درود
نام باکو در نوشته های کهن ارمنی به دیس [باکاوان یا باکوان] نگارش یافته که از دیدگاه جناب کسروی بخش نخست آن باکا یا باک همان بَغَ اوستایی و وان هم پسوند جا است به چم شهر خدا،
و بودن آتشکده های همیشه فروزان زرتشتی در آنجا را پشتیبان این دیدگاه می داند.
... [مشاهده متن کامل]
درباره پسوند وان:
تکواژهای وان و گان در جایگاه پسوند دارای یک چم ( معنا ) هستند که نشان دهنده جا می باشند، دگرش واجِ /و/ به /گ/ از پارسی میانه به پارسی نو به فراوانی دیده می شود مانند ویشتاسپ به گشتاسپ، ویراز به گراز، ویستردن به گستردن و. . . ،
برین پایه می توان پسوند وان را ریخت کهنتر گان دانست که همچنان در نامهایی مانند شیروان، ایروان، نخجوان، سراوان و. . . خود را نشان می دهد.
نام باکو در نوشته های کهن ارمنی به دیس [باکاوان یا باکوان] نگارش یافته که از دیدگاه جناب کسروی بخش نخست آن باکا یا باک همان بَغَ اوستایی و وان هم پسوند جا است به چم شهر خدا،
و بودن آتشکده های همیشه فروزان زرتشتی در آنجا را پشتیبان این دیدگاه می داند.
... [مشاهده متن کامل]
درباره پسوند وان:
تکواژهای وان و گان در جایگاه پسوند دارای یک چم ( معنا ) هستند که نشان دهنده جا می باشند، دگرش واجِ /و/ به /گ/ از پارسی میانه به پارسی نو به فراوانی دیده می شود مانند ویشتاسپ به گشتاسپ، ویراز به گراز، ویستردن به گستردن و. . . ،
برین پایه می توان پسوند وان را ریخت کهنتر گان دانست که همچنان در نامهایی مانند شیروان، ایروان، نخجوان، سراوان و. . . خود را نشان می دهد.
ریشه نام باکو به درستی روشن نشده است . نخستین بار در ۴۴۸ میلادی ، در دوره ی یزدگرد دوم ، پریسکوس نام آن را �باکو� ضبط کرده است. در ۳۳۲ ه. ق مسعودی آن را �باکُه � ، در ۳۴۱ ه. ق ابودُلَف خزرجی �باکویه �، و در ۳۷۲ ه. ق صاحب حدود العالم �باکو� آورده است. در قرن چهارم ، جغرافیدانان مسلمان ، مانند اصطخری و مقدسی آن را �باکوه� و در ۶۰۵ بکران �باکویه � و �باکُه�، و در ۷۲۱، ابوالفداء �باکوی� ضبط کرده است. از دوره ی صفویان به بعد، ظاهراً چون در باکو بادهای سختی می وزیده است ، آن را �بادکوبه � و �بادکویه � هم گفته اند. [۲]
... [مشاهده متن کامل]
به نظر کسروی ، باکو در اصل �باکوان� بوده و از دوجزء �باک � یا �بغ � ( از واژة اوستایی باگا ) به معنی خدا و پسوند �وان� به معنی جای ترکیب شده است. امروزه اهالی باکو شهر خود را �باکی � می خوانند.
... [مشاهده متن کامل]
به نظر کسروی ، باکو در اصل �باکوان� بوده و از دوجزء �باک � یا �بغ � ( از واژة اوستایی باگا ) به معنی خدا و پسوند �وان� به معنی جای ترکیب شده است. امروزه اهالی باکو شهر خود را �باکی � می خوانند.
نام شهر باکو : برگرفته از واژه اوستای و پارسی باستان " بغ ، بگ و باگ " به معنای خدا می باشد و به گونه " بغپان، باگپان ، باکوان " به معنای نگهبان خدا آمده و از این گونه واژگان در زبان پارسی بسیار یافت می شود، مانند : بگ داتی ، بغداد ، بغستان ( بیستون ) ، بگستان ( بجستان ) ، بغابوخش ( مگابیز ) و . . .