انقلاب اکتبر ( به روسی: Октябрьская революция ) که انقلاب کبیر سوسیالیستی اکتبر ( به روسی: Великая Октябрьская социалистическая революция ) ، اکتبر سرخ، قیام اکتبر و انقلاب بلشویکی نیز خوانده می شود، دومین و آخرین حرکت بزرگ از انقلاب روسیه بود که سبب ساز به قدرت رسیدن حزب بلشویک در روسیه و برپایی نظام شورایی شد.
... [مشاهده متن کامل]
انقلاب توسط بلشویک ها رهبری شد، که از نفوذ خود در شوروی پتروگراد برای سازماندهی نیروهای مسلح استفاده می کردند. سپاه پاسداران بلشویک تحت کمیته انقلاب نظامی، اشغال ساختمان های دولتی در ۷ نوامبر ۱۹۱۷ را آغاز کرد. روز بعد، کاخ زمستانی ( محل موقت حکومت موقت در پتروگراد، سپس پایتخت روسیه ) ، تسخیر شد. انتخابات مجلس قانون اساسی، که مدت زیادی به تعویق افتاده بود، در تاریخ ۱۲ نوامبر ۱۹۱۷ برگزار شد. بر خلاف اکثریت آن ها در شوروی، بلشویک ها تنها ۱۷۵ کرسی را از ۷۱۵ کرسی مجلس نمایندگان به دست آوردند.
پس از پیوستن جناح چپ حزب انقلابی سوسیالیست به ائتلاف بلشویک ها در اکتبر ۱۹۱۷ تا مارس ۱۹۱۸، مجلس مؤسسان برای اولین بار در ۲۸ نوامبر ۱۹۱۷ تشکیل شد، اما جلسات آن تا ۵ فوریه ۱۹۱۸ توسط بلشویک ها به تأخیر افتاد. در اولین روز، و تنها روز برپایی جلسه، مجلس مؤسسان با شوراها دچار کشمکش و درگیری گردید و فرامین شورا را دربارهٔ صلح و میهن رد نمود. نتیجه حاصل از این امر، منحل شدن اجزا اصلی هیئت قانونگذاری به دستور کنگره شوراها بود. اگر چه انقلاب در آن زمان و در وجهه بین المللی شناخته شده نبود، اما زمینه ساز جنگ داخلی روسیه میان سال های ۱۹۱۷ تا ۱۹۲۲ و به دنبال آن، ایجاد اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی گردید.
روسیه تا پیش از به قدرت رسیدن پترکبیر ( ۱۶۸۲–۱۷۲۵ ) در رقابت استعماری اروپاییان جایگاهی نداشت. اما سیاست و اقدام های پترکبیر این کشور را تا قبل از انقلاب اکتبر متحول کرده بود و در مسیر توسعه طلبی سیاسی و نظامی قرار داد. او با استخدام کارشناسان اروپایی، تاسیس مدارس و دانشگاه های جدید و تقویت ارتش به ویژه نیروی دریایی، این کشور را وارد مسابقه استعمار کرد. یکی از برنامه های پتر برای قدرتمندشدن روسیه تزاری گسترش سرزمین روسیه و دستیابی به دریاهای آزاد برای کسب منافع تجاری و سیاسی بود. جانشینان او تلاش کردند به این برنامه عمل کنند و به همین سبب در نواحی شرقی اروپا و حوزه دریای بالتیک، دریای سیاه و دریای مازندران ( خزر ) اقدام های نظامی وسیعی انجام دادند. این اقدام ها موجب جنگ های متعدد روسیه با ایران، عثمانی و برخی کشورهای اروپایی نظیر فرانسه گردید.
... [مشاهده متن کامل]
انقلاب توسط بلشویک ها رهبری شد، که از نفوذ خود در شوروی پتروگراد برای سازماندهی نیروهای مسلح استفاده می کردند. سپاه پاسداران بلشویک تحت کمیته انقلاب نظامی، اشغال ساختمان های دولتی در ۷ نوامبر ۱۹۱۷ را آغاز کرد. روز بعد، کاخ زمستانی ( محل موقت حکومت موقت در پتروگراد، سپس پایتخت روسیه ) ، تسخیر شد. انتخابات مجلس قانون اساسی، که مدت زیادی به تعویق افتاده بود، در تاریخ ۱۲ نوامبر ۱۹۱۷ برگزار شد. بر خلاف اکثریت آن ها در شوروی، بلشویک ها تنها ۱۷۵ کرسی را از ۷۱۵ کرسی مجلس نمایندگان به دست آوردند.
پس از پیوستن جناح چپ حزب انقلابی سوسیالیست به ائتلاف بلشویک ها در اکتبر ۱۹۱۷ تا مارس ۱۹۱۸، مجلس مؤسسان برای اولین بار در ۲۸ نوامبر ۱۹۱۷ تشکیل شد، اما جلسات آن تا ۵ فوریه ۱۹۱۸ توسط بلشویک ها به تأخیر افتاد. در اولین روز، و تنها روز برپایی جلسه، مجلس مؤسسان با شوراها دچار کشمکش و درگیری گردید و فرامین شورا را دربارهٔ صلح و میهن رد نمود. نتیجه حاصل از این امر، منحل شدن اجزا اصلی هیئت قانونگذاری به دستور کنگره شوراها بود. اگر چه انقلاب در آن زمان و در وجهه بین المللی شناخته شده نبود، اما زمینه ساز جنگ داخلی روسیه میان سال های ۱۹۱۷ تا ۱۹۲۲ و به دنبال آن، ایجاد اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی گردید.
روسیه تا پیش از به قدرت رسیدن پترکبیر ( ۱۶۸۲–۱۷۲۵ ) در رقابت استعماری اروپاییان جایگاهی نداشت. اما سیاست و اقدام های پترکبیر این کشور را تا قبل از انقلاب اکتبر متحول کرده بود و در مسیر توسعه طلبی سیاسی و نظامی قرار داد. او با استخدام کارشناسان اروپایی، تاسیس مدارس و دانشگاه های جدید و تقویت ارتش به ویژه نیروی دریایی، این کشور را وارد مسابقه استعمار کرد. یکی از برنامه های پتر برای قدرتمندشدن روسیه تزاری گسترش سرزمین روسیه و دستیابی به دریاهای آزاد برای کسب منافع تجاری و سیاسی بود. جانشینان او تلاش کردند به این برنامه عمل کنند و به همین سبب در نواحی شرقی اروپا و حوزه دریای بالتیک، دریای سیاه و دریای مازندران ( خزر ) اقدام های نظامی وسیعی انجام دادند. این اقدام ها موجب جنگ های متعدد روسیه با ایران، عثمانی و برخی کشورهای اروپایی نظیر فرانسه گردید.
