امامت

هر انسان زورمدار یا پیر خرفت می تواند خود را با کمک سازمانهای مزور و برانگیختن احساسات عامه، امام جا بزند. متاسفانه به نظر می رسد تا کنون اصحاب دانشگاه و حوزه، احزاب و رسانه های مستقل در این زمینه تلاش کافی و موفق انجام نداده اند و کارها یکسره در دست نهادهای حکومتی، نظامیان و رسانه های وابسته است

و چه بسا تعارض میان امامان صالح با ائمه مقبول نزد عامه روی می دهد. در قرآن، ائمه بر دو قسم مختلفند: یا رهروان خود را از دام ها برون کشیده و با نور هدایت می کنند یا با تاریکی همراه کرده و با خود به مغاک نار می برند. امامت بالنور در قرآن، با الزامات مهمی همراه است البته نه الزاماتی که دست نیافتنی باشند؛ مخصوصا موضوع عصمت در تشیع، از الزامات امامت به شمار می رود اما چون عصمت، خود دارای مراتبی است، امامت هم می تواند سلسله مراتب و تناسب هایی داشته باشد. مثلا میان زندانیانی که همه کمابیش دچار آلودگی و جرایمی هستند، امامت سزاوار آنی می شود که آلودگی کمتر در آن محیط دارد یا اطهر نسبت به مظاهر مجرمانه در آنجا باشد نه آن که کاملا مطهر و معصوم در هر جایی باشد. در عین حال، پیشوای نیک، دارای شخصیتی فاعل و کننده نیز هست و آن که مجاهدت و فعالیت بیشتری در آنجا دارد، سزاوارتر از شخصیتی کم کار و گوشه گیر است که خود را با کار نکردن، پاک و مطهر نگه می دارد. به طور کلی، امام یعنی افضل یا اصلح و شایسته تر در محیط خود و این که در عین طهارت بیشتر، فعالیت مفیدتری هم دارد. امام حقیقی یا پیشوای راستین، تنها واعظ و اندرزگو نیست بلکه در میدان عمل و اجرا قرار دارد و بیش از هر گوینده، اهل کار و تلاش است. همچنین سابقه و تجربه بر حسب سن و سال زیاد نیست بلکه بر حسب سرعت و قابلیت رقابت پیوسته با جوانان و نیرومندان در سبقت گرفتن نیز هست. او شاید عصای چوپانی و اهرم های پیچیده تر را به دستش بگیرد اما قطعا پیش از آن که به مرتبه ناتوانی با عصای بیماری و پیری برسد، داوطلبانه بار امامت را از دوش خود برداشته است چرا که سلامت جسم از الزامات اولیه امامت می باشد. اگرچه امام حقیقی لزوما بر حسب شورا و انتخاب مردم، تعیین نمی شود اما او متوجه قلبهاست و فارغ از کسب اعتبار و محبوبیت هم نیست و چونانچه فاقد مقبولیت باشد، خود را بر عموم تحمیل نمی کند بلکه تنها بر اقلیت همراه خود، زعامت دارد. با این حال، امام حقیقی با امام قلابی، تفاوتهای بسیار دارد. امام راستین، اعتبار و محبوبیت خود را با شفافیت بیشتر و ارزیابی عاقلانه عملکرد و قابلیتهای خودش بدست می آورد و حامیان او از میان خردمندان، علمای نقاد، اهل قلم و اساتید دارای حرفه و فن هستند در حالی که امام مجعول و ساختگی، بیشتر بر دستگاههای تبلیغاتی، وعاظ چاپلوس، خطبای اهل سفسطه و جارچیان، اتکا دارد و در محافل، بصورت احساسی و هیجانی از او جانبداری می شود. معمولا در تاریخ امامت، رهبران نابکار هستند که عکس و پرده ، تمثال و تندیسی از خودشان را بر هر دفترخانه و میدان می آویزند در حالی که شعار اهل حق، چیزی فراتر از طلب حق و رسیدگی عمومی نیست و خویشتن را با راستی و درستی، همسو می کنند نه آن که کلام حق و اموال عمومی را مصادره به مطلوب خودشان نمایند. امام راستین، هیچ گاه مترصد برخورد پلیسی با مخالفان خود نمی شود در حالی که امام جاعل، هر گاه لازم ببیند نه تنها دهان شاعران و مداحان خویش را از خزانه مردم، پر می کند و به ایشان سهم گزاف می دهد بلکه برای سرکوب مخالفان نگرش خود، دست مزدورها و سربازهای چماق دار را باز نگه داشته، سیاهچالها و زنجیرها را توسعه می دهد. معمولا امامان حقیقی، در میان مدت و بلندمدت آشکار می شوند و گاه زمانه از ایشان عقب می ماند. امام دروغین، کسب قدرت خود را هدف می انگارد در کوتاه مدت و بر حسب جو زمانه و روزمرگی، بر سر زبانهاست و چون فتح علی شاه ها و ناصرالدین شاه ها تنها می تواند به سلطنت چهل تا پنجاه ساله خود بر گروه کثیری از مسلمین و شیعیان ببالد اما زمان، قطعا فراتر از زمانه است و عقربه های ساعت ما هم اگر قابلیتی برای حرکت داشته باشد، بزودی با آن تنظیم می شود. نگاه ها سرانجام از ائمة یدعون الی النار رو بر می گرداند و به سوی والاترین و آن که تحقق عدالت و بهشت زمینی و آسمانی را هدف قرار داده است، برخواهد گشت

