بوییدن

شکیبائی و نام باید گزید ( فردوسی )
۱. بینایی / دیدن / بینش
شبی دیرند و ظلمت را مهیا
چو نابینا در او دو چشم بینا ( رودکی )
۲. شنوایی / شنفتن / شِنَوِش
بشنوانید مرا شیون من وز دل سنگ
بشنوید آه رشید ار شنوائید همه ( خاقانی شروانی )
۳. بویایی / بوییدن / بویش
گر نداری خون مشک آهوان
سنبل تر بهر بویایی فرست ( خاقانی شروانی )
۴. مزایی / مزیدن یا مچتن ( پارسی میانه ) / مزش
وزان پس به کار دگر درخزیم
که تلخی مزیدیم و شیرین مزیم ( فردوسی )
۵. بساوایی / بساویدن یا پسودن / بساوش
کمندی بر آن کنگره درببست
گره زد برو چند و ببسود دست ( فردوسی )

[ بوییدن: بُستن ] ( مص م )
[ بوی، بُست، بُسته ] کنست ها.
چیزی را بوی کّنُستن.
خواهشمندانه بده همان عطرت را که یک بار ببویمش : خواهشمندانه بده همان عطرت را که یکبار بوی کّنمش.
سپاس! بُستمش، چه خوب می بوید این : سپاس! بوی کُِنستَمَش، چه خوب بوی می دهد این.
[ بویانیدن: بویانستن: بُستانیدن ] ( مص واد )
[:بویان، بُستاند، بُستانید، بُستانده، بُستانیده] کُنستاند ها.
بر بوییدن یا بُستن واداشتن. بوی کُنستاندن.
گفتمت:
این دارو را یکبار ببوی، نَبُستی. اگر اینبار نبویی باز سرت می بویانمش :
گفتمت:
این دارو را یکبار بوی بکن، بوی نَکُنِستی، اگر اینبار بوی نکنی باز سرت بوی می کنانمش.
[ بویانانیدن: بُستانانیدن ]
چال های آینده.