در دوره شاه عباس صفوی به اوج شکوفایی و تکامل خود دست یافت، که شهره جهان گشت و به یکی از محصولات صادراتی ایران مبدل شد.
در گذشته نقش های ترمه را به روش انگشتی ایجاد می کردند ولی امروزه از دستگاه چهاروردی ( که برای شعربافی و نساجی سنتی به کار می رود ) استفاده می شود. ترمه بافی از اوایل دوران صفویه در ایران رونق داشته ولی اکنون در حال منسوخ شدن است و تنها در یزد و ( در اداره کل هنرهای سنتی سازمان میراث فرهنگی، برای حفظ و احیای این هنر ) کارگاه های ترمه بافی وجود دارند.

این پارچه از الیاف لطیف مانند ابریشم و پشم بافته می شود و طرح های منحنی مانند بته جقه و گل های شاه عباسی در رنگ های مختلف در آن به کار می رود.
ترمه با طرح های بسیار متنوعی در نقاط مختلف ایران بافته می شود، اما ترمه یزد به زیبایی و کیفیت بالا معروف است.