تباه

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

به سادگیمیتوان فهمید اش برابری دارد با as لاتین یا همان از ایرانی که بعدها ساده شد به ز یا س یا ش یعنی سه گونه جدید از آن ساخته شد و اصل آن اش بوده که خود اش هم به شکل جدیدتر آن یعنی از و سپس ز نوشته شد . خب با اینحال اشتباه اگر اش تباه باشد چه مینا میدهد؟
سادست یعنی از تباهی
همالنطور که اشکم یا شکم = از کم = از کمانه و انحنا ( اشاره به جایی دارد که انحنا دارد ؛ چون شکم جای انحنا دارد و قوس دار میباشد )