بها

�بها� واژه ای فارسی میانه ( پهلوی ) است و در متون پهلوی به صورت wahā به معنی �ارزش، قیمت� به کار می رفته است.
📚 ( MacKenzie, A Concise Pahlavi Dictionary, 1971, ص 93 )
در فارسی نو هم �بها� با همان معنا ادامه یافته: �ارزش، قیمت� ( لغت نامه دهخدا؛ فرهنگ معین ) .
هیچ منبع معتبر زبان شناسی ترکی ( مثلاً Doerfer, T�rkische und Mongolische Elemente im Neupersischen ) �بها� را ترکی نمی داند، بلکه همه بر ایرانی بودن آن تأکید دارند.
- - -
2. ریشه ی واژه �بهادر�
�بهادر / بهادر� ( در متون تاریخی: بهادر، بهادُر، بهادور ) از ترکی وارد فارسی شده است، به معنای دلیر، شجاع.
📚 ( Dehkhoda; Clauson, An Etymological Dictionary of Pre - Thirteenth - Century Turkish, 1972, ص 317 )
در ترکی قدیم ( اورخون، قرن ۸ م. ) واژه baγatur / baghatur ثبت شده، به معنای �دلیر، جنگاور�.
📚 ( Tekin, Orhon Yazıtları, 1988 )
در مغولی هم �baγatur� وجود دارد ( حتی مشهورترین مثال: چنگیز خان لقب �باغاتور� داشته است ) .
یعنی �بهادر� یک وام واژه ترکی/مغولی در فارسی است، اما ریشه اش اصلاً به �بها�ی فارسی مربوط نیست.
- - -
3. ارتباط جعلی �بها� و �بهادر�
بعضی جعل نویس ها می خواهند این دو را یکی بگیرند و بگویند �بها� هم ترکی است! در حالی که:
�بها� = واژه اصیل ایرانی ( فارسی میانه: wahā ) .
�بهادر� = واژه ترکی/مغولی ( baγatur ) .
این ها دو ریشه ی جداگانه دارند و فقط در فارسیِ نو، به دلیل شباهت ظاهری کنار هم آمده اند.
- - -
✅ نتیجه:
�بها� ریشه ایرانی دارد ( فارسی میانه ) .
�بهادر� وام واژه ای ترکی/مغولی است.
پیوند دادن �بها� و �بهادر� برای اثبات ترکی بودن �بها� یک تحریف آشکار و مغالطه است.
- - -

ای صاحب تفاخر و ابهت. ( برگرفته از ترجمه ها )
یا
ای صاحب فخر و زیبایی ( برگرفته از ترجمه ها )
یا
ای صاحب افتخار و خرمی ( برگرفته از ترجمه ها )
که همه ی آنها صحیح می باشد اما با توجه به اهمیت آشنا بودن کلمه در یادسپاری زیباتر و آسانتر، به نظر می رسد ترجمه ی ابتدایی بهتر است.
ای صاحب افتخار و ابهت.