افسردن

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

آشکار است که {سَردَن} در پیوند با {سَرد} است و به چم {سرد شدن} است.
ما صفت/وِیَک/فروزه های بسیاری داریم که برگرفته از کُنیکی/مفعولی های واژگانی در پارسی کهن بوده اند.
همچون {زود} که برگرفته از {زَو} است که امروزه کارواژه ی {زودَن} را به چم {عجله کردن} داریم.
{افسردن} برابر {سرد شدن، ( به ) بالا سرد شدن} است که به انگلیسی می شود {to freeze up, upfreeze}.
نگریدنی است که این بکار بردن از {up} برای ( =به منظور ) هم ارز آوردن برای {اف} پارسی است.
بِدرود!