بند

بُختن که ریخت کهنتر آن بوختن بوده در پهلوی به چم رهایی دادن و آزاد کردن بوده مانند بُختیشوع به چم آزاد شده عیسی ( پزشک مسیحی گندی شاپور ) ، ولی سخن از بَختن شد به چم بخشیدن که واژه بخش هم بن کنونی آن و به کار رونده در پهلوی تاکنون بوده. ( هرچند پیوند معنایی میان رهایی دادن و بخشیدن نمایان است )
از دیدگاه ادبی نیازی نیست که بنِ بخش از کارواژه بخشتن به دست آید، همانگونه که برای نمونه "فروش" بن کنونی "فروختن" است نه فروخشتن!، بخش هم بن کنونی بختن بوده نه بخشتن.
در پارسی با گردش زمانی کارواژه از گذشته به اکنون، دگرش برخی واجها را هم می بینیم مانند دگرش واج خ به ز یا ش یا س.
ولی اینکه ریشه خودِ بخش چه بوده، این یک واژه ی تک بخشی یا تک هجایی ست درواقع یک تکواژ است که در آغاز از بختن به دست آمده واکنون از خود کارواژه بخشیدن را ساخته، پس خودش ریشه است و کسی در ریشه دنبال ریشه دیگری نمی گردد وگرنه زنجیره بی پایانی خواهد شد که داستان ریشه یابی را بی سرانجام و گنگ می گذارد ولی با این همه می باید گفت که در آغاز از بختن گرفته شده است.
روند ساخت واژگان در پارسی با استناد به نمونه های فراوان و واقعی در بنمایه های پارسی باستان ومیانه یعنی از هزاره های گذشته پذیرفتنی و قابل توضیح است که پیوسته و بدون گم شدن حلقه ای از این زنجیره تاکنون پیش آمده ولی ادعاهای شما در کدام بنمایه ترکی آمده؟ پیشینه آن چقدر است؟
روند دگردیسی با به باغ و باغیش را از کدام منبع می توانید گواه بیاورید؟ گیریم که در جایی هم باشد در سنجش با بنمایه های بسیار کهنتر پهلوی، چه حرفی برای گفتن برایش می ماند؟ مسلما از منبع جدیدتر به منبع کهنتر که نرفته!
جدای از این، برای ریشه "با" با آن همه معنی که با یک سه نقطه ی ( . . . ) ناقابل معانی آن را تا ناکجا آباد پیش می برید چه نمونه ای و از کجا دارید؟ از وارماق؟! این که خود از بار پارسی ( پهلوی ) گرفته شده که برایش در بالا روشنگری شد،
پسوند نام مکانساز غ هم شاید منظور پسوند اق یا لاق باشد که نمونه بسیار کهنتر آن به ریخت لاخ در پهلوی و بن کارواژه ای Loc در زبانهای اروپایی دیده می شود، واژه باغ هم که از اساس واژه ای شناسنامه دار در پارسی و پهلوی ست و این وصله ها به آن نمی چسبد.
پسوند ش ادعایی شما هم که تا اینجا هرچه بافته بودید را شکافت رفت پی کارش:
" ش که از کاربرد های آن، التصاقه رساننده معنی به اشتراک گذاری می باشد" !!!
بخشش کجا، به اشتراک گذاشتن کجا؟
اگر هم ش در ترکی پسوند نام مصدرساز باشد که همان پسوند ِش پارسی ست که از "یشن" پهلوی به دست آمده.
زبان ترکی به خاطر شرایط ابتدایی که تاکنون دست به گریبان آن بوده هنوز صداهای کوتاه را به صدای کشیده دگرگون می کند، میان دو واج بیصدا، اولی را صدادار می کند که خودتان هم نمونه اش را در باغیش گفتید و موارد دیگر، آن نمونه های دو واج بیصدا که آورده اید هم به جز اندک بودن و برخی از آنها که کاربردی در زبان مردم ندارد، در کاربردیهایش هم واج بیصدای دوم یا واگویی نمی شود یا بازهم یک واج صدادار میان آنها گذاشته می شود. واجهایی که در ترکی قدیم نماینده دو واج بیصدا بوده اند نیز در اصل واج دوم، تودماغی و مبهم واگویی می گردد، از سویی مربوط به ترکی قدیمِ پیرامون مغولستان است نه ترکی چرخش یافته ی آذربایگان.
طبیعی ست که با این چارچوب، بخش به باخیش یا باغیش دگردیس شود، ترکزبانهایی هم که واژه بخش و دیگر واژگان را به شیوه درست آن می گویند همانا در حال بازگشت به خودِ بنیادین شان هستند.

