بایست

از �بایستن� بیشتر ، ساخت های �باید� ( مضارع ساده، سوم شخص مفرد ) ، � بایست � ( ماضی ساده، سوم شخص مفرد ) ، � می بایست � ( ماضی استمراری ، سوم شخص مفرد ) و � بایستی � ( صورت قدیم ماضی استمراری ، سوم شخص مفرد ) به کار می رود .
دستور زبان فارسی ۱ دکتر حسن احمدی گیوی ، دکتر حسن انوری

فعل امر از مصدر ایستادن هم به همین شکل نوشته می شود ؛
بایست = ب ایست به معنای توقف کن ، متوقف شو ، ساکن شو .

بایست:
( ( بایست در پهلوی در ریخت اپایست apāyist بکار می رفته است. ) )
( ( مرا خوارتر چون سه فرزند خویش
نبینم به هنگام بایست پیش ) )
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 333. )