یکی از دلایل معجزه بودن قران در اسراری است که در دل آن نهفته است و با گذشت زمان آشکار می گردد . یکی از این اسرار در تکرار کلمه امام به شکل مفرد و جمع می باشد که جمعا 12 بار در قران تکرار شده است این آیات عبارتند از :
1 - یس ( 12 )
إِنّا نَحنُ نُحیِی المَوتی وَنَکتُبُ ما قَدَّموا وَآثارَهُم وَکُلَّ شَیءٍ أَحصَیناهُ فی إِمامٍ مُبینٍ
2 - القصص ( 5 )
وَنُریدُ أَن نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ استُضعِفوا فِی الأَرضِ وَنَجعَلَهُم أَئِمَّةً وَنَجعَلَهُمُ الوارِثینَ
3 - لأنبیاء ( 73 )
وَجَعَلناهُم أَئِمَّةً یَهدونَ بِأَمرِنا وَأَوحَینا إِلَیهِم فِعلَ الخَیراتِ وَإِقامَ الصَّلاةِ وَإیتاءَ الزَّکاةِ وَکانوا لَنا عابِدینَ
4 - الفرقان ( 74 )
وَالَّذینَ یَقولونَ رَبَّنا هَب لَنا مِن أَزواجِنا وَذُرِّیّاتِنا قُرَّةَ أَعیُنٍ وَاجعَلنا لِلمُتَّقینَ إِمامًا
5 - الحجر ( 79 )
فَانتَقَمنا مِنهُم وَإِنَّهُما لَبِإِمامٍ مُبینٍ
6 - القصص ( 41 )
وَجَعَلناهُم أَئِمَّةً یَدعونَ إِلَی النّارِ وَیَومَ القِیامَةِ لا یُنصَرونَ
7 - السجده ( 24 )
وَجَعَلنا مِنهُم أَئِمَّةً یَهدونَ بِأَمرِنا لَمّا صَبَروا وَکانوا بِآیاتِنا یوقِنونَ
8 - التوبة ( 12 )
وَإِن نَکَثوا أَیمانَهُم مِن بَعدِ عَهدِهِم وَطَعَنوا فی دینِکُم فَقاتِلوا أَئِمَّةَ الکُفرِ إِنَّهُم لا أَیمانَ لَهُم لَعَلَّهُم یَنتَهونَ
9 - الأحقاف ( 12 )
وَمِن قَبلِهِ کِتابُ موسی إِمامًا وَرَحمَةً وَهذا کِتابٌ مُصَدِّقٌ لِسانًا عَرَبِیًّا لِیُنذِرَ الَّذینَ ظَلَموا وَبُشری لِلمُحسِنینَ
10 - البقرة ( 124 )
وَإِذِ ابتَلی إِبراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ إِمامًا قالَ وَمِن ذُرِّیَّتی قالَ لا یَنالُ عَهدِی الظّالِمینَ
11 - الإسراء ( 71 )
یَومَ نَدعو کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِم فَمَن أوتِیَ کِتابَهُ بِیَمینِهِ فَأُولئِکَ یَقرَءونَ کِتابَهُم وَلا یُظلَمونَ فَتیلًا
12 - هود ( 17 )
أَفَمَن کانَ عَلی بَیِّنَةٍ مِن رَبِّهِ وَیَتلوهُ شاهِدٌ مِنهُ وَمِن قَبلِهِ کِتابُ موسی إِمامًا وَرَحمَةً أُولئِکَ یُؤمِنونَ بِهِ وَمَن یَکفُر بِهِ مِنَ الأَحزابِ فَالنّارُ مَوعِدُهُ فَلا تَکُ فی مِریَةٍ مِنهُ إِنَّهُ الحَقُّ مِن رَبِّکَ وَلکِنَّ أَکثَرَ النّاسِ لا یُؤمِنونَ