باعث

"ه" پسوندی است در زبان پارسی که واژه ای کنشگر ( =فاعل ) می سازد.
همانگونه که در واژه "رَنده" می بینیم، این واژه از دو بخش "رَند" و "ه" ساخته شده است. "رند" بن کنونی ( =بن مضارع ) "رندیدن" است که برابر "خرد کردن، تکه تکه کردن" است. با افزودن "ه" به بن کنونی "رندیدن"، کننده همین بن واژه "رندیدن" ساخته می شود یا همان "خرد کن، تکه تکه کن"
پس در اینجا، "چَمه" برابر "دلیل آور، گواه، شاهد" می باشد. این واژه برابر "باعث، موجب، سبب" است و می توان به جای آنها این واژه را به کار برد.
بدرود!

چند نمونه ی جایگزین برای گزاره ی �همکاری میان آن دو کشور باعث نگرانی ما می شود. �:
ـ همکاری میان آن دو کشور، نگرانی ما را در پی دارد.
ـ همکاری میان آن دو کشور به نگرانی ما دامن می زند.
ـ همکاری میان آن دو کشور، زمینه ساز نگرانی ماست؛ یا �همکاری میان آن دو کشور زمینه ی نگرانی ما را فراهم می کند. �
ـ همکاری میان آن دو کشور، نگرانی ما را برمی انگیزد.
باز هم می توان نمونه های دیگری اندیشید و بکار برد؛ با این همه، نکته ی برجسته تر در چنین رویکردی که تنها این واژه را در برنمی گیرد، نزدیک نمودن گزاره ها به شیوه ی کهن تر پارسی است و به باور من می توان با بکار گرفتن شیوه های بکاربرده شده از سوی بزرگان زبان پارسی چون فردوسی، سعدی و دیگران، واژگان شکسته و درهم ریخته شده ی زبانِ پارسی آمیخته به عربی و انگلیسی را باریک تر پالود و جایگزین های پاکیزه تر و شایسته تری یافت. امیدوارم این برداشت نادرست نیز پیش نیاید. آماج سخن من، تنها آن واژه ها و کژدیسگی هایی است که بزور ( بویژه درباره ی عربی ) یا از سرِ ولنگاری ( بویژه درباره ی انگلیسی ) بزبان پارسی چپانده شده اند؛ وگرنه، هر زبانی از آن میان، پارسی در گذر زمان به شوند هماوندی های بازرگانی و فرهنگی و . . . با زبان ها و فرهنگ های دیگر بده بستان دارد.