اغوز

از سوی دیگر واژه ی آغوز یک نام ساده است به چم نخستین شیری که دوشیده می شود به دیگر سخن، آغوز شیر آغازین است.
سنجش چم و معنای این دو واژه نمایان می سازد این دو واژه هرگز هماَرز و هم ارزش نیستند که در دو کفه ی ترازو باهم سنجیده شوند که گمان برده شود که کدامیک از دیگری گرفته شده.
نمی توان پنداشت واژه ی ارزنده ای مانند آغاز از واژه ی ساده و پیش پاافتاده ای همچو آغوز برگیری شده باشد بلکه خردورزانه آشکار است واژه ای که دارای اندریافتِ شروع یک کار است و برای هرچیزی و درونمایه ای نیاز به چنین واژه ای هست باید بسیاربسیار زودتر ساخته و بکارگیری شده باشد تا واژه ای که نشانگر [نخستین شیر دوشیده شده] است.
حتا واژه ی شیر هم باید بسی زودتر ساخته شده باشد تا آغوز که گونه ای از شیر است.
با این بازنمایی روشن است آغوز یکی از واژگان عامیانه و مردمی پارسی ست که از واژه ی آغاز برگیری شده، به زبان دیگر [آغوز] گونه ای از [آغاز] است نه وارونه ی آن.
دوستان ترکزبان می گویند ما به دهان می گوییم آغیز پس. . . !
برپایه ی بازنمود بالا، روشن است که آغیز نیز برگرفته از آغاز است یعنی اندام آغازین برای کار خوردن،
درواقع آغیز هم مانند آغوز گونه ای از آغاز است نه اینکه آغاز گونه ای از آغیز یا آغوز باشد.
برای برخی مایه ی شگفتی ست که چرا این همه واژگان همانند میان پارسی و ترکی به ویژه ترکی آذربایگان یافت می شود با اینکه این دو زبان همریشه نیستند.
برای پاسخ باید به تاریخ نگاهی داشت جایی که دهها و صدها پشتوانه و سند ثابت و استوار می کند که زبان پهلوی با گویش آذری تا همین دوره صفوی، هنوز هم زبان همه گیر در آذربایگان بود و آذری زبانان در گذر چند صد سال یک دگرش آرام زبانی از آذری به ترکی را پیموده اند گرچه در این میان هزاران واژه را هم با خود به زبان نوآمده درون نموده اند.

با زدایشِ آوایِ ( رَ ) در آغرَ، ( آغ ) را داریم؛ چنانکه در واژگانِ اوستایی - پارسی زیر داشته ایم:
( اوستایی/پارسی )
( آغرَ/آغ )
( چنگرَ/چنگ )
( تیغرَ/تیغ )
( کمر، کمرا/خم )
و. . .
پَسگشت ( reference ) : در رویه یِ 43 از نبیگِ ( فرهنگ واژه های اوستا ) آمده است: