بلع

واژه بلع کاملا پارسی است چون در عربی میشود ابتلاع این واژه یعنی بلع صد درصد پارسی است .

در فارسی: فارش
از کنش فاریدن

کلمه ( بلع ) - که مصدر ثلاثی مجرد ابلعی است - به معنای اجرأ و جریان دادن چیزی در حلق به طرف معده ، و یا به عبارت دیگر به طرف جوف بدن است

بی سواد، کم سواد

به حرکت غذا از دهان تا انتهای مری بلع می گویند

در پارسی " اوبارش "

در پهلوی و پارسی " اوبارش " از بن اوباریدن به چم بلعیدن است ، برابر نسک فرهنگ کوچک زبان پهلوی از مکنزی و برگردان بانو مهشید میرفخرایی.