اگاهی

من می بینم، می شنوم، می بویم، می چشم، لمس میکنم، آیا حقیقتا من بطور مستقیم و بدون واسطه در پشت این ارگان ها یا عضو های حسی نشسته و تصاویر را نگاه میکنم، صدا ها را میشنوم، بوها را می بویم، مزه ها را می چشم و چیز ها را لمس میکنم یا روح، روان، جان شیرین و یا فهم و عقل در هستی یا وجودم دست اندر کارند ؟!
بدون اینکه یک پاسخ روشن و حقیقی و منطبق بر واقعیت و آماده به این سوالات در جیب داشته باشم، بر این باورم که نفس مجرد یا من همیشه پاک و منزه است و هیچگونه نیازی به تزکیه و تهذیب ندارد و از جنسیت مردانه و زنانه برخوردار است و لذا تقسیم آن به چهار نوع اماره و لوامه و ملهمه و مطمئنه و اعلام جهاد اکبر یا مبارزه بزرگ با آن از دیدگاه فردی من یکی از بنیادی ترین گمراهه روی های حکمت دینی محسوب میشود منجمله عبارت " کلیه نفوس ذائقه یا مزه موت یا مرگ را می چشند".
همچنین بدون اینکه بدانم به یقین بر این باورم که در لحظه بسته شدن نطفه کالبد تثلیثی مادی - روانی - روحی ( یا کالبد اتمی به زبان علمی ) در رحم مادر، نفس مجرد یا من برای اولین بار در این دنیا از ترکیب و پیوند نیمی از منِ پدر و نیمی از منِ مادر آفریده یا تولید نمیشود، زیرا اگر چنین باشد، آنگاه من های والدین در تولید فرزندان بعدی نیم تر و نیم تر خواهند گردید و در تولید آخرین فرزند به نهایت قلت خواهند رسید که حقیقت ندارد.
من معتقدم یا آگاهام به این حقیقت ژرف و ماورائی که کلیه نفوس مجرد یا من های انسانی ( منجمله نباتی و حیوانی ) در آفرینش اولیه یا مبدئی همین واقعیت و طبیعت در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت، جملگی بطور مطلق همزمان و همسن ( به احتمال قریب به یقین در سن چهل سالگی ) و زوجی از نفس مجرد یا منِ مطلق و بیکران خدای حقیقی و واقعی در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی آفریده شده و از جاودانگی برخوردار گردیده اند و نه از نفس مجرد یا من یک موجود خیالی - اوهامی تحت نام آدم ملقب به ابوالبشر.
در قرآن اشاره شده است که کلیه ی موجودات زنده نباتی و حیوانی و انسانی ( و حتا غیر زنده ) بصورت زوجی آفریده شده اند، اما داستان خلق بابا آدم و ننه حوای حضرات موسا ( مو30 ) و ایسا ( عیسی که معلوم نیست به این شکل به چه معناست ) و محمّد بر روی آن حقیقت آنچنان سایه ی سنگین و تاریک انداخته است، که خود آن حضرات نتوانسته اند به موجود بودن نیمزوج های ملکوتی یا آسمانی و جاودانه خاص و ویژه خویش با جنسیت معکوس پی ببرند، چه رسد به پیروان آنان بویژه در سطوح رهبری و پیشوائی و مرجعیت تقلید و فقاهت و . . . .

اگر موضوعِ آگاهی ، بدن و احساسات و افکار باشد ، مبشود ، آگاهی داننده یا نفس یا من .
اگر آگاهی بعدی به مشاهده و نظاره آگاهی داننده ، بنشیند ، میشود آگاهی مشاهده گر .
اگر آگاهی مشاهده گر به مشاهده خود بنشیند میشود ، آگاه بودن . و آگاه بودن ، یعنی تنها و فقط بودن ، شاهد بودن .
پس حقیقت خویشتن خویش ، ذات خویش همان آگاهی است که خصلت و طبیعتش ، شاهد بودن است .
آگاهی، جان است . جان هم ذره ای از اقیانوس آگاهی یا شمس الحق یا خدا است.