برسم

مراسم بَرسَم یا مراسم بَرِسمَن مقصود از برسم گرفتن، دعا خواندن و سپاس به جای آوردن، نسبت به تنعم از نباتات است که مایهٔ تغذیهٔ انسان و چهارپا و وسیلهٔ جمال طبیعت است. در مراسم برسم، برسم را در آب زور می گذارند و از رطوبت به آن نیرو می دهند به خوبی یادآور باران و بالیدن رستنی ها و آبیاری محصول و بارآور ساختن زمین است. در قدیم پیش از غذا برسم به دست گرفته، دعا می خوانده اند و سپاس نعمت به جای می آوردند. در بخشهای مختلف اوستا از برسم یاد گردیده است.
گذشته از اوستا، به واسطه خبری از استرابون ( ۲۷ قبل از میلاد - ۱۴ پس از میلاد ) ، رسم «برسم گرفتن» نزد ایرانیان برآورد می شود. وی دربارهٔ یک آتشکده در کاپادوکیه ( آسیای صغیر ) می نویسد: «مغان درآنجا آتشی که هرگز خاموش نمی شود را نگهداری کرده و هر روز در آتشکده تقریباً یک ساعت در برابر آتش سرود می خوانند و یک بسته چوب در دست می گیرند و پرده ای تا به چانه آویخته که لب های آنان رامی پوشاند. » احتمالاً مقصود از بستهٔ چوب و پرده همان «برسم» و «پِنام» است.

و برسم میخواند برسم میگویند و الان هم کسانی که مقدار غذایی از یک پیر و قطب به عنوان شفا و دعا برای بیمار خود میگیرند به آن باژ برسم میگویند

دعا خواندن و سپاس به جای آوردن، نسبت به تنعم از نباتات است که مایهٔ تغذیهٔ انسان و چهارپا و وسیلهٔ جمال طبیعت است.