معلوم می شود این عده از مفردات اندک اصلا ترک آذربایجان نیستند که از آبرو و. . . . صحبت به میان می آوردند
یعنی اگر کسی آذربایجانی باشد می داند که باغلاماق به معنی بستن است ( هرچند در ریشه با واژه ترکی باغئش هم ریشه است ولی در کاربرد معنایی، تمثیل کننده معنای دیگری از باغ ( پیوند، ارتباط، بند. . . ) در فعل باغلاماق می باشد که معنای بستن و. . . را به واژه باغلاماق می دهد ) واینکه هیچ وقت آن را مساوی با بخشیدن نمی گیرد
این مفردات به اسم خودشان قادر به حرف زدن نیستند به اسم دیگران نظر می دهند

چه طور انتظار می رود که ما که در ترکی از بن واژه " با " شروع کرده و به شکلی التصاقی و قابل توجیه به شکل " باغئش" رسیده ایم ، بیاییم و آن را از شکل "بخش" در فارسی وام بگیریم در حالی در خود فارسی این واژه غیر قابل تجزیه و توجیه است یا به قولی بخش بخشه دیگه
و در اصل این فارسی است که بخش را از باغئش ترکی وام گرفته است چون که به کار بردن اشکالی مانند باغئش در فارسی غیر متداول زیرا در فارسی مصوت " ئ" وجود ندارد و فارسی زبان ها آن را به درستی نمی توانند تلفظ کنند و آن را یا به دیگر اصوات مانند او ، اِ ، اَ ، اُ و ای تبدیل می کنند یا کلا حذف کرده و کلمه را بدون آن تلفظ می کنند که در این مورد می شود شکل " باغش" ولی چون تلفظ این شکل ازکلمه با " آ" سخت است " آ " را به " اَ " تبدیل می کنند که شکل " بَغش" به دست می آید ولی چون در این کلمه تلفظ غ تلفظ کلمه را سخت می کند آن را به خ تبدیل می کنند که در نهایت شکل " بخش " به دست می آید
در ترکی استانبولی به شکلی دیگر رفتار می کنند و چون تلفظ " آ" متداول است شکل " باغش" حفظ کرده و غ را به ه تبدیل می کنند و به شکل " باهش" استفاده می کنند
و اینکه گفتن شکل بخش برای ترک زبانان راحت است به همین خاطر بسیاری هستند از ترک زبانان که این واژه به شکل بخش تلفظ می کنند ولی هیچ فارس زبانی وجود ندارد که بتواند شکل " باغئش " را درست تلفظ کند
حال سوال اینجاست ترک زبانی که می تواند شکل بخش را به راحتی تلفظ کند چه احتیاجی دارد که آن را به شکل " باغئش " تبدیل کند ولی فارس زبانی که نمی تواند " باغئش" را تلفظ کند مجبور است آن را به شکل فارسی و تلفظ پذیر برای خود در آورد در نتیجه آن را به شکل بخش در می آورد
اینکه گفته می شود در ترکی آمدن دو واج بی صدا پشت سرهم نامتدوال است کاملا غلط است چون ترکی از جمله زبان های دنیای کهن است که در الفبای کهن خود حروف نوشتاری که نماینده دو واج بی صدا که پشت سرهم می آیند و در آخر کلمات می آیند می باشد مانند - ng و nch - و nt - و از طرفی علاوه براین در ترکی بسیارند واژگانی که می توانیم در آن آمدن دواج بی صدا در آخر یا در وسط کلمه را مشاهده کنیم ( آمدن دو واج بی صدا در ابتدای کلمه است که نامتداول می باشد )
مثال
گولونج = مضحک ، خنده دار
سِوینج = مسرت ، سرور ، مایه شادی و مسرت
دایانج = مقاومت ، استقامت و. . .
دیرنج = ایستادگی ، پایداری
قالخ = بایست ، آلت = پایین، زیر ، اوست = بالا
آست = زیر ، تحت
ایلگینج = عجیب ، عجیب و غریب
سارپ = اسم پسر
آلپ = قهرمان
قئلئنت = راه حل ، راه چاره و. . . . .
آرخ = رود

