الکن

الکن: ناقص، لکنت زبان

گران زبان. [ گ ِ زَ ] ( ص مرکب ) الکن. کسی که زبانش در سخن گفتن سنگین است و بسختی سخن ادا کند. طَبّاقاء. ( مهذب الاسماء ) . رجوع به طباقاء شود. که زبانش سنگین است در سخن گفتن. فدم. ( دستور اللغه ) . قتول. ( مهذب الاسماء ) .

کسی که هنگام صحبت کردن زبانش گیر می کند🐱
کسی که لکنت زبان دارد🐱

کسی که در هنگام صحبت زبانش می گیرد

ناتوان

مترادف الکن : کسی که زبانش هنگام صحبت گیر می کند

کسی که زبانش موقع حرف زدن لکنت داره سر تلفظ یک کلمه

به معنای بند امد زبان::موقع صحبت کردن

کسی که موقع حرف زدن زبانش بند می اید

کسی که هنگام صحبت کردن زبانش میگیرد .