امضا

مردم ژاپن امضا دستی ندارند و به جای آن از مهرهای مخصوص استفاده می کنند.
کاربرد سنتی امضا به عنوان مدرکی است برای مشخص کردن:
• یافتگاه سند ( همانی )
• قصد ( نیت ) فرد با توجه به سند
برای مثال، نقش امضا در بسیاری از قراردادهای مشتریان، تنها وجود مدرکی از طرف قرارداد نیست، بلکه همچنین مدرکی است بر هماهنگی و رضایت آگاهانه.
امضا عبارت است از نوشتن نام یا نام خانوادگی ( یا هر دوی نام و نام خانوادگی باهم ) یا رسم علامت ویژه ای که نشانه هویت صاحب علامت است، در ذیل اوراق و اسناد عادی یا رسمی که متضمن وقوع معامله یا تعهد یا قرار یا شهادت و مانند آنها است یا بعداً باید روی آن اوراق تعهد یا معامله ای ثبت شود.
قانون مدنی تعریفی از امضا ارائه نکرده است. ماده ۱۳۰۱ قانون مذکور در مورد امضا مقرر می دارد: امضایی که در روی نوشته یا سندی باشد بر ضرر امضاکننده دلیل است؛ بنابراین، اثر مهم امضا متعهد شدن به تمام آثار جنبه های سند یا قراردادی است که امضا شده باشد. به طور کلی، نوشته منتسب به اشخاص در صورتی قابل استناد است که امضا شده باشد. امضا نشان تأیید اعلام های مندرج و پذیرش تعهدهای ناشی از آن است و پیش از آن نوشته را باید طرحی به حساب آورد که موضوع مطالعه و تدبر است و هنوز تصمیم نهایی دربارهٔ آن گرفته نشده است؛ بنابراین، هر سندی که امضا می شود در واقع اعتبار می یابد و می توان آن را به شخصی منتسب نمود و وی را به مندرجات آن ملتزم ساخت.
مطابق قانون بریتانیا امضا ممکن است تحت قانون حق تکثیر حمایت شود.