برپایه گفته این کاربر شاید در ترکی و هنگام بخشایش گناهان، باید این گناهان میان ترکزبانان به اشتراک ( انبازش ) گذاشته شود سپس بخشیده گردد!
البته این گزافه ها برای چشمبندی و توجیه زورکی همان بافندگیها و ریشه تراشیهاست وگرنه ارزش دیگری ندارد.
-
واژه "بخش" از واژه های زبان پهلوی ست و به همین ریخت و چَمار ( مفهوم ) در این زبان کاربرد می داشته.
این واژه در پهلوی بن کنونی کارواژه " بَختن" بوده به چم بخشیدن و واژه بخت به چم سرنوشت و بخششِ آسمانی نیز از این کارواژه به دست آید.
بسیار منطقی ست که واژه ی بَخش از زبان پهلوی که زبان نیاکان در آذربایگان بوده به زبان ترکی راه یافته، به ریخت باغیش درآمده و با افزوده شدن پسوند کارواژه ساز به آن، کارواژه ای به چم بخشیدن نیز از آن به دست آمده است.
روال پرکاربرد در ترکی اینگونه است که هنوز صداهای کوتاهِ واژگان به صداهای کشیده دگردیس می گردد ( از نخستین مراحل فرگشت و بالندگی زبان ) و چون به شیوه فراگیرانه ای در واژگان ترکی، دو واج بیصدا پشت سر هم نمی آیند ( به همان دلیل نابالندگی زبان ) ، به ناچار میان دو واج [خ] و [ش] یا غ و ش صدای ی به کار می رود بدینگونه بخش به باخیش یا باغیش دگرگون می گردد.
-
درباره واژه ی " بَر" یا "بار" نیز که کارواژه ی " بُردن" از آن به دست آمده ( باردن/بردن ) ، این واژه در پهلوی به همین ریخت و در پارسی باستان به دیس " بَرَنتی" بوده و از واژه نیاآریو اروپایی bhre به دست می آید، واژه Bar را به همین چمِ پارسی آن یا نزدیک به این چم، در بسیاری از دیگر زبانهای این خانواده می توان یافت و همچنین واژه های burden، bear، bring و. . . در خور نگرش هستند.
واژه بار به ریخت "وار" یا " وَر" در جایگاه پسوند در واژگان بسیاری دیده می شود: خروار= بار خر ( به صورت یکای وزن هم درآمده ) / گوشواره= بار گوش/ دشوار= بار بد ( که کم کم معنای سخت و مشکل پیدا کرده ) / استوار= که در پهلوی استوبار بوده به چم چیزی که سختی و ستبری در خود داراست/ بزرگوار= کسی که ( بار ) بزرگمنشی دارد/ دانشور= کسی که بار دانش دارد/ هنرور، سرور و. . .
پسوند وار از همان زبان کهن آذربایگان به زبان نوآمده به آن مرزوبوم نیز راهیافته است.

