بعل

بعل، فی نفسه در مقام خداوندِ باروری گماشته شده بود و در آن حیطه، شاهزاده، ارباب زمین خوانده می شد. او را همچنین خدای باران و شبنم خطاب می کردند، دو قالبی از رطوبت که برای باروری و حاصل خیزی خاک سرزمین کنعان، لازم و حیاتی بود. در زبان اوگاریتی و در کتاب عهد عتیق عبری، بعل ( בעל ) خدای طوفان لقب گرفته است. بعل یکی از سه خدای بزرگ است که مورد پرستش همهٔ سومریان بود. خدای زمین که صورت اکدی بَعل سامی های عربی است. دو خدای دیگر آنو و اآ به ترتیب آقای آسمان و صاحب درهٔ عمیق هستند.
نام بعل در کتاب مقدس ذکر شده است. مهم ترین اشاره به آن در زمانی است که پادشاهی شمال اسرائیل از پرستش یهوه فاصله گرفته و اجازه می دهد که بعل در آن سرزمین مورد پرستش قرار گیرد. کتاب اول پادشاهان باب ۱۸ آیات ۲۰ تا ۴۰ که داستان الیاس نبی را بیان می کند تلاش های او را برای متقاعد کردن قوم بنی اسرائیل به بازگشت به پرستش یهوه و نابود کردن معابد بعل بیان می کند. الیاس نبی در دامنهٔ کوه کرمل کاهنان بعل را به مبارزه می طلبد و معجزهٔ خداوند در برابر چشمان آنان آشکار می گردد؛ اما با وجود این معجزه، پادشاهی شمال اسرائیل به پرستش بعل ادامه داده و سرانجام خداوند وعده می دهد که آن را به دست آشوریان نابود گرداند.