بومی

تاریخ شمسی - هجری گرچه ریشه در هجرت پیامبر اسلام دارد، در ایران امروز بومی محسوب میشود، اما تاریخ قمری - هجری اجنبی یا بیگانه و تحمیلی میباشد و آنهم نه اینکه قوم عرب ساکن سرزمین حجاز آنرا بر ما تحمیل نموده باشد بلکه خودی های بیگانه پرست.
نام ایسا به شکل تفکیکی ای سا به معنای شبیه یا مثل و مانند این، در زبان فارسی فراباستان یک نام بومی در سرزمین ایران بوده است، اما تحول نوشتاری آن در قرآن بصورت عیسی یک تحمیل ظالمانه و ستمگرانه محسوب میشود. شاید منظور حکیم وحیانی و سراینده ی حکمت قرآنی از این تغییر بیانی و نوشتاری، ای سی ( این ۳۰ ) بوده باشد در مقایسه با نام موسا به شکل موسی ( مو ۳۰ ) . نام فرزند دوم آبراهام و سارا به شکل ایساّک، ایسااک تلفظ و بیان میشده به معنای ایسای کوچک و تبدیل آن بصورت اسحاق با هدف گمراه نمودن پارسی زبانان اواخر دوران امپراتوری ساسانی و آیندگان آنان تا به امروز و تا آینده های دور دست صورت گرفته و نا با هدف و نیت پاک. نام فرزند اول ابراهیم به زبان آبراهام و هاجر کنیز اجیبتی ( مصری ) سرا و سارای وی به دو شکل زیر تلفظ و بیان میشده؛ یکی ایسما اِل به معنای اینست اِل ما و دیگری ایسماایل یعنی اینست ایل ما یا اینست سر ایل ما. تبدیل این نام توسط جبرئیل ( همان گابریئل ماریائی یا مریمی ) بصورت اسماعیل با همان هدف و نیت ناپاک اتفاق افتاده. نام خود آبراهام از سه کلمه فارسی - سومری به شکل زیر ساخته شده : آب راه ام، به زبان پدر یا مادر سومری به معنای آب یا توشه نوشیدنی راه من و نه به معنای پدر اقوام یهود ( جوده ) و عرب ( در اصل به شکل های مفرد و جمع آرب و آراب به معنای رب و رب های آسمانی ) . تبدیل این نام در قرآن به شکل ابراهیم بازهم با همان قصد و نیت گمراه کنندگی صورت پدیرفته. نوآه در زبان فارسی سومری به معنای آه یا دَم نو بوده در رقابت با دَم قدیمی یعنی آدم، لذا تحول این نام بومی - فارسی به شکل نوح در قرآن با همان نیت شوم اتفاق افتاده، حال یا به امر و خواست الله ( که یک نام برای پروردگار پس از نام رَب بیش نبوده و نمی باشد ) و یا به امر و خواست رسول الله با هدف گسترش سریع و همه جانبه ی دین نوپای خود در سرزمین پهناور ایران در دوران ساسانیان ( در اصل و ریشه به شکل زازانیان به معنای زایندگان یا تولید کنندگان دانش بُندهشن ) در میدان رقابت سرسختانه با نام های موسا، ایسا، زرتشت، بودا و آئین و ادیان و شرایع یا شریعت های هندوئی و بودائی و یهودیت و زرتشتیت و مسیحیت.
آدم در زبان فارسی فراباستان یک مفهوم بومی بوده به معنای زیر : دَم آسمانی که در کلیه ی جهات مکانی و بیمکانی بسوی بیکرانی و بیشماری و در طول زمان و بیزمانی بسوی آینده ی بی پایان گرمای زندگی بخش آن هرگز به سردی نمی گراید و شعله های آتش آن هیچگاه خاموش نمیشود، لذا تبدیل این بینش و باور حقیقی به یک نام و گذاشتن آن بر روی اولین مرد آفریده شده در فلان باغچه در قدم اول توسط موسا و سپس محمّد، ایجاد بنیادی ترین شاهراه گمراه برای حرکت احساس، اندیشه یا فکر، خیال و تصور بشر بر روی آن محسوب میشود بسوی غرق شدن هرچه بیشتر در ظلمت ژرف و جهل علاج ناپذیر. حال یا به امر و خواست یهوَه، آبَّا به شکل آبابا یعنی بابای آسمانی ایسا و الله به موسا و ایسا و محمّد یا به امر و خواست خود آنان با هدف ارضای شهوات غرایز نام آوری و شهرت طلبی، برتر بینی خود و ایل و طایفه و قبیله و فوم خودی در میدان رقابت با نام ها و ایلات و طوایف و قبایل و اقوام بیگانه یا غیر خودی.
واژه بومی علاوه بر منسوب به بوم، شاید به معنای بوی من و یا همبوی من، هم بوده باشد.

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