بوسه

بوسه، اسم مرکب از: بوس + ه ( پسوند سازنده اسم ) از مصدر بوسیدن در زبان ایرانی - پهلوی میانه Būsītan واژه ای نام آوا است؛ یعنی نامش برگرفته از صدایش است. فشار دو لب بر همدیگر و باز شدنش آوایی شبیه واژه ماچ یا بوسه می سازد. بوسی تن بعدها بوسی دن شده و حرف ت جایش را به حرف دال داده. محکم است که بوسه از ریشه «بساویدن» به معنی لمس کردن باشد. واژه بوسه فارسی است. در زبان آلمانی واژه مشابهی ( Bussi ) به همین معنا است.
انسان شناسان هنوز به یک اتفاق نظر در مورد اینکه آیا عمل بوسیدن یاد گرفتنی می باشد یا غریزی، نرسیده اند. این عمل ممکن است با عمل تمیز کردن که در بین برخی حیوانات دیده می شود ارتباط داشته باشد. کریستوفر نیروپ متخصصی است که انواع بوسه ها را شناسایی و طبقه بندی کرده است و خاطرنشان می نماید که؛ مقوله های بوسه تا حدودی در هم تنیده هستند و بیشتر مواقع همپوشانی دارند. از جمله بنا بر اظهارات وی، فرانسوی ها ۲۰ و آلمان ها ۳۰ گونهٔ مختلف بوسه دارند بوسیدن لب های شخص دیگر در بسیاری از فرهنگ های جهان به یک بیان مشترک برای ابراز محبت یا شادباش گرم تبدیل شده است. نیروپ همچنین می نویسد که بوسه می تواند برای بیان احساساتی عاری از عناصر شهوانی مورد استفاده قرار بگیرد و با این تفاسیر، می تواند بسیار عمیق و ماندگار باقی بماند. او می افزاید: چنین بوسه هایی می توانند بیانگر عشق، به معنای واقعی کلمه باشند که حاکی از پیام محبت، وفاداری، قدردانی، شفقت، همدلی، شادی شدید یا اندوه عمیق باشد. :   79

نامه ی باستان ، ج ۳ ، داستان سیاوش ، دکتر کزازی ۱۳۸۴، ص ۲۳۸.