باغئش = با غ ئ ش "
با "ریشه فعلی قدیمی در ترکی است که دارای معانی چون رسیدن ، دست یافتن ، کسب کردن ، هستی یافتن ، دارا شدن ، بزرگ شدن ، توسعه یافتن و. . . .
می باشد که می توانیم تجلی آن را در واژه هایی مانند بارماق دید که به معنی رسیدن ، رسیده شدن ، دست یافتن و. . . می باشدکه امروزه به شکل وارماق گفته می شود یا واژه " بار " به معنی محصول در این شکل و در شکل "وار" به معنی هستی ، دارایی ، ثروت و یا واژه بایئندئر به معنی توسعه یافته ، آباد و . . . .
با غ ( غ یا ق یا ک یکی از کاربردهایش التصاقه اسم ساز یا اسم مکان ساز بودن است ) که در کل معانی زیر را به دست می دهد
باغ = پیوند ، چیزی که مرتبط سازنده است ، چیزی که دو چیز را به هم می رساند یا مرتبط می سازد یا پیوند می زند و. . .
باغ =زمین یا محوطه ای که درختان و گیاهان در آن می رسند بارور می شوند و محصول می دهند
باغ یا شکل دیگر آن بای= غنا ، دارایی و. . . . که مد نظر در این مورد این معنی می باشد
باغ ئ ( در این مورد التصاقه واسط که جهت سهولت تلفظ آمده )
باغئ ش ( ش که از کاربرد های آن التصاقه رساننده معنی به اشتراک گذاری می باشد )
در کل معنی باغئش می شود بخشی از دارایی یا ثروت و. . . . که با دیگران به اشتراک گذاشته می شود یا دارایی یا ثروت و. . . به اشتراک گذاشته شده تا دیگران از آن بهره مند شوند
و فعل باغئشلاماق می شود اعطا کردن بخشی از دارایی یا ثروت و. . . . به دیگری تا بهره ای ازآن برده باشد
واژه باغئش به شکل بخش با معنی کلی قسمت یا جز برداشت شده با این معنی به کار گرفته شده و بخشیدن نیز با همین معنای کلی اعطای جز یا قسمتی از چیزی به دیگری به کار گرفته شده
اما در مورد بخشیدن گناه ( یا باغئشلاماق ) کاربرد آن در ترکی به این صورت بوده که می گفتند من همه گناهت را به تو می بخشم که می شده اعطای تمام گناه یک به فرد به او ولی بعدها به شکل من گناهت را بخشیدم در آمده که باعث شکل گیری معنای جدیدی برای فعل باغئشلاماق یعنی عفو کردن یا گذشتن از ( گناه ) شده است
در کل نیز نه واژه بخش فارسی است نه فعل یا مصدر جعلی بخشیدن

اما جناب وهسودان /باز/ هیچ ربطی به کنشواژ /باغ/ ندارد و ریشه این فعل یعنی باغلاماق از واژه ایرانی بگ به معنی بخشنده و /خدا/دادار/ ایرانی باستان می باشد .

واژه بنده نیز که برگرفته از بند است در پهلوی در ریخت بندگ ( bandag ) به کار می رفته که از واژه "بنداکه" در پارسی باستان گرفته شده و نیز "بندی" به چم زندانی:
به رفتن همچو بندی لَنگ از آنی / که بند ایزدی بسته ست رانت ( ناصرخسرو )
بسی بنده و بندی آزاد کرد / ز یزدان به نیکی بسی یاد کرد ( نظامی )
واژه های بند و بسته کنارهم در شعر ناصرخسرو درخور نگرش است.
همچنین نامواژه "دَربند" به چم دژ و قلعه که نام شهرها و روستاهای فراوانی در ایران بوده و هست و شاید نامدارترینش شهر مرزی دربند ( دربنت کنونی ) در شاهنشاهی ساسانی باشد.
به دربندِ حصن اندر آمد فرود / دلیران، درِ دژ ببستند زود ( فردوسی )
نه دربند گاهم نه دربند جاه / نه خورشید خواهم نه روشن کلاه ( فردوسی )
-
واژه "باز" به چم [گشوده] در فرهنگ لغت فرس اسدی ( سده 5 ) و به همین چم آمده است و نیز در سروده های شاعران پیش و پس از او:
زِستن و مردنت یکی است مرا / غَلبَکَن دَر، چه باز یا چه فراز ( ابوشکور بلخی سده 3 و 4 ) [غلبکن در=در پنجره دار]
مگو از هیچ نوعی پیش زن راز / که زن رازت بگوید جمله سرباز ( سر گشوده ) ( عطار سده 6 )
نام باز یا شهباز نیز که گونه ای پرنده شکاری است به همین ریخت پیشینه در زبان پهلوی دارد و دلیل نامیدنش به آن، گشودن و باز نگه داشتن بالها در زمانی دراز در آسمان است.
همی کرد نخجیر با یوز و باز / برآمد بر این روزگار دراز ( فردوسی )
-
واژه هایی مانند بند، باز و. . . مانند هزاران واژه پهلوی - پارسی که در ترکی آذربایگان میخ خود را کوبیده اند را نمی توان ترکی وانمود کرد بلکه اینها نشان دهنده ی روامندی زبان پهلوی در سده های نه چندان دور در آن دیار است.

