افریدن

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹

از اینرو اپریدن = پریدن است که باز هم پریدن نشان بالایی و والایی دارد. و به شاید واژه پُر همان پَِِر بوده که از اپَر آمده یعنی به حد والا رسیده چرا که در زبان مازندرانی به پُر فارسی پِر میگوییم که همان اپر ( ابَر ) است. میتوان فهمید افریدن همان به کمال رساندن است. و در جاهایی که میگوییم فلان چیز را کامل کنید از واژه پر کردن استفاده میکنیم که نشان از والایی و کمال در هر کاری دارد.