تازی

تِی زی = زاده یِ تِی :تِی گویا نامِ پَهنه ای بایَد بوده باشَد وَ مانَندِ نام های خانِوادِگی دَر بَلوچِستان : شاه زی یا دَر اَفغانِستان : کَرزَی یا دَر پارسیِ کُنونی زاده مانَندِ :شاه زاده
پیش نَهاد : تازی = تِی زی ؛ عَرَب = اَرَب

برگرفته از یادداشتی در پیوند زیر:
https://www. behzadbozorgmehr. com/2018/01/blog - post_32. html

برگرفته از نوشتارِ �خون پاک آریایی؟!� ب. الف. بزرگمهر ۲۵ مهر ماه ۱۳۹۴
http://www. behzadbozorgmehr. com/2015/10/blog - post_17. html

( ( نبشتن یکی نه که نزدیک سی
چه رومی چه تازی و چه پارسی. ) )
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 260. )

این سگ را در برخی از زبان ها به نام های تازی ایرانی، تازی عربی و سالوکی می شناسند. در عربی به آن سلوقی می گویند. تازی، سگ تازی، سلوقی، سالوقی و سالوکی ( تلفظ و ضبط ناشی از آوانگاری نام عربی «سلوقی» در متن های اروپایی ) نام هایی است که در فارسی بر این حیوان بکار رفته است.
برخی نام «سگ تازی» را به خاطر یکی از معنی های کلمه «تازی»، به معنی «سگ عربی» می دانند. «تازی» در فارسی از مصدر «تاختن» می آید که با ویژگی دوندگی این نوع سگ متناسب است. احتمالاً این سگ های شکاری پیش از اسلام نیز با نام «تازی» خوانده می شدند.
قدیمی ترین آثار حضور سگ های تازی در منطقه ای یافتند که قدیمی ترین محل سکونت بشر در دشت بود. در تپه های باستانی سیلک، واقع در نزدیکی شهر کاشان، علاوه بر استخوان حیوانات اهلی دوران پیشین، استخوان های یک سگ تازی نیز به دست آمد که متعلق به هزاره چهارم پیش از میلاد بود.
در برخی از ظروف سفالین منقوش به نقوشی از سگ های تازی در تعقیب حیواناتی از جمله گوزن، آهو و بزکوهی برمی خوریم که با نهایت دقت و به سبکی انتزاعی ترسیم شده است. سفالینه های مکشوف از تل باکون در نزدیکی تخت جمشید نمونه های منحصر به فردی از نقوش تازی را از ۴۲۰۰ تا ۳۸۰۰ سال پیش از میلاد به نمایش گذاشته اند. باریکی اندام، دست ها و پاهای بلند و کشیده، پوزه باریک و دمی حلقه مانند همه از خصوصیات بارز سگ های تازی است که بر این سفال ها تصویر شده است.
علاوه بر ظروف سفالین، نقش تازی ها را بر روی مهرها و اثر مهرهای به جا مانده از ایران باستان نیز می توان مشاهده کرد.
از آثار یافت شده در گورهای فراعنه مصر که متعلق به ۲۱۰۰ سال پیش از میلاداند شواهدی به دست آمد که نشان می دهد در آن زمان اجساد تازی ها را مانند خداوندگارشان مومیایی کرده و به خاک می سپردند.
تازی ها در میان اعراب نیز دارای اهمیت و ارزش بالایی بوده اند. آنان این سگ ها را "سلوقی" می نامند و همواره در طول زمان قبایل بدوی عرب برای تامین مایحتاج خود وابسته به قدرت خارق العاده تازی ها بوده اند. اگر چه سگ در دین اسلام نجس شمرده می شود اما استثناهایی در مورد این نژاد خاص میان اعراب وجود داشت. بنا بر اعتقاد آنان تازی هدیه ای از جانب خداوند بود. آنان تنها سگانی بودند که اجازه داشتند داخل خیمه شیخ های عرب بنشینند. در میان اعراب علاقه و گرامی داشت نسبت به این سگ به حدی بود که آن را «ال حُر» می نامیدند که به معنای حیوان آزاده و اصیل است.
در اسطوره های ایرانی شکار آموختن به سگان از ابداعات هوشنگ پیشدادی است.
در گذشته شاهان و بزرگان به شکار با سگ های تازی علاقه داشتند و همیشه در تازی - خانه های آن ها تعداد زیادی تازی وجود داشت که هر یک دارای خدمه و مسئول خاص خود بودند. سلطان محمود غزنوی تمام تازی های خود را جل اطلس و زربفت می پوشاند و گردن بند جواهرنشان به گردنشان می انداخت. در رستم التواریخ نیز آمده است، در دوران صفویه مسئول سگ های شکاری را «تازی کش باشی» می نامیدند و تازی خانه های آن ها پر بود از «سگان شیرگیر پلنگ فرسا و تازی های نخجیر گیر آهو ربا. »
از تازی ها برای شکار انواع حیوانات صحرایی از قبیل آهو، جبیر، گور و خرگوش استفاده می شود.
ویکی پدیا