خود واژه ipek از ریشه قدیمی yip ( همان ip ) گرفته شده است که از آن yipek و از روی آن شکل ipek خلاصه شده است .
ارتباط و تناسب معنایی و ساختاری بین واژگان ip , ipek و bağ ( ıpak ) برای هر ترک زبانی به وضوح مشهود است
از طرفی باغ در ترکی بیشتر به معنی بستن و مفاهیم مشابه آن به کار می رود تا مفهوم باز که بخواهیم در روندی تبدیلی مانند باز - باج - باگ - باغ باغ ترکی را به باز نسبت بدهیم
و این که باز به معنی گشوده یک واژه ترکی است و شکل کامل آن ağbaz می باشد که از فعل aymak به معنی جداشدن از هم باز شدن گرفته شده است یعنی اگر این روند تبدیلی ذکر شده در بالا را در این مورد صحیح فرض کنیم ( که در اصل اشتباه است ) دوباره مثلا به اصطلاح توانسته ایم از یک واژه ترکی ( باز = گشوده ) به یک واژه ترکی دیگر " باغ" ( با معانی کاملا متضاد ) رسیده باشیم .
از طرف دیگر واژه " باجه " یک واژه فارسی است که از باز به دست نیامده بلکه از واژه مرکب " بادچاه" شکل گرفته که به مرور زمان به " بادجا " یعنی سوراخ یا مکانی همانند پنجره که از آن باد و جریان هوا می گذشته که به شکل امروزی " باجه " در آمده است یعنی در این مورد هیچ گونه باج یا باجه ای وجود ندارد که از باز به دست آمده باشد

گونه است که فردوسیش ستوده: نشست بزرگان و آزادگان

و در ترکی واژه ای که به صورت مستقیم برای باز به کار می رود
واژه "آچئق" می باشد که اگر صحیح تر بگوییم از فعل "آچماق" به معنی باز کردن و. . . به دست آمده است .
از طرفی در ترکی کلمات بسیاری وجود دارند که از واژه "باغ" به معنی بند ، بستگی ، ارتباط ، پیوند و. . . . مشتق شده اند و معنای پایه آن ها بر واژه "باغ" استوار است مانند:
- bağlamak = بستن ، بند کردن ، مرتبط ساختن ، ارتباط دادن ، پیوند دادن
- bağlı = بسته ، وابسته ، بسته شده ، بند شده
- bağlam = ارتباط مثلا:
bu bağlamda" diyecek bir şey yok"
"در این ارتباط" چیزی برای گفتن نیست.
- bağlılık = وابستگی ، تبعیت ،
- bağımlı = معتاد ، دارای وابستگی مریض گونه به چیزی، وابسته ، غیر مستقل ، فاقد استقلال
- bağımlılık = عدم داشتن استقلال ، dependency
- bağımsız = مستقل ، غیر وابسته ، خود مختار
- bağımsızlık = استقلال، عدم وابستگی ، خودمختاری
- bağlantı = ارتباط ، connection
- bağlama = عمل بستن ، بسته ، بسته بندی
- bağdaş = هم پیوند ، با هم مرتبط ، سازگار
- bağdaştırmak = با هم مرتبط ساختن ، با هم هماهنگ ساختن ، باهم سازگار کردن
- bağdaşmaz = ناسازگار ، نامرتبط ، نا هماهنگ
- bağla� = حرف ربط ، اتصال
- bağımlanmak = به چیزی وابستگی پیدا کردن ، به چیزی اعتیاد پیدا کردن
- bağlattırmak = بستن ، تعطیل کردن ، پلمپ کردن موجب بسته شدن مکانی یا سازمان یا ارگانی شدن
- bağlayıcı =پیوند دهنده ، بند کننده ، ارتباط دهنده
- bağlanmak = بسته شدن، به کسی از لحاط عاطفی و عشقی وابستگی پیدا کردن و. . .
و
. . . .

از ağmak مشتق ağıb ( یا aymış ) به دست می آید که به معنی جدا شده ، از هم باز شده و. . . می باشد
از ağıb مشتق ağıbaz ( یا aymışca ) به دست می آید که به معنی به شکل جدا شده ، به صورت از هم باز شده ، بازو. . . می باشد که طی یک فرآینده ساده شوی ابتدا به شکل ağbaz در آمده و با کاهش و تخفیف تلفظ "ğ" به شکل aabaz در می آید که چون در ترکی میل به استفاده از مصوت کوتاه در کلمات می باشد کلمه به شکل abaz تغییر می کند که در ادامه با حذف a به شکل نهایی baz در آمده است .
و به صورت "باز" با معنی open وارد فارسی شده است
پس "باز" در اصل به معنی از هم جدا شده ، منفک ، جدا می باشد و معنای خود را از مفهوم جدا شدن از فعل "آیماق " گرفته است و در اصل "وقتی فرآیند باز شدن صورت می گیرد، که چیزی از چیزی یا بخشی از بخش دیگر جدا شود .

متضادشم=آشماخ
باغلاماخ، آشماخ.
چرا دارن سعی میکنند واژگان فارسی رو ترکی جلوه بدهند؟؟؟
چون زبانشان زیبایی فارسی را ندارد، و این واژگان زیباتر از برابر ترکیشان است، و زبان ترکی را هم زیباتر میکند. ولی از طرفی چون زیاد هستند مجبورند به ریشه یابی های جعلی روی آورند. اگر واقعی بود زبانشناسان ودانشمندان تورک خیلی وقت پیش از زبانشان به عنوان زبانی ریشه دار دفاع می کردند، و برخی ها هم وام گیری زبان ترکی از فارسی را بیشتر از هر زبانی می دانند، و این پانترک ها را به تکاپو انداخته.
واژگان ترکی و فارسی مشخص هستن، واژگان تورکی معمولا درازند و آخرشان آخ دارند، و در زبان فارسی کاملا مشخصن👇 =ییلاق، قشلاق، چخماق، قنداق، گلن گدن.
البته ریشه یابی های اینان در هیچ چیز تاثیر ندارد چون ۹۹درصد چیزی که می گویند ساختگی است.

حتی خود فعل بستن یک مصدر جعلی می باشد که از سه بخش تشکیل شده
۱ - ب مابعد مفتوح ( ba ) که شکل کوتاه شده و نرم کلمه باغ ( bağ ) ترکی به معنی وصله، بند ، پیوند، ارتباط ، اتصال. . . . می باشد که کاهش ک حذف تلفظ غین به اشکال ba ( با ) و ba ( به ) در آمده
۲ - فعل است
۳ - نون ماقبل مفتوح که در زبان های ژرمانیک مانند آلمانی برای ایجاد شکل مصدری به کار می رود مانند fahren ، seven, trinken
کلمه بند بعد ورود به زبان های اروپایی به اشکال مختلف چون band , bund , bind , bond در آمده واز آن مشتقات بسیاری در زبان آلمانی مانند bundes , bundesliga, bundesgerit, verbindung, verband, bindenدر زبان فرانسه bandage یا همان بانداژ و. . . ایجاد شده
در خود فارسی با تغییر حرف "ب" به حرف"و" به شکل وند در آمده و به عنوان پسوند در ساخت کلمات زیادی در فارسی مورد استفاده قرار گرفته است مانند :
خداوند
شهروند
پسوند
پیوند
پیشوند
آوند یا آبوند
دماوند یا دمابند ( دمابندان مانند یخبندان )
و در اسامی فامیل مانند : سلطانوند ، محمودوند ، ترکاشوند و. . . .
وبه صورت بند در مواردی مانند:
بنده، بنده نوازی ، بندگی ، خدابنده ، بنددار ، حنابندان، ظروف بندی
پیش بند، زیربندی، جلوبندی، آب بندی ، یخبندان ، طبقه بندی ، دسته بندی ، گروه بندی، زمان بندی، کرت بندی ، همبندی، قطعه بندی. . . .
واز مصدر جعلی بستن کلماتی مانند :
داربست ، بسته ، بسته بندی، وابسته ، وابستگی ، همبسته ، همبستگی ، بستنی ، بن بست ، بستنی سازی ،
که همگی در نتیجه تغذیه فارسی از یک کلمه ترکی موجودیت پیدا کرده اند

" بند در معنی دستان و نیرنگ به کار رفته است ؛ ریخت هایی دیگر از آن " پند و " فند " می تواند بود که هنوز به معنی شگرد و شیوه ی نازک و نغز در ریخت کوتاه شده ی " فن " در کشتی کاربرد دارد . "
همان جلد 1 ص 316
واژه ی فارسی بند به زبان های غربی وارد شده و در ریخت bind در آمده و در زبان انگلیسی در معنی: بستن، اسیر کردن، گرفتار شدن، با نوار یا طناب بستن و. . . امروزه کار برد دارد. واژه ی باند زخم بندی هم از آن گرفته